แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1107

บทที่ 1107 แฟนฉันไม่หล่อ

หลี่เหยียนยิ้มแย้ม “เด็กคนนี้นี่ ข้ามขั้นทีเดียวเอาเสียจบการศึกษาเลย มหาวิทยาลัยนิเทศเมืองหลวงก่อตั้งมาเกือบหนึ่งร้อยปีแล้ว มีทั้งหมดสามคนเท่านั้นที่ทำได้ เขาลือกันทั่วมหาวิทยาลัยแล้ว ฉันจะไม่รู้ได้ยังไง?

เมื่อวานตอนกินข้าวกับปู่ของหนูแล้วก็เพื่อนๆ ยังพูดถึงกันอยู่เลย ปู่หนูถึงจะไม่พูด แต่ก็ดูออกว่าดีใจจนแทบลอยขึ้นฟ้าแล้ว!”

เยี่ยหวันหวั่นได้ยินอย่างนั้นก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก แต่เธอต้องขอบคุณศาสตราจารย์หลี่เหยียนจริงๆ ที่มักพูดถึงเธอต่อหน้าคุณปู่ ทำให้คุณปู่รู้สึกดีกับเธอขึ้นไม่น้อย

“หวันหวั่นเอ๋ย ตอนนี้หนูก็สอบเสร็จแล้ว น่าจะไม่ยุ่งแล้วใช่ไหม?” ศาสตราจารย์หลี่ทักทายเธอพอเป็นพิธี จากนั้นจู่ๆ ก็ถามขึ้น

เยี่ยหวันหวั่นได้ยินคำถามนี้หัวใจก็เต้นระรัว สังหรณ์ใจไม่ดีเลยแฮะ

ศาสตราจารย์หลี่เอ่ยด้วยสีหน้าคาดหวัง “หวันหวั่น วันไหนพอมีเวลา ฉันจะนัดคุณปู่กับคุณย่าของหนู พวกเราสองครอบครัวมากินข้าวด้วยกันสักมื้อ เจ้าเด็กเหลือขอของฉันก็กลับมาพอดี!”

เยี่ยหวันหวั่นเงียบ

ศาสตราจารย์ยังไม่ลืมเรื่องนี้อีก…

กินข้าวอะไรกัน…นี่มันงานเลี้ยงดูตัวล่ะไม่ว่า…

ไม่ได้การ เธอต้องรีบพูดให้ชัดเจนแล้วล่ะ

เยี่ยหวันหวั่นเกาหัว ทำหน้าลำบากใจแล้วพูดว่า “ต้องขอโทษจริงๆ นะคะ ศาสตราจารย์หลี่ พักก่อนหนูมัวยุ่งอยู่กับการเรียนแล้วก็เขียนวิทยานิพนธ์ ทำให้ไม่มีเวลาว่างเลย ตอนนี้อุตส่าห์มีเวลาว่างแล้ว หนูก็เลยนัดแฟนไปเที่ยวกันน่ะค่ะ ช่วงนี้หนูอาจไม่มีเวลาเลย…”

ศาสตราจารย์หลี่ได้ยินก็ชะงักไป “หวันหวั่น หนูมีแฟนแล้วเหรอ?”

เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้า “ใช่ค่ะ”

ศาสตราจารย์หลี่ทำหน้าเหมือนเห็นดอกไม้ที่ตัวเองหมายตาถูกคนอื่นเด็ดไปต่อหน้าต่อหน้า พอครุ่นคิดดู จู่ๆ ก็รู้สึกตงิดใจเล็กน้อย “เดี๋ยวนะ…เด็กคนนี้นี่ คงไม่ได้หลอกฉันหรอกใช่ไหม! ฉันเคยหลอกถามปู่หนูแล้ว เขาบอกว่าหนูไม่มีแฟนนะ!”

เยี่ยหวันหวั่นรีบอธิบาย “คือว่า ศาสตราจารย์หลี่คะ ศาสตราจารย์เองก็น่าจะรู้สถานการณ์ในครอบครัวหนู ปกติหนูไม่ค่อยมีโอกาสได้เจอคุณปู่คุณย่าบ่อยนัก พวกท่านยังไม่รู้เรื่องที่หนูมีแฟนเลยค่ะ!”

