แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1295

บทที่ 1295 คงเพราะสมองป่วย

น่าแปลก พี่เฟิงกลับไม่สู้?

แต่เป๋ยโต่วคิดๆ ดูก็รู้สึกว่ามีเหตุผล จึงพยักหน้าแล้วเอ่ยปาก “งั้นหลังจากนี้ค่อยนัด พันธมิตรอู๋เว่ยช่วงนี้มีหลายเรื่องจำเป็นต้องให้พี่เฟิงต้องจัดการจริงๆ ไม่พูดถึงภายนอกก่อน ภายในพันธมิตรอู๋เว่ยของพวกเราถึงจะเป็นเรื่องสำคัญสุด”

ได้ยินเป๋ยโต่วพูดแบบนั้น เยี่ยหวันหวั่นฉุกคิดว่าตัวเองไม่รู้เรื่องภายในพันธมิตรอู๋เว่ยแม้แต่น้อย วันนี้ได้รู้รายละเอียดจากเป๋ยโต่วพอดี

“พี่เฟิง พี่จากไปตั้งหลายปี เจ้าพวกตาแก่กลุ่มนั้นมองว่าพี่ตายไปนานแล้ว วันนี้ตาแก่กลุ่มนั้นรู้ว่าพี่กลับมา กลับไม่มาดูพี่สักคนเดียว ไม่มองพี่อยู่ในสายตาแม้แต่น้อย” เป๋ยโต่วแค่นเสียงเย็น

ก่อนหน้านี้เยี่ยหวันหวั่นได้ยินมาว่า พันธมิตรอู๋เว่ยยามนี้แบ่งเป็นสองฝักฝ่าย ตาแก่กลุ่มนั้นที่เป๋ยโต่วพูดถึงน่าจะเป็นอีกฝ่ายที่แยกออกจากพันธมิตรอู๋เว๋ย

“พวกนั้นไม่แค่ไม่มาพบพี่เฟิง แต่ยังพูดซ้ำๆ ว่าพี่เฟิงต้องเป็นตัวปลอมแน่…หลังสืบจนความจริงปรากฏก็จะมากำจัดพี่” เป๋ยโต่วมองเยี่ยหวันหวั่นนิ่งเงียบไม่พูดจา ก็พูดเองต่อ

ได้ยินคำพูดนี้ เยี่ยหวันหวั่นมีทุกข์ยากจะกล่าวจริงๆ บัดซบ เธอเป็นตัวปลอมจริงๆ นี่…

“ส่งข้อมูลอย่างละเอียดของคนพวกนั้นมาให้ฉันพรุ่งนี้” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยเสียงเรียบ

“พี่เฟิง ผมทำไว้แล้ว รอพี่พูดประโยคนี้อยู่…แต่ว่าพี่เพิ่งกลับมา ต่อให้อยากจัดระเบียบภายใน ทางที่ดีก็ยังต้องทำเป็นขั้นเป็นต้อน ถ้าฉีกหน้าของตาแก่พวกนั้นตอนนี้จะไม่เป็นการดีต่อพันธมิตรอู๋เว่ยแน่ สู้ชนะหรือเปล่าเป็นอีกเรื่อง ภายนอกยังมีอีกหลายอำนาจที่มองเราเหมือนเสือจ้องเหยื่อ” เป๋ยโต่วเอ่ยอธิบาย

ไหนเลยจำเป็นต้องให้เป๋ยโต่วเตือน เธอก็ไม่ได้โง่ จะไปเปิดสงครามกับพวกตาแก่นั่นได้ยังไง

เรื่องสำคัญอันดับหนึ่งยังเป็นการให้ทั้งพันธมิตรเชื่อในตัวตนแบดเจอร์ของเธอก่อน ไม่อย่างนั้นเกรงว่าเธอจะตายอนาถได้

“พี่เฟิง ฟ้าเย็นมากแล้ว จะให้ผมส่งพี่กลับบ้านหรือเปล่า” เป๋ยโต่วลุกขึ้น มองเยี่ยหวันหวั่นพลางเอ่ย

