แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1425

บทที่ 1425 กลับบ้านกับฉัน

เยี่ยหวันหวั่นยังไม่ทันพูดอะไร จี้ซิวหร่านก็เอ่ยต่อว่า “ปีนั้น พันธมิตรอู๋เว่ยของเธอกล้าโจมตีอาชูร่า ทั้งที่มีความแค้นต่อกัน วันนี้เธอกลับกล้ามาเหยียบถิ่นอาชูร่าด้วยตัวคนเดียว”

เยี่ยหวันหวั่นเงียบ

เธอตัวคนเดียวซะที่ไหน…ก็มีเป่ยโต่วกับชีซิง แล้วก็ทีมทหารรับจ้างจูซิงอีกสามคนด้วยไม่ใช่รึไง?

เยี่ยหวันหวั่นหันไปมองรอบๆ โดยจิตใต้สำนึก ก่อนจะหน้าเปลี่ยนสีไปเล็กน้อย…

เป่ยโต่วกับชีซิง แล้วก็ทีมทหารรับจ้างสามคนนั้น…เหมือนจะ…ถูกเธอลืมไปสนิทเลย?

เยี่ยหวันหวั่นไม่มีเวลาสนใจจี้ซิวหร่าน เธอรีบโทรฯ หาเป่ยโต่วทันที

“พี่เฟิ่ง…พี่แย่สุดๆ เลย…หนีเอาตัวรอดไปคนเดียว พี่หักหลังพวกผมได้ยังไง…โชคดีที่พวกผมหนีออกมาก่อน…ตอนนี้เจวี้ยนเหมามาคิดเงินกับพวกผม…บอกว่าจะเอาค่าคุ้มกันหนึ่งแสน!”

ไม่นาน เสียงต่อรองราคาของเป่ยโต่วกับเจวี้ยนเหมาก็ดังมาจากปลายสาย พอแน่ใจว่าพวกเขาไม่เป็นไร เยี่ยหวันหวั่นจึงวางสาย

ตอนนี้สายตาของจี้ซิวหร่านจับจ้องมาที่เยี่ยหวันหวั่น เขาอดส่ายหน้าไม่ได้ “สันดอนขุดง่าย แต่สันดานแก้ยาก”

“หือ…” เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้ว จี้ซิวหร่านหมายความว่ายังไง

“เธอก็ยังคงเป็นเธอ ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ถึงนิสัยจะสงบเสงี่ยมขึ้นมาก แต่จริงๆ กลับไม่เคยฟ้ากลัวดินเลย” จี้ซิวหร่านเอ่ยเสียงเบา

เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้ว จี้ซิวหร่านคนนี้พูดจามีลับลมคมใน…

เยี่ยหวันหวั่นยังไม่ทันถามให้เข้าใจ จี้ซิวหร่านกลับหันไปพูดกับคูกู่ว่า “กลับคฤหาสน์จี้”

“เอ่อ เดี๋ยวนะ พาฉันไปส่งที่พันธมิตรอู๋เว่ยเถอะ…” เยี่ยหวันหวั่นบอก

“วันนี้กลับบ้านกับฉัน” จี้ซิวหร่านพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เปิดช่องให้ปฏิเสธ

“หา?” เยี่ยหวันหวั่นนั่งหลังเกร็ง

กลับบ้านกับเขา?

ไปบ้านคู่หมั้นก็เหมือนจะสมเหตุสมผล เยี่ยหวันหวั่นไม่มีเหตุผลให้ปฏิเสธจริงๆ เลยทำได้เพียงรับคำ “อ้อ…”

เยี่ยหวันหวั่นค้นพบว่าการที่เธอไปงานประชุมของนางแห่งอาชูร่าโดยพลการวันนี้ ทำให้จี้ซิวหร่านไม่พอใจเข้าแล้ว

แต่ก็ไม่แปลก เพราะมันอันตรายมากจริงๆ

แต่เห็นได้ชัดว่าไม่เสียเปล่า ถ้าเธอไม่มา เธอไม่มีทางรู้ว่านายแห่งอาชูร่ากับซือเยี่ยหานหน้าตาเหมือนกัน ยิ่งไม่มีทางรู้ข้อมูลของซือเยี่ยหานจากตระกูลซืออย่างละเอียดขนาดนี้

ครู่ใหญ่ รถถูกขับเข้ามาในโซนจี้

โซนจี้ถูกตั้งชื่อตามตระกูลจี้ เหมือนกับที่ตั้งของตระกูลเนี่ย ที่ถูกตั้งชื่อว่าโซนเนี่ยในรัฐอิสระ เรื่องนี้เยี่ยหวันหวั่นรู้นานแล้ว

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว ในขณะที่เยี่ยหวันหวั่นกำลังสะลึมสะลือใกล้หลับ รถก็หยุดเคลื่อนไหวในที่สุด

ในครรลองสายตา ที่นี่เป็นคฤหาสน์ขนาดมหึมาที่ไม่อาจมองเห็นได้ทั่ว หน้าประตูคฤหาสน์ หินสลักรูปมังกรงดงามดุจมีชีวิต แต่ละคัวมีความยาวหลายสิบเมตร กลิ่นอายดูน่าเกรงขาม

เยี่ยหวันหวั่นอดเดาะลิ้นไม่ได้เมื่อเห็นภาพตรงหน้า ตระกูลจี้…ต้องมีเหมืองแร่อยู่ในบ้านแน่ๆ?!

คูกู่เดินลงจากรถมาเปิดประตูให้เยี่ยหวันหวั่นกับจี้ซิวหร่าน

เยี่ยหวันหวั่นยืนอยู่หน้าประตูด้วยความรู้สึกต่ำต้อย…ถ้าไม่เปรียบเทียบก็จะไม่เจ็บปวด…ความรู้สึกของคนรวยที่มีแร่อยู่ในบ้านน่ะ เธอไม่เข้าใจหรอก…

“ซิวหร่าน”

ในตอนนี้เอง จู่ๆ ก็มีหญิงสาวอายุน้อยคนหนึ่งเดินออกมาจากคฤหาสน์ตระกูลจี้

หญิงสาวมีผมยาวจรดเอว หน้าตาสวยหวาน บุคลิกสบายตาน่ามอง

พอหญิงสาวเห็นเยี่ยหวันหวั่นที่ยืนอยู่ข้างกายจี้ซิวหร่านก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วถามว่า “ซิวหร่าน คุณคนนี้คือ?”

“เพื่อนฉัน” จี้ซิวหร่านตอบเสียงเรียบ

เพื่อน?

หญิงสาวชะงักเล็กน้อย ท่าทางเหมือนไม่อยากเชื่อ