แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1281

บทที่ 1281 เธอไม่ใช่คนของตระกูลโจว

“เธอเป็นคนของตระกูลโจว?” คนของพันธมิตรอู๋เว่ยคนหนึ่งตวาดถามเสียงเย็น

เยี่ยหวันหวั่นรีบส่ายหน้า

ถ้าหากเธอยอมรับต้องถูกฆ่าทันทีแน่นอน!

“เธอไม่ใช่คนตระกูลโจว!”

พลันนั้น ประตูใหญ่เปิดออก คนตระกูลโจวราวร้อยกว่าคนพรวดพราดออกมา ผู้นำตระกูลโจวคำรามเสียงเย็น “อย่าทำร้ายผู้บริสุทธิ์!”

“หึหึ พวกเราพันธมิตรอู๋เว่ยไม่ทำร้ายคนบริสุทธิ์อยู่แล้ว” ชายชราที่ยืนข้างชีซิงยิ้มเย็นแล้วบอก

สิ้นเสียงของชายชรา ผู้คนบนถนนก็เริ่มมามุงกันหน้าบ้านตระกูลโจว เสียงพูดคุยถกเถียงดังเซ็งแซ่

ตระกูลที่ถูกคำสั่งฆ่าล้างโคตร ไม่มีใครรอดไปได้ซักคน ในสายตาคนรอบข้าง พวกตระกูลโจวไม่รอดแน่นอน นับจากนี้จะไม่มีตระกูลโจวอีกต่อไป

“ฉันขอถามสักคำ ตระกูลโจวของพวกเราไปทำอะไรให้พันธมิตรอู๋เว่ยของพวกนาย?” ผู้นำตระกูลโจวถามด้วยความสงสัย ตระกูลโจวของพวกเขากับพันธมิตรอู๋เว่ยไม่เคยข้องเกี่ยวกันเลย อยู่ๆ จะโดนพันธมิตรอู๋เว่ยออกคำสั่งฆ่าล้างโคตรได้ยังไงกัน?!

“ก็เปล่าหรอก…ทำเลที่ตั้งของตระกูลโจวไม่เลว ฮวงจุ้ยก็ดี พันธมิตรอู๋เว่ยของพวกเราต้องการตั้งสาขาที่นี่” ชายชราที่ยืนอยู่ข้างชีซิงยิ้มแล้วพูดด้วยสีหน้าเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา

“กะ…แกว่ายังไงนะ…” ผู้นำตระกูลโจวโกรธจนหน้าซีด “แค่เพราะเรื่องนี้ถึงกับต้องกวาดล้างตระกูลโจวของเรา…ถ้าหากพวกแกอยากได้ ตระกูลโจวของพวกเรายอมยกให้โดยไม่รับเงินซักแดงเดียว!”

“หึๆ…แกคิดจะทำทานให้พันธมิตรอู๋เว่ยของพวกเรางั้นเหรอ?” ชายชราเอ่ยอย่างดูแคลน

พันธมิตรอู๋เว่ยของพวกเขาเป็นอย่างงี้มาตลอด ชอบแย่งชิง ส่วนคนอื่น อยากฆ่าเมื่อไหร่ก็ฆ่า แล้วแต่อารมณ์เป็นหลัก ของอย่างหลักการและเหตุผลไม่สำคัญเลยซักนิด

“ไม่ใช่การทำทาน…ผมหวังว่าคุณจะไม่บิดเบือนความตั้งใจของผม นี่คือการแลกเปลี่ยน ใช้ทำเลฮวงจุ้ยดีที่พวกคุณหมายตา แลกกับชีวิตของตระกูลเรา” ผู้นำตระกูลโจวจ้องหน้าชายชรา แล้วอธิบายอย่างใจเย็น

ผู้นำตระกูลโจวหวาดกลัวพันธมิตรอู๋เว่ย พวกเขาคือกลุ่มอำนาจที่ชื่นชอบการเข่นฆ่า หากใครโดนพันธมิตรอู๋เว่ยหมายหัว ก็แสดงถึงความโชคร้ายและความพินาศ

“ไม่ต้องพูดเหลวไหลแล้ว ในเมื่อได้รับการ์ดคำสั่งฆ่าล้างโคตรของพันธมิตรอู๋เว่ยเรา จุดจบของตระกูลโจวก็ได้ถูกกำหนดไว้ตั้งแต่วันที่ได้รับการ์ดแล้ว!” ชายชราแค่นเสียงเย็น จากนั้นก็สะบัดแขนเสื้อ “ฆ่ามัน!”

สิ้นคำสั่งของชายชรา ชายชุดขาวสิบกว่าคนที่ข้างหลังมีคำว่า “อู๋เว่ย” เขียนติดอยู่ ก็พุ่งปะทะกับพวกตระกูลโจว

“พ่อครับ อย่ามัวเสียเวลาคุยกับพวกมันเลย…ไม่มีประโยชน์หรอก วันนี้เป็นไงเป็นกัน สู้กับพวกมันไปเลย!”

