แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1045

บทที่ 1045 ขนาดนี้แล้วยังทนได้อีกเหรอ?

ฉินรั่วซี ซุนเสวี่ยเจิน แล้วยังมีซุนลี่จ้งที่เป็นผู้นำตระกูลของตระกูลซุน ต่างก็ตะลึงงัน สีหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

ความสามารถของราชาหมาป่าเซนนี พวกเขารู้ดีที่สุด แต่อัจฉริยะแห่งวงการคาราเต้ของประเทศ R คนนี้ กลับกำราบราชาหมาป่าได้ในกระบวนท่าเดียว…

ยามาโมโตะเหวี่ยงเท้าเตะร่างของราชาหมาป่าออกไปไกลหลายเมตร

ซุนลี่จ้งรีบสั่งให้คนประคองราชาหมาป่าขึ้นมา

“อย่ารังแกคนอื่นให้มันมากนัก!”

คนของตระกูลซุนและตระกูลฉินสิบคน รีบล้อมยามาโมโตะทันที

“พวกขยะ…คนเยอะอีกแค่ไหน ก็เป็นขยะเหมือนกันหมด ใช่ไหมล่ะ?” ยามาโมโตะมองสิบคนรอบกาย แล้วพูดพร้อมหัวเราะหยัน

“จัดการ!”

หัวหน้าตระกูลฉินตวาดเสียงดัง โบกมือออกคำสั่ง จากนั้นก็พุ่งโจมตียามาโมโตะพร้อมกับอีกเก้าคน

แต่ทว่า ผ่านไปไม่นาน คนของตระกูลฉินกับตระกูบซุนทั้งสิบคนก็ถูกยามาโมโตะเหวี่ยงร่างออกไปตามๆ กัน

“นี่มัน…!”

ซุนลี่จ้งปากอ้าตาค้าง ไม่อยากเชื่อภาพที่เห็น

“ตัวแทนทั้งสามของตระกูลซุน ตระกูลฉิน แล้วก็ตระกูลซือ เข้ามาสิ”

ยามาโมโตะก้าวเท้าขึ้นบนเวทีประลอง แล้วใช้นิ้วมือสามนิ้วชี้ไปที่เยี่ยหวันหวั่น ฉินรั่วซี และซุนเสวี่ยเจินพร้อมกัน

ฉินรั่วซีกับซุนเสวี่ยเจินขมวดคิ้ว คนคนนี้แข็งแกร่งและน่ากลัว แม้แต่ราชาหมาป่าก็ยังพ่ายแพ้ให้กับเขา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพวกเธอ…

“ทำไมล่ะ กลัวเหรอ…ถ้ากลัว พวกคุณจะมาพร้อมกันเลยก็ได้ ผมได้หมด ไม่อย่างนั้นถ้าผมต้องขึ้นไปเชิญด้วยตัวเอง วันนี้ผมอาจซ้อมพวกคุณจนตายไปเลยก็ได้” ยามาโมโตะกวาดตามองพวกเยี่ยหวันหวั่น แล้วแสยะยิ้ม

“นาย…!”

ซุนเสวี่ยเจินแววตาโกรธขึ้ง ทำท่าจะพุ่งตัวเข้าไป

แต่ฉินรั่วซีกลับห้ามซุนเสวี่ยเจินไว้ก่อน

“เสวี่ยเจิน อย่าวู่วาม…” ฉินรั่วซีขมวดคิ้ว

“รั่วซี พวกประเทศ R มาหาเรื่องถึงที่ขนาดนี้แล้วยังจะทนได้อีกเหรอ?!” ซุนเสวี่ยเจินพูดอย่างเดือดดาล

“เธอสู้เขาได้เหรอ?” ฉินรั่วซีย้อนถาม

ได้ยินอย่างนั้น ซุนเสวี่ยเจินก็พูดไม่ออก ความสามารถของคนคนนี้ ได้แสดงให้เห็นเป็นที่ประจักษ์ตั้งแต่เมื่อกี้จนถึงตอนนี้

ด้วยความสามารถของซุนเสวี่ยเจิน แม้มีเธอสิบคนก็ยังสู้ยามาโมโตะไม่ได้

ถึงแม้ฉินรั่วซีกับซุนเสวี่ยเจินร่วมมือกัน ก็ไม่มีทางต้านรับกระบวนท่าของยามาโมโตะได้เกินสามสี่กระบวนท่าแน่นอน

“ทำไม จะไม่มาจริงๆ เหรอ?!” ยามาโมโตะหันไปมองพวกซุนเสวี่ยเจิน แล้วหัวเราะหยัน “ตระกูลซุนของพวกคุณ นี่มันหัวมังกุฏท้ายมังกรทั้งนั้น ผมท้าทายขนาดนี้แล้ว ก็ยังทนได้”

พอได้ยินประโยคนั้น ซุนเสวี่ยเจินก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอไม่สนใจการห้ามปรามของฉินรั่วซี รีบกระโดดขึ้นเวทีประลองทันที

พอเห็นอย่างนั้น ฉินรั่วซีก็ทำได้เพียงตามขึ้นไป

“อ้อ…ถือว่ายังมีความกล้าอยู่บ้าง” ยามาโมโตะพูดพร้อมรอยยิ้มหยัน

“ยามาโมโตะ นายอวดดีเกินไปแล้ว!” ซุนเสวี่ยเจินตะโกนเสียงเย็น

“เธอคิดว่าฉันอวดดีเหรอ? ถ้าอย่างนั้นก็ใช้ความสามารถของเธอมาพิสูจน์สิ” ยามาโมโตะแค่นยิ้ม

“รนหาที่ตาย!”

ซุนเสวี่ยเจินตะโกนด้วยความเดือดดาล จากนั้นก็พุ่งตัวเข้าไปโจมตียามาโมโตะด้วยความเร็วราวกับสายฟ้า

พอเห็นอย่างนั้น ด้วยความจำใจ ฉินรั่วซีก็ทำได้แค่โจมตีตามไปด้วย

ยามาโมโตะยืนนิ่งอยู่บนเวทีประลอง ไม่ขยับเขยื้อน หยักยิ้มมุมปากอย่างดูแคลน ปล่อยให้ซุนเสวี่ยเจินกับฉินรั่วซีโจมตีเขา เพียงยืนเอามือไพล่หลัง และเบี่ยงร่างหลบหลีกเบาๆ เท่านั้น

พริบตาเดียวก็ผ่านไปสิบกว่ากระบวนท่าแล้ว แต่กลับไม่อาจสัมผัสได้แม้แต่ชายเสื้อของยามาโมโตะ

พอเห็นอย่างนั้น ซุนลี่จ้งก็ขมวดคิ้ว ยามาโมโตะแข็งแกร่งเดินไป ฉินรั่วซีกับซุนเสวี่ยเจินไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา