แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1545

บทที่ 1545 รอยยิ้มที่อันตรายที่สุดของจี้หวง

“อ้าว…นาย…” เนี่ยอู๋หมิงเดินมาหยุดข้างซือเยี่ยหาน “พวกเราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนรึเปล่า?”

ด้วยความจนใจ ซือเยี่ยหานจำเป็นต้องมองเนี่ยอู๋หมิงตรงๆ แล้วเอ่ยเสียงเรียบว่า “คุณน่าจะจำผิดคนแล้ว”

“เอ๊ะ…นายพูดจาแปลกๆ นะ ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่านายเป็นใคร นายกลับบอกว่าฉันจำผิดคน…” เนี่ยอู๋หมิงมองซือเยี่ยหาน เขาขมวดคิ้วแล้วจับคาง ทำท่าครุ่นคิด

ผู้ชายคนนี้ หน้าคุ้นมากจริงๆ เขาเคยเห็นที่ไหนกันแน่…

เมื่อก่อนตอนออกไปทำภารกิจข้างนอกเหรอ…คิดดูดีๆ แล้วก็เหมือนจะไม่ใช่นะ

ในรัฐอิสระ ก็เหมือนจะไม่เคยเจอมาก่อน

งั้น…ที่จีนล่ะ…

“อ๋อ ฉันจำได้แล้ว!” เนี่ยอู๋หมิงตบต้นขา “นายคือเถ้าแก่ร้านอาหารข้างทางที่จีน!”

ซือเยี่ยหานพูดไม่ออก

เจียงเหยียนทำหน้างง แผงขายอาหาร…เถ้าแก่? นี่มันเรื่องอะไรกัน?

นายท่านของเขาไปเปิดร้านอาหารกลางคืนตอนไหน เคยไปเป็นเถ้าแก่แผงขายอาหารตั้งแต่เมื่อไหร่?

“คุณจำผิดคนแล้วจริงๆ” ซือเยี่ยหานกล่าว

“ใช่ๆๆ จำผิดๆ นายไม่ใช่เถ้าแก่แผงขายอาหารจริงๆ…ฉันจำได้ว่าเถ้าแก่คนนั้นตัวอ้วนกลม เหมือนจะไม่ได้หล่ออย่างนายด้วย…” เนี่ยอู๋หมิงเอ่ย พลางจ้องหน้าซือเยี่ยหานอย่างครุ่นคิดต่อไป

หลังจากจ้องซือเยี่ยหานอยู่นานครึ่งเค่อ ในที่สุดตาของเนี่ยอู๋หมิงก็เป็นประกายขึ้นมา “ให้ตายเถอะ ฉันนึกออกแล้ว นายเป็นแฟนของเยี่ยหวันหวั่น…ตอนนั้น…นายยังปลอมตัวเป็นพ่อของถังถังอยู่เลย ผู้นำตระกูลซือ ซือเยี่ยหาน! ใช่ไหม!”

สิ้นเสียงเนี่ยอู๋หมิง จี้ซิวหร่านที่ยืนอยู่ไม่ไกลพลันหุบยิ้มที่เป็นเหมือนสัญลักษณ์ประจำตัวของเขาทันที นัยน์ตาที่เหมือนแฝงไว้ด้วยประกายสายฟ้า และพายุคลั่งน่ากลัวค่อยๆ หันมาทางซือเยี่ยหาน

ผู้นำตระกูลซือที่อยู่จีน…ผู้ชายที่ล้างความทรงจำทั้งหมดของเนี่ยอู๋โยว แล้วก็ทำให้เนี่ยอู๋โยวกลายเป็นเยี่ยหวันหวั่น…

“ให้ตายเถอะ นายเป็นผู้ชายประสาอะไร ทิ้งผู้หญิงเขาไว้ที่จีนคนเดียว เยี่ยหวันหวั่นร้อนใจจนแทบบ้า วิ่งมาตามหานายที่รัฐอิสระตัวคนเดียว แถมฉันยังได้ยินมาว่าว่ายน้ำข้ามมาอีกต่างหาก” เนี่ยอู๋หมิงจ้องซือเยี่ยหาน แล้วบอก

“เยี่ยหวันหวั่น…ซือเยี่ยหาน…คุณจำผิดคนแล้วจริงๆ คนสองคนที่คุณพูดถึงผมไม่รู้จักเลย” ซือเยี่ยหานกล่าวเสียงเรียบ

“จำผิดคน?” เนี่ยอู๋หมิงทำหน้าสงสัย เหมือนจะมีเหตุผล

คนอื่นเขาเป็นถึงนายแห่งอาชูร่าของรัฐอิสระ ผู้นำตระกูลซือที่อยู่จีนคงเทียบไม่ติดแม้แต่นิ้วเท้านิ้วเดียวของนายแห่งอาชูร่าด้วยซ้ำ จะกลายเป็นผู้นำตระกูลซือที่จีนได้ยังไง…

“โอเค ฉันอาจจะจำผิดคนจริงๆ ก็ได้…แต่หน้าพวกนายนี่เหมือนกันมากจริงๆ” เนี่ยอู๋หมิงส่ายหน้า แล้วเดินไปยืนข้างเจียงเหยียน “น้องชาย โทษทีนะ ฉันจำผิดคน เงินนี่ติดตัวไว้นะ ถือว่าแทนคำขอโทษก็แล้วกัน”

พูดจบ ก็ยัดเงินหนึ่งร้อยหยวนใส่มือเจียงหยวน

เจียงเหยียนหมดคำจะพูด แม่เอ็งเถอะ…

ไอ้ทึ่มที่โผล่มาจากไหนวะเนี่ย!

พอเห็นเนี่ยอู๋หมิงเดินออกไป ใบหน้าของจี้ซิวหร่านกลับมาประดับด้วยรอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์ของเขาอีกครั้ง

ชายชราผมสีเงินคนหนึ่งมองใบหน้าที่งดงามดั่งรูปสลักของจี้ซิวหร่าน หลังจากเห็นรอยยิ้มนั้นของจี้ซิวหร่าน นัยน์ตาของเขาก็ปรากฏแววตกตะลึง

นี่มัน…จี้หวงคิดจะเอาจริงกับใครงั้นเหรอ?

ทุกครั้งที่จี้หวงยิ้มอย่างนี้ คนอื่นอาจไม่รู้ แต่พวกเขาที่ติดตามจี้หวงมากลับรู้ดีที่สุด

นั่นเป็นสัญญาณเตือนที่อันตรายที่สุด…