“หนูไม่หลอกฉันจริงๆ ใช่ไหม?”

“เป็นเรื่องจริงแน่นอนค่ะ หนูจะหลอกคุณได้ยังไงล่ะค่ะ!”

“หวันหวั่นเอ๋ย ฉันรู้ว่าคนหนุ่มสาวอย่างพวกหนูค่อนข้างจะต่อต้านการแต่งงานที่เกิดจากการดูตัวหรือคลุมถุงชน แต่ฉันไม่ได้คุยนะ ลูกชายฉันหล่อมาก ต้องเหมาะสมกับหนูมากแน่ๆ!” ศาสตราจารย์หลี่คิดว่า “มีแฟนแล้ว” ของเยี่ยหวันหวั่นคือการบ่ายเบี่ยงและบอกปัด ฉะนั้นจึงเริ่มรุกหนักขึ้นอีก

เยี่ยหวันหวั่นกระแอมเบาๆ “เอ่อ คือว่า…ศาสตราจารย์หลี่คะ หนูคิดว่าเรื่องรูปลักษณ์ภายนอกไม่สำคัญ คนสองคนจะคบกันได้สำคัญที่ความรู้สึก…”

ศาสตราจารย์หลี่ได้ยินก็รีบพูดเสริม “อะไรกัน เด็กคนนี้นี่ ไม่เชื่องั้นเหรอ ไม่เชื่อเดี๋ยวฉันจะเอารูปให้ดู!”

เพื่อทำให้ศาสตราจารย์หลี่ยอมแพ้ เยี่ยหวันหวั่นทำได้เพียงรีบโบกมือแล้วบอกว่า “ไม่ใช่ๆ หนูไม่สนใจเรื่องรูปลักษณ์จริงๆ ค่ะ ความจริงหนูชอบคนที่ขี้เหร่หน่อยน่ะค่ะ คบด้วยแล้วรู้สึกสบายใจดี…”

เยี่ยหวันหวั่นกำลังพยายามพูดให้ศาสตราจารย์หลี่ยอมแพ้ จู่ๆ เสียงฝีเท้าเหยียบใบไม้แห้งก็ดังสวบสาบมาจากข้างหลัง

เยี่ยหวันหวั่นหันกลับไปมองโดยสัญชาตญาณ เธอชะงักไปก่อน ไม่นานก็เบิกตากว้าง

เห็นเพียงซือเยี่ยหานสวมชุดสูทมีฟ้าอมเทา ในมือถือช่อดอกไม้ กำลังเดินมาหาเธอ…

วันนี้ซือเยี่ยหานใส่เสื้อผ้าสีอื่นนอกจากสีดำอย่างหาดูได้ยาก บวกกับดอกไม้ช่อใหญ่ในอ้อมแขน ยิ่งขับเน้นให้ใบหน้านั้นโดดเด่นสะดุดตา

เยี่ยหวันหวั่นแทบตะลึงในความงาม เธอมองหน้าชายหนุ่มอย่างงงงัน “เอ่อ…คุณเก้า…คุณ…คุณมาได้ยังไง!”

……………………………….

บทที่ 1108 โดนตบหน้าจนบวมแล้ว

ศาสตราจารย์หลี่จ้องหน้าชายหนุ่ม ก่อนจะค่อยๆ เก็บรูปลูกชายตัวเองกลับไปเงียบๆ จากนั้นก็มองหน้าเยี่ยหวันหวั่น แล้วถามอย่างลังเลว่า “หวันหวั่น คุณคนนี้คือ?”

เยี่ยหวันหวั่นยกมือปิดหน้า ทำได้เพียงตอบตามความจริง “อะแฮ่ม คือว่า…ศาสตราจารย์หลี่ นะ…นี่แฟนฉันค่ะ…”

ศาสตราจารย์หลี่เงียบ