โตวอูออกหน้าคนแรก แม้พันธมิตรอู๋เว่ยจะจู่โจมเข้ามา แต่เขากลับไม่คิดจะถอยแม้ครึ่งก้าว พุ่งเข้าไปเผชิญหน้าทันที

แต่ทว่า แม้วิทยายุทธ์ของโจวอูจะไม่เลว แต่เทียบกับคนของพันธมิตรอู๋เว่ยกลับยังห่างชั้นกันไกล เพียงไม่นาน โจวอูก็ถูกคนของพันธมิตรอู๋เว่ยโจมตีจนตัวปลิวออกไปดุจว่าวที่เชือกขาด

พริบตาเดียว เสียงคำรามด่าทอดังไปทั่ว แม้ตระกูลโจวจะมีคนเยอะ แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับยอดฝีมือของพันธมิตรอู๋เว่ย กลับต้องแพ้ไม่เป็นท่า มีแค่ความไม่กลัวตาย กำลังต่างกันลิบลับ กลับไร้ประโยชน์

วินาทีนี้ จู่ๆ ชายชราที่ยืนอยู่ข้างชีซิงก็เคลื่อนไหว เขาเอื้อมมือออกไปบีบคอผู้นำตระกูลโจว

ผู้นำตระกูลโจวสองเท้าลอยเหนือพื้น ใบหน้าแดงก่ำ หายใจติดขัด

นอกบ้านตระกูลโจว มีคนมามุงเยอะขึ้นเรื่อยๆ เสียงถกเถียงดังมาเป็นระยะ ชี้นิ้ววิพากษ์วิจารณ์ แต่กลับไม่มีใครกล้าเข้ามาเอ่ยถึงความผิดของพันธมิตรอู๋เว่ยเลยแม้แต่คนเดียว

เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้วแน่น ถึงแม้เธออยากช่วยตระกูลโจว แต่กลับไม่รู้ว่าควรทำยังไง แล้วก็รู้ดีว่าตัวเองไร้กำลัง

————————————————————————————-

บทที่ 1282 ฉันไม่มีลูกโว้ย

แม้แต่เด็กก็ยังไม่เว้น! เลวทรามต่ำช้าเกินไปแล้ว!

ชายชราไม่ทันพูดอะไร เยี่ยหวันหวั่นพลันหยิบปืนพกออกมาจากอกเสื้อ

ปากปืนสีดำเข้ม จ่อไปที่หัวของชายชรา

“ปืนพก…นี่แก?!” เมื่อสัมผัสได้ถึงความเย็นเฉียบ ชายชราหน้าเปลี่ยนสีไปเล็กน้อย

ในรัฐอิสระ นึกไม่ถึงว่าจะมีคน…กล้าพกปืนติดตัว แถมยังกล้าเอาออกมาต่อหน้าสาธารณชนอย่างงี้อีกด้วย?!

แม้แต่พันธมิตรอู๋เว่ยของพวกเขา ก็ยังไม่กล้าทำอย่างนี้ เพราะนี่เป็นกฎที่มีมานานของรัฐอิสระ ไม่ว่าจะเป็นสี่ตระกูลใหญ่ก็ดี หรือตระกูลเร้นลับเก่าแก่พวกนั้นก็ดี แม้กระทั่งสหพันธ์วิทยายุทธ์ที่ได้ชื่อว่าเป็นทางการของรัฐอิสระก็ยังไม่กล้า!

แต่ตอนนี้…ผู้หญิงตรงหน้าเอาปืนพกออกมาจ่อหัวเขาจริงๆ แถมสัมผัสนี้ ไม่มีทางเป็นของปลอมแน่นอน…

วินาทีนี้ผู้คนฮือฮาเสียงดัง ผู้คนบนถนนแทบทุกคนที่ล้อมวงมุงต่างหันไปมองเยี่ยหวันหวั่นด้วยสีหน้าประหลาดใจ กระทั่งจ้องด้วยสายตาแค้นเคือง

ในรัฐอิสระอย่าว่าแต่ใช้อาวุธปืนเลย แม้แต่คนที่พกอาวุธปืนหากถูกจับได้ คนของรัฐอิสระไม่ว่าใครก็ตาม มีสิทธิ์ลงโทษคนคนนั้นจนถึงตายได้…

ผู้นำตระกูลโจวกับผู้คนรอบข้างมองเยี่ยหวันหวั่นด้วยสายตาประหลาดใจ นึกไม่ถึงว่าเยี่ยหวันหวั่นจะพกปืนด้วย…

คุณนายโจวมองเยี่ยหวันหวั่น ทำท่าเหมือนจะพูดอะไร แต่สุดท้ายกลับพูดไม่ออก ตั้งแต่วินาทีที่เยี่ยหวันหวั่นเอาปืนออกมา จุดจบของเธอก็ถูกกำหนดแล้ว…กลัวก็แต่จะเอน็จอนาถเกินไป

“หึๆ…คุณหนูคนนี้ เธอน่าจะรู้กฏของรัฐอิสระดี…ในรัฐอิสระ ไม่อนุญาตให้พกอาวุธปืน เธอคงรู้ดีว่าจะเกิดอะไรตามมานะ…

ถึงเธอจะไม่คิดถึงตัวเอง ก็ควรเห็นแก่พ่อแม่ แล้วก็ลูกของเธอ…” ชายชรามองเยี่ยหวันหวั่นแล้วยิ้มบอกด้วยน้ำเสียงหลอกล่อ แต่เขาก็ไม่กล้าเหวี่ยงร่างฉิวฉิวใส่พื้นอีก

“ฉันไม่มีลูกโว้ย!” เยี่ยหวันหวั่นแค่นยิ้ม “ค่อยๆ วางเด็กลง”