แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1047

บทที่ 1047 จะลองดูก็ได้

เวลานี้ ทุกคนในสนามต่างส่ายหน้าและถอนหายใจ ผู้หญิงคนนี้ทำหน้าตาของตระกูลซือเสียหายหมดแล้ว!

บอดี้การ์ดอีกสี่คนที่เหลือกัดฟันกรอด แต่คาวาตะแข็งแกร่งเกินไป พวกเขาถึงขั้นมองตามการเคลื่อนไหวของเขาไม่ทันด้วยซ้ำ

ไม่เปิดโอกาสให้พวกเขาได้ใช้ความคิด คาวาตะยกมือกลางอากาศ จากนั้นก็หันจู่โจมบอดี้การ์ดตระกูลซือคนต่อไป

ฝ่ามือนี้ รวดเร็วสุดขีด ได้ยินเพียงเสียงแหวกอากาศที่เกิดจากการระเบิดพลัง

แต่ทว่า ในเวลาเพียงชั่วพริบตานี้ เยี่ยหวันหวั่นโฉบไหวร่างกาย…

ขณะเดียวกัน ก็มีเสียง ‘เพียะ’ ดังขึ้นมา

เห็นเพียงฝ่ามือของคาวาตะซึ่งเป็นลูกศิษย์ยามาโมโตะ ถูกเยี่ยหวันหวั่นสกัดไว้กลางอากาศ

“โอ๊ะ?!”

คาวาตะสายตาไหวระริก ผู้หญิงคนนี้ นึกไม่ถึงเลยว่าจะรับฝ่ามือเขาไว้ได้

“อยากแข่งกับฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?”

เยี่ยหวันหวั่นปล่อยมือคาวาตะ แล้วหันไปมองยามาโมโตะ นัยน์ตาเรียบนิ่งมองไม่เห็นก้นบึ้งอารมณ์

“หึๆ…ในสายตาผม คุณมันก็เป็นแค่ขยะเท่านั้นแหละ” ยามาโมโตะมองเยี่ยหวันหวั่นอย่างสนอกสนใจ “เพียงแต่ เพราะคุณเป็นตัวแทนของตระกูลซือ ที่ผมมาครั้งนี้ ก็เพราะต้องการเหยียบย่ำสามตระกูลใหญ่ให้จมอยู่ใต้เท้า น่าเสียดาย พวกคุณแต่ละคน มีแต่ขยะทั้งนั้น ถึงแม้จะเหยียบย่ำไป ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกอะไรเลย ใช่ไหมล่ะ?”

“จะลองดูก็ได้นะ” เยี่ยหวันหวั่นหันไปพูดกับยามาโมโตะ

“หึๆ เห็นแก่ที่เป็นขยะ ผมจะให้เวลาคุณเตรียมตัวสิบวินาทีก็แล้วกัน สิบนาทีผ่านไป ผมจะฆ่าคุณเสีย” ยามาโมโตะมองหน้าเยี่ยหวันหวั่น พลางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

แต่ว่า เพิ่งจะสิ้นเสียงของยามาโมโตะ จู่ๆ เยี่ยหวันหวั่นกลับง้างมือขึ้น

“เพียะ!”

เสียงกังวานดังไปทั่วทั้งสนาม

ท่ามกลางสายตาทุกคู่ ยามาโมโตะถูกเยี่ยหวันหวั่นใช้ฝ่ามือตบหน้าอย่างแรง

ผ่านไปครู่หนึ่ง ยามาโมโตะเพิ่งจะได้สติ นัยน์ตาไหวระริก “นี่คุณ…กล้าลอบโจมตีผมงั้นเหรอ…”

“ลอบโจมตี?” ได้ยินอย่างนั้น เยี่ยหวันหวั่นกลับยิ้มดูแคลน “ก็คุณให้เวลาฉันเตรียมตัวสิบวินาที แต่ฉันเตรียมตัวเสร็จตั้งแต่วินาทีแรกแล้ว ฝ่ามือนี้ก็คือการโจมตีของฉัน คุณไม่มีปัญหาป้องกันเอง จะมาว่าฉันลอบโจมตีได้ยังไง”

ห่างออกไปไม่ไกล ซุนเสวี่ยเจินแค่นยิ้ม “ผู้หญิงคนนี้เถียงข้างๆ คูๆ นึกไม่ถึงว่าจะกล้าทำเรื่องน่าอายอย่างการลอบโจมตี!”

ผู้ชมในสนามพากันวิพากษ์วิจารณ์ ต่างไม่พอใจและดูถูกการลอบโจมตีสไตล์นักเลงข้างถนนของเยี่ยหวันหวั่นมาก

“เธอ…อยากตายจริงๆ…ใช่ไหม?”

วินาทีนี้ ประกายเย็นชาพาดผ่านดวงตาของยามาโมโตะ เขาเอื้อมฝ่ามือออกไปหมายจะคว้าตัวเยี่ยหวันหวั่น

“เพี๊ยะ!”

