แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1503

บทที่ 1503 ฉันสุดกู่อย่างนี้มาตลอดอยู่แล้ว

ถึงยังไงก็เป็นผู้ชาย ต้องถือสาเรื่องอย่างงี้แน่นอน เยี่ยหวันหวั่นเปลี่ยนเรื่อง “เมื่อวานนักเรียนจากโรงเรียนชื่อเหยียนกับโรงเรียนซิงหยางตีกันในถิ่นของพันธมิตรอู๋เว่ยเรา…”

จี้ซิวหร่านเอ่ย “งั้นเหรอ แล้วเป็นไงบ้าง?”

“ก็ต้องจับแยกน่ะสิ! ถ้าเกิดเรื่องอะไรในถิ่นฉัน จะไปคิดบัญชีกับใครล่ะ? ใช่สิ ฉันได้ยินว่า …ผอ.โรงเรียนชื่อเหยียนเก่งเรื่องสะกดจิตเหรอ?” เยี่ยหวันหวั่นถามหยั่งเชิง

จี้ซิวหร่านนัยน์ตาไหวระริก วางแก้วน้ำในมือแล้วมองหญิงสาว “ใช่ ผู้อำนวยการคนนั้นเป็นผู้เชี่ยวชาญในด้านนี้ แต่หลายปีมานี้เขาเหมือนเทพมังกรเห็นหัวไม่เห็นหาง[1] คนที่ติดต่อเขาได้ก็มีแต่นักเรียนระดับ SSS ไม่กี่คนของโรงเรียนชื่อเหยียนเท่านั้น”

“นักเรียนระดับ SSS…” เยี่ยหวันหวั่นอดผิดหวังไม่ได้

ฝีมืออย่างเธอจะถึงระดับ F รึเปล่ายังไม่รู้ แล้ว SSS เนี่ยนะ?

งั้นก็แสดงว่าไม่มีทางได้เจอผอ.คนนั้นเลยน่ะสิ?

“ทำไมจู่ๆ ก็สนใจเรื่องนี้ขึ้นมาล่ะ?” จี้ซิวหร่านถาม

“อ้อ ไม่มีอะไรหรอก เบื่อๆ น่ะ! เลยถามไปเรื่อย!” เยี่ยหวันหวั่นบอกปัด

พอกินข้าวเย็นเสร็จ เยี่ยหวันหวั่นเห็นว่าดึกมากแล้ว จึงเช็คบิลแล้วกลับ

เป่ยโต่วยืนรอด้วยความร้อนใจ สุดท้ายก็เห็นทั้งสองเดินออกมาหลังกินข้าวเสร็จ

ทั้งสองเพิ่งจะออกมา เป่ยโต่วก็รีบกระซิบถามเยี่ยหวันหวั่นว่า “พี่เฟิ่ง พี่ไม่ได้ทำอะไรใช่ไหม?”

“กินข้าวไง จะทำอะไรได้ล่ะ?” เยี่ยหวันหวั่นมองหน้าเขางงๆ

เป่ยโต่วเงียบ

เขาแอบมองจี้หวงแวบหนึ่ง เสื้อผ้ายังอยู่ครบจริงๆ ด้วย สีหน้าก็ดูปกติ เห็นอย่างงั้นเขาจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

หน้าร้านอาหาร

“ฉันไปส่งคุณแล้วกัน” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย

จี้หวงเป็นผู้ชายอกสามศอกจะให้ผู้หญิงไปส่งกลับบ้านได้ยังไงกัน?

นี่พี่กำลังใช้มุกเต๊าะสาวอยู่นะรู้ตัวไหม!

เป่ยโต่วทำท่าจะห้าม แต่เยี่ยหวันหวั่นกลับพูดออกไปแล้ว

จี้หวงยิ้ม “โอเค”

เป่ยโต่วอึ้ง

เขารู้สึกไปเองรึเปล่านะ?

ทำไมรู้สึกเหมือนจี้หวงยอมพี่เฟิ่งตลอดเลย?

เยี่ยหวันหวั่นขับรถสปอร์ตที่ดูสะดุดตาคันนั้นพาจี้หวงไปส่งถึงบ้าน

พอจี้หวงลงจากรถไป เป่ยโต่วก็ตบหน้าอกแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก เขานั่งขับรถอยู่ข้างหน้าพลางบอกว่า “พี่เฟิ่ง วันนี้ผมตกใจแทบตาย โชคดีที่ไม่มีเรื่องอะไร…กลับบ้านได้ซักที…”

เยี่ยหวันหวั่นที่นั่งอยู่ข้างหลังเอามือเท้าหัว ใช้นิ้วมือเคาะหน้าผากเบาๆ แล้วเอ่ยเสียงเรียบ “เป่ยโต่ว…”

“พี่เฟิ่ง ทำไมเหรอ?” เป่ยโต่วหันหลังมาหาเธอ

เยี่ยหวันหวั่นกล่าว “ยังไม่ต้องกลับ”

เป่ยโต่วเอ่ย “หา? ไม่กลับ? แล้วไปไหนล่ะ? ดึกขนาดนี้แล้ว…”

เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “ไปคฤหาสน์อาชูร่า…”

เสียง “เอี๊ยด” อันแสบแก้วหูดังลั่น เป่ยโต่วขับรถซิกแซกเป็นรูปตัว “S” บนถนน

จากนั้นเสียงสบถคล้ายสติแตกของเป่ยโต่วก็ดังตามมา “ให้ตายเถอะ!”

สุดท้าย ยังคงเป็นชีซิงที่บังคับพวงมาลัยทำให้รถกลับมาวิ่งเป็นปกติ สีหน้าของทั้งสองยังคงแตกตื่นไม่หาย

ชีซิงเองก็เหมือนจะนึกไม่ถึงว่าเยี่ยหวันหวั่นเพิ่งส่งจี้หวงกลับบ้าน ตอนนี้กลับจะไปอาชูร่า

“พี่เฟิ่ง พี่ล้อเล่นรึเปล่า? เมื่อกลางวันพี่เฟิ่งจะมีเรื่องกับจี้หวงไป ตกดึกก็จะไปหานายแห่งอาชูร่า! พี่จะลอยขึ้นฟ้าไปเลยรึไง!” เป่ยโต่วสติแตก

เยี่ยหวันหวั่นเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง “บอกให้ไปก็ไปสิ พูดมากทำไม?”