แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 829

หนึ่งในนั้นคือ แม่มดกู่

เมื่อมองเห็นฉากตรงหน้า มือของแม่มดกู่ก็สั่นเทา

ในที่สุด นางก็รอมาจนถึงวันนี้

แม่มดกู่คำนับท้องฟ้า ในแววตาที่ขุ่นมัว เต็มไปด้วยน้ำตา

สุดท้าย แม่มดกู่ก็เดินงกๆ เงิ่นๆ ออกจากตรงนั้นไปอย่างเงียบๆ

และอีกคนหนึ่ง สวมชุดสีเทาอ่อน ยืนอยู่ตรงมุมนั้น มองไปทางซ่งฉงปิงอย่างโหดเหี้ยม หลังจากนั้น ก็จากไปอย่างเงียบๆ

ท้ายที่สุด เยโม่กษัตริย์แห่งหนานเจียง ต่อหน้าประชาชน เขาได้ยกเลิกกฎเกณฑ์ของฝาแฝดจะต้องตายด้วยตนเอง

เวลานี้ได้ประกาศอย่างเป็นทางการแล้ว เมื่อฉีเทียนเห้ากับซ่งฉงปิงกล่าวขอโทษเยโม่ บรรดาผู้อาวุโสทั้งหลายก็ต้องตกใจที่หลงกล

แต่ว่า พวกเขาโน้มน้าวกฎเกณฑ์ใหม่ขึ้นมาเอง และพวกเขาก็ลงนามยอมรับเอง จะตกหลุมพราง ก็ต้องยอมรับแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น เป็นความจริงที่ว่าไม่ใช่ผู้อาวุโสทุกคนที่ต่อต้านการล้มเลิกกฎเกณฑ์นี้

เนื่องจากว่า ในฐานะคนของเหมียวซื่อกับชนเผ่าอู พวกเขาได้รับผลกระทบจากกฎเกณฑ์นั้นแค่ไหน และฝาแฝดในครอบครัวของพวกเขาถูกประหารชีวิตไปแล้วเท่าไหร่

เห็นเด็กที่สดใสมีชีวิตชีวาถูกประหารชีวิต พวกเขาจะทนได้อย่างไร

ยิ่งไปกว่านั้น ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ฝาแฝดของเหมียวซื่อกับชนเผ่าอูถึงได้มีมากมายเหลือเกิน

เรื่องนี้ ก็ถือว่าเป็นการบอกลาแล้ว

ต่อไป ก็เป็นเรื่องการแก้พิษของเซี่ยงเซียวเซียนกับเหมียวหลาน

ซ่งฉงปิงจะไปหาแม่มดกู่ที่นั่นอีกครั้งหนึ่ง

ครั้งนี้ ในที่สุดแม่มดกู่ก็ยินยอมตามซ่งฉงปิงมายังสวนเพลิน

แต่แม่มดกู่เหลือบมองเหมียวหลาน โดยไม่แม้แต่จะมองเซี่ยงเซียวเซียน และโบกๆ มือโดยตรง

"ช่วยไม่ได้หรอก!" หลังจากนั้น ก็หันหลังกลับเดินออกไป

ซ่งฉงปิง : "....."

อาจจะเป็นเพราะว่าคาดหวังสิ่งตอบแทนมากเกินไป ฉะนั้น เมื่อเห็นแม่มดกู่หันหลังกลับ นางจึงรู้สึกว่างเปล่าอยู่ในใจไม่รู้จบ

แล้วก็ ไม่สบายใจเป็นอย่างมาก

แต่เมื่อเห็นแม่มดกู่เดินออกไป ซ่งฉงปิงยังคงตามไปด้วย

"แม่มดกู่——"

แม่มดกู่หันกลับมา

เพียงแต่ อย่างกะทันหัน

เดิมที นางเดินช้ามาก แต่ความรวดเร็วในการหันกลับมาไม่ช้าเลยแม้แต่น้อย

ซ่งฉงปิงตกใจ โชคดีที่หยุดฝีเท้าได้ทัน อีกทั้งฉีเทียนเห้าเดินตามหลังมาตลอด ฉะนั้นจึงไม่มีปัญหา

"ข้าจะมอบของให้เจ้าอย่างหนึ่ง" จู่ๆ แม่มดกู่ก็พูดขึ้นมา

ซ่งฉงปิงนึกถึงหนังสือที่ชำรุดเล่มนั้นที่แม่มดกู่ให้กับนาง ทันใดนั้น เกี่ยวกับของที่แม่มดกู่กล่าวถึงก็ไม่ได้คาดหวังอะไรมากนัก

เป็นไปอย่างที่คาดเดาเอาไว้ แม่มดกู่หยิบกล่องออกมากล่องหนึ่ง และเปิดฝากล่องออก

ในกล่องบรรจุหนอนไว้สองตัว

และยังคงเป็นหนอนสองตัวที่ซ่งฉงปิงคุ้นเคย

แล้วก็ ก่อนหน้านี้เคยเห็นมันที่ตลาด ทั้งสองตัวมีขนาดเท่าเล็บนิ้วมือ หนอนตัวสีขาวเต็มไปด้วยขนยาว

นั่นคือสิ่งที่แม่มดกู่เรียกว่า'กู่ใจเดียว'

ในความคิดเห็นของซ่งฉงปิง กู่ใจเดียวเป็นของที่ไม่ดี ดังนั้น จึงไม่ได้รู้สึกดีเกี่ยวกับมันเลย

แต่ทว่า แม่มดกู่กลับนำมันรวมถึงกล่อง ยื่นมาทางอ้อมแขนของซ่งฉงปิง

ฉีเทียนเห้าเห็นเช่นนั้น ก็รีบไปรับแทน ไม่ให้แม่มดกู่นำกล่องมาสัมผัสซ่งฉงปิง

แม่มดกู่เห็นท่าทางที่ตึงเครียดของฉีเทียนเห้า ก็ส่ายหัว "ข้าดูเป็นคนที่ใจร้ายหรือ?"

ฉีเทียนเห้าเม้มปาก ไม่พูดจา

แม่มดกู่ยิ้ม แต่ไม่ได้พูดอะไรกับฉีเทียนเห้าอีก แต่พูดโน้มน้าวซ่งฉงปิงว่า "สองคนนั้นมีชีวิตอยู่เช่นนั้น สู้ตายเสียดีกว่า"

พูดจบ ก็ชี้ไปที่กล่องในมือของฉีเทียนเห้า

"อืม นั่นคือกู่ใจเดียวสองตัว ตราบใดที่เจ้าป้อนมันให้สองคนนั้น สองคนนั้นก็จะตายทันที"