แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 853

องครักษ์ไม่รู้สิ่งที่ปารีย่าคิดอยู่ในใจ เพียงพูดว่า"ขอรับ หล่อกว่าสามีของท่านแน่นอนขอรับ"

เดิมทีแล้วองครักษ์คนนั้นมีความรีบร้อนถึงได้พูดคำพูดนี้ออกมา

แต่เขาเพิ่งอ้าปากก็เห็นว่าสายตาที่ราวกับว่าจะฆ่าคนของปารีย่ามองไปที่ตัวเอง ทันใดนั้นก็กลัวจนคุกเข่าลงพื้น

ที่เขาพูดนั้น......เป็นความจริงนะ องครักษ์อยากร้องไห้แต่ไร้น้ำตา ใจสั่นไปหมด

แค่คำพูดนี้ขององครักษ์ได้ทำลายสายตาที่มองถวนถวนของปารีย่า ในขณะเดียวกันก็ได้ทำลายความคิดของปารีย่าด้วย

จริงๆแล้วปารีย่าก็ได้รับฟังคำพูดขององครักษ์ด้วย

ชายหนุ่มที่มาพบนั้นหล่อกว่าสามีของนางอีก งั้นนางก็ต้องไปพบแน่นอน

"หากเจ้ารักษาสามีของข้าไม่ได้ ข้าจะเอาให้เจ้าน่าดูแน่ๆ"หลังจากปารีย่าทิ้งคำพูดนี้ใส่ซ่งฉงปิงแล้ว ก็สะบัดหน้าเดินจากไป

แต่หลังจากเดินจากไปแล้ว ปารีย่าก็รู้สึกว่ามีอะไรที่ตัวเองลืมไป

แต่ไม่ว่าคิดยังไง ก็คิดขึ้นมาไม่ได้

พอปารีย่าจากไป ซ่งฉงปิงก็กว่าจะโล่งใจลงได้

เยหลินมองซ่งฉงปิงทีหนึ่ง"ข้าจะไปเฝ้าข้างนอกให้เจ้า"

ระหว่างที่พูด เยหลินก็เดินไปที่หน้าประตู

ตอนที่เดินไปถึงหน้าประตู ยังพูดกับองครักษ์สองคนที่เฝ้าอยู่ที่นั่นว่า"ตอนที่น้องสาวของข้ารักษาผู้ป่วยไม่ชอบมีคนรบกวน พวกเจ้าถอยไปเฝ้าข้างนอกสิ"

น้ำเสียงแบบนี้ไม่ยอมให้ปฏิเสธ

องครักษ์สองคนก็ไม่กล้าละทิ้งงาน เลยไม่ได้ขยับ

"ถ้าน้องสาวของข้ารักษาสามีของเจ้าเมืองพวกเจ้าไม่ได้ พวกเจ้านึกว่าพวกเจ้าก็รอดหรือ?"น้ำเสียงของเยหลินเย็นชาลง และมีความเข้มแข็งมาก

องครักษ์ได้ยินเช่นนี้ ก็ไม่ได้ที่จะกลัว

นิสัยอย่างท่านเจ้าเมือง หากสามีของท่านเจ้าเมืองไม่หายจากโรค พวกเขาอาจจะซวยไปด้วย

แต่...

ถ้าถอยลงไปแบบนี้ พวกเขาก็เสี่ยงเหมือนกัน

"น้องสาวเจ้ารักษาสามีของเจ้าเมืองพวกข้าได้จริงหรือ?"มีองครักษ์คนหนึ่งถามอย่างระมัดระวัง

เยหลินไม่ได้เอ่ยเสียง เพียงมองสองคนด้วยความเย็นชา

เหมือนกับว่าถ้าพวกเขาไม่ขยับอีก เขาก็จะลงมือโดยตรง

ในที่สุดเนื่องด้วยแรงกดดัน องครักษ์สองคนนั้นก็ได้ถอยไปนอกประตูพร้อมกับเยหลิน

เยหลินเฝ้าอยู่หน้าประตู องครักษ์สองคนนั้นมีแต่ต้องยืนห่างไกลหน่อย ทำให้สองคนรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย

เหมือนกับว่าเยหลินไม่ใช่หมอน่าสงสารคนหนึ่งเลย แต่เป็นเจ้านายของพวกเขา

ส่วนในห้อง ซ่งฉงปิงมองฉีเทียนเห้าที่อยู่บนเตียง ในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะเอามือไปจับใบหน้าของฉีเทียนเห้า

"ดีจริงๆเลยที่เจ้าไม่เป็นอะไร"ตอนที่ซ่งฉงปิงพูดเช่นนี้ น้ำตาก็ไม่ได้ที่จะไหลลง

ซ่งฉงปิงเป็นคนที่เข้มแข็งอยู่ตลอด

แต่ใครจะสามารถเข้มแข็งได้ทุกเรื่องล่ะ?

เพียงแต่นางไม่ได้เจอเรื่องที่ทำให้นางอ่อนแอเท่านั้น

ถวนถวนหยวนหยวนเห็นว่าซ่งฉงปิงร้องไห้ ล้วนรีบขึ้นไปดึงเสื้อของซ่งฉงปิงด้วยความรีบร้อน

"ท่านแม่"

นับบัดนี้เด็กทั้งสองคนล้วนกังวลมาก

ซ่งฉงปิงถึงนึกขึ้นได้ว่าข้างๆตัวเองยังมีเด็กสองคนตามอยู่

รีบเช็ดน้ำตาและพูดกับเด็กสองคนว่า"ถวนถวนหยวนหยวน แม่มีเรื่องจะบอกพวกเจ้า"

หยวนหยวนทำหน้ามึนงง ส่วนถวนถวนกลับมองไปที่ฉีเทียนเห้าที่อยู่บนเตียงทีหนึ่ง ถามว่า"ท่านแม่ขอรับ มีความเกี่ยวข้องกับลุงคนนี้ใช่ไหมขอรับ?"

ซ่งฉงปิงได้ยินเช่นนี้ ก็จับศีรษะของถวนถวน"เขาไม่ใช่ลุง แต่เป็นพ่อของพวกเจ้า พ่อแท้ๆ"

ถวนถวนและหยวนหยวนมองหน้าเข้าหากัน จากนั้นถึงมองไปที่ฉีเทียนเห้าที่อยู่บนเตียง

คนบนเตียงเป็นพ่อแท้ๆของพวกเขาจริงหรือ?

หยวนหยวน"ท่านแม่ แล้วทำไมพ่อไม่ขึ้นมาพูดกับพวกเราล่ะ?"

หยวนหยวนมองพ่อที่อยู่บนเตียง สีหน้าเต็มไปด้วยความแปลกใจ

ถึงแม้เป็นครั้งแรกที่ได้เจอพ่อ แต่เด็กสองคนล้วนมีความรู้สึกใกล้ชิดโดยสัญชาตญาณ

ซ่งฉงปิงได้ยินเช่นนี้ก็มองไปที่ฉีเทียนเห้าที่อยู่บนเตียง"หยวนหยวน ถวนถวน พ่อของพวกเจ้าป่วย เราชาวยกันทำให้พ่อตื่นมาดีไหม?"