มือของยามาโมโตะยังไม่ทันเข้าใกล้เยี่ยหวันหวั่น เยี่ยหวันหวั่นก็เบี่ยงตัวหลบการโจมตีของยามาโมโตะ จากนั้นก็พลิกฝ่ามือตบหน้ายามาโมโตะอีกครั้ง

หลังถูกตบหน้าอย่างแรงถึงสองครั้งติดกัน ยามาโมโตะก็เข้าสู่ภาวะเดือดดาลเต็มรูปแบบ เขาง้างแขนขึ้น แล้วสับฝ่ามือไปที่ลำคอของเยี่ยหวันหวั่น

ในชั่วเสี้ยววินาทีนี้ นัยน์ตาของเยี่ยหวันหวั่นไหวระริก แต่เธอไม่ได้ทำอะไร กลับคว้าฝ่ามือของยามาโมโตะที่เหวี่ยงเข้ามาอย่างทรงพลัง

ฝ่ามือของเยี่ยหวันหวั่น เสมือนภูเขาขนาดใหญ่ที่มีพลังมหาศาล ไม่ว่ายามาโมโตะจะขยับอย่างไร ก็ไม่อาจหลุดพ้นไปจากฝ่ามือของเธอได้

ขณะเดียวกัน ฝ่ามือขวาของเยี่ยหวันหวั่นก็ค่อยๆ เอื้อมไปหายามาโมโตะ แต่พออยู่ในระยะห่างสามนิ้ว เธอกลับชะงักหยุด

ในเวลาชั่วสองลมหายใจเป็นอย่างมาก เยี่ยหวันหวั่นดึงพลังจากเอวขึ้นมา รวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดในร่างกายมารวมกันที่ฝ่ามือซ้าย

ฝ่ามือนี้ รวดเร็วดุจสายฟ้าฟาด พลังมหาศาลจนน่าทึ่ง

วินาทีนี้ คนในสนามต่างปากอ้าตาค้าง กลับไม่มีใครมองตามฝ่ามือของเยี่ยหวันหวั่นได้ทันซักคน

“บึ้ม~~~”

ผ่านไปหลายอึดใจ ยามาโมโตะค่อยๆ ลุกขึ้นยื่น เขามองหน้าเยี่ยหวันหวั่น ประกายเย็นชาพาดผ่านดวงตา

“เธออ่อนแอเกินไป…” ยามาโมโตะจ้องหน้าเยี่ยหวันหวั่น แล้วพูดอย่างเย็นชา “เมื่อกี้ฉันจงใจให้เธอโจมตีเอง แต่น่าเสียดายที่มันไม่เจ็บไม่คันเลยซักนิด น่าผิดหวังจริงๆ”

ในสายตาของยามาโมโตะ พลังของผู้หญิงคนนั้นถือว่าไม่เลว แต่เมื่อกี้เขาแค่ไม่ทันตั้งตัว ทำให้เยี่ยหวันหวั่นได้โอกาส แต่เขาไม่มีทางพูดอะไรอย่างนี้ต่อหน้าสาธารณะชนอยู่แล้ว

ขณะเดียวกันพอได้ยินยามาโมโตะพูดอย่างนั้น เหล่าผู้ชมต่างก็ถึงบางอ้อ ที่แท้ยามาโมโตะก็ตั้งใจอ่อนข้อให้เยี่ยหวันหวั่น ให้เธอโจมตีหนึ่งครั้ง…

“หึๆ…ฉันก็นึกว่าผู้หญิงคนนั้นจะมีปัญญาอะไรจริงๆ ซะอีก ที่แท้ยามาโมโตะก็ตั้งใจอ่อนข้อให้เธอ” ซุนเสวี่ยเจินหัวเราะเยาะ

ฉินรั่วซีเองก็แอบถอนหายใจเบาๆ เพียงแต่นิ้วมือเริ่มกำเข้าหากันแน่น…

“แต่…ต้องยอมรับว่าผู้หญิงคนนั้นมีพลังอยู่บ้างจริงๆ” ศิษย์คนหนึ่งของตระกูลซุนพูดขึ้น

เวลานี้ ยามาโมโตะจ้องใบหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์ของเยี่ยหวันหวั่น มุมปากหยักขึ้น เผยให้เห็นรอยยิ้มเย็นยะเยือก จากนั้นก็สาวเท้ายาวๆ ไปหาเยี่ยหวันหวั่นทันที

“สวบ!”

เสียงแหวกลมดังขึ้น ยามาโมโตะเอามือสอดกระเป๋ากางเกง จากนั้นก็ยกเท้าเหวี่ยงออกไปในแนวขวาง ผสมผสานกันอย่างสมบูรณ์แบบทั้งพลังและความเร็ว

และราชาหมาป่าเซนนี ก็ถูกกระบวนท่าและความเร็วเดียวกันนี้ของยามาโมโตะโจมตีจนพ่ายแพ้ยับเยิน

พอเห็นอย่างนั้น ตระกูลซุนและตระกูลฉินต่างก็ทำหน้าเหมือนรอดูฉากสนุก แม้แต่ราชาหมาป่าเซนนียังถูกโจมตีโดยลูกเตะนี้จนไม่สามารถสู้กลับได้ ตัวแทนของตระกูลซือคนนั้น ต้องถูกยามาโตะเตะจนพิการแน่ๆ

แต่ขณะเดียวกัน ก็มีผู้ชมในสนามไม่น้อยที่เป็นห่วงเยี่ยหวันหวั่น เพราะถึงยังไงเธอก็เป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่ใช่นักศิลปะป้องกันตัว ยามาโมโตะลงมือรุนแรงเกินไปหน่อยหรือเปล่า

“วืด!”

แต่ทว่า ในขณะที่ทุกคนยังไม่ทันตั้งตัว เยี่ยหวันหวั่นกลับเหวี่ยงลูกเตะที่เหมือนกับของยามาโมโตะออกไป

ลูกเตะของเยี่ยหวันหวั่น แม้ทั้งเรื่องความเร็วและความแรงจะสู้ยามาโมโตะไม่ได้ แต่องศาของลูกเตะกลับพลิกแพลงมาก ยามาโมโตะยังไม่ทันปรับเปลี่ยนกระบวนท่า ลูกเตะของเยี่ยหวันหวั่นก็เตะเข้าที่ข้อพับเข่าของเขาอย่างเต็มแรง

……………………………