“ดี นายส่งฉันกลับไป”

เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้า เธอรอประโยคนี้ของเป๋ยโต่วอยู่แล้ว

ตัวเองไหนเลยจะรู้ว่าแบดเจอร์อาสัญอยู่ที่ไหน จะอยู่ที่นี่ข้ามคืนก็ไม่ได้หรอกมั้ง ถ้าทำให้พวกชีซิงรู้ว่าตัวเธอไม่กลับบ้านทั้งวัน เกรงว่าความสงสัยในตัวเธอจะยิ่งหนักหน่วงขึ้นแน่

…

ผ่านไปสักพัก เยี่ยหวันหวั่นก็ขึ้นรถของเป๋ยโต่ว

ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง เป๋ยโต่วก็พาเยี่ยหวันหวั่นมาถึงเขตชานเมืองห่างไกลโพ้นแห่งหนึ่ง

“พี่เฟิง ตอนนั้นพี่คิดยังไง…ถึงต้องซื้อคฤหาสน์หลังนี้ด้วย…” เป๋ยโต่วจอดรถแล้วจ้องคฤหาสน์ตรงหน้าพลางขนลุกเล็กน้อย

“ฉันคิดว่ามันดีมาก” เยี่ยหวันหวั่นไม่รู้ความนัยในคำพูดนี้ของเป๋ยโต่วจึงได้แต่พูดแบบนี้

“พี่เฟิง นี่เป็นบ้านผีสิงมีชื่อเชียวนะ ข้างในเกิดคดีฆาตกรรมหั่นศพ…ลือกันว่ามีผีหลอกบ่อยๆ …ก็มีพี่ที่กล้าซื้อลงนี่แหละ สมกับเป็นพี่เฟิงของผม สุดยอด” เป๋ยโต่วหันมายกนิ้วโป้งให้เยี่ยหวันหวั่น

ได้ยินคำพูดนี้ของเป๋ยโต่ว เยี่ยหวันหวั่นชะงักงันอยู่กับที่โดยสมบูรณ์ ใบหน้าไม่แยแส แต่ในใจกลับด่าบรรพบุรุษแบดเจอร์สิบแปดชั่วโคตรหนึ่งรอบ

แม่มเอ๊ย แบดเจอร์นี่สมองไม่ดี สมองป่วยหรือเปล่า…

ซื้อบ้านผีสิงมาอยู่เองเนี่ยนะ?

แถมยังเกิดคดีฆาตกรรมหั่นศพ!?

เชี่ยนี่ เป็นที่ให้คนอยู่เรอะ!?

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะผลกระทบทางจิตวิทยาหรือเปล่า พอยืนอยู่ด้านหน้าคฤหาสน์ เยี่ยหวันหวั่นมักรู้สึกว่ามีสายลมเย็นยะเยือกพัดผ่าน หนาวเย็นไปตั้งแต่ลำคอจรดส้นเท้า

เธอสาบานเลยว่าตัวเองไม่อยากเข้าไปสักนิดเดียว แล้วก็ไม่อยากหยุดอยู่ที่ผีสิงนี่แม้สักวินาทีเดียวด้วย…

—————————————————————————————-

บทที่ 1296 หน้าตาดีมาก

เป๋ยโต่วหยิบกุญแจแล้วเปิดประตู “พี่เฟิง หลายปีมานี้อยากจ้างคนมาทำความสะอาดแต่จ้างไม่ได้เลย ให้เงินคนเขาเท่าไรก็ไม่เต็มใจ สุดท้ายไม่มีวิธีอื่น ผมเลยบังคับให้พี่น้องในพันธมิตรมาทำความสะอาด ทุกครั้งเพราะกลัวทุกคนเลยจับกลุ่มสามถึงห้าคนมาทำความสะอาด…พี่บอกทีพี่ซื้อบ้านผีสิงนี้ไว้ทำไม แม้แต่คนรับใช้ยังจ้างไม่ได้… ”