แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1619

บทที่ 1619 เขาคือลูกชายของฉัน

ถนนอาหารเลิศรสถูกตกแต่งด้วยโคมไฟและผ้าหลากสี ตกแต่งจนส่องประกายสีทอง ขนมประณีตต่างๆ ทำให้คนตาพร่าน้ำลายไหล มิหนำซ้ำทั้งหมดยังฟรี ดึงดูดแขกเหรื่อจำนวนมาก คึกคักเป็นอย่างยิ่ง

เยี่ยหวันหวั่นย้อนนึกถึงตอนอยู่ที่ประเทศจีนอย่างประหลาด ฉากที่เธอกับซือเยี่ยหานพาถังถังไปเที่ยวเล่นที่สวนสนุกด้วยกัน…

เยี่ยหวันหวั่นสะกดอารมณ์ “เบบี๋อยากกินอะไร”

ถังถังมองซ้ายมองขวา ตาลายอย่างเห็นได้ชัด

เยี่ยหวันหวั่นจึงโบกมือวงใหญ่ “งั้นพวกเราลองชิมทุกอย่างกันเถอะ!”

เยี่ยหวันหวั่นเดินไปด้วยซื้อไปด้วย ซื้อทาโกยากิ ปิ้งย่าง หมี่เย็น…ขนมต่างๆ ทั้งหมดทั้งปวงยัดใส่อ้อมแขนของเด็กน้อย

สองแม่ลูกเดินไปด้วยกินไปด้วย ฉับพลันนั้นด้านหน้าพลันมีคนคนหนึ่งพุ่งมาตรงหน้าเธอราวกับพายุทอนาร์โด “ไอ้หยา! คนสวย! เจอกันอีกแล้ว!”

เยี่ยหวันหวั่นเห็นผู้มาเยือนก็เลิกคิ้วเล็กน้อย “คุณชายเสิ่น…”

“ถูกต้องๆ คนสวยยังจำผมได้เป็นเกียรติอย่างยิ่งยวดจริงๆ! คนสวยดูทิวทัศน์งดงามนี้วันนี้สิ คนสวยตัวคนเดียวจะไม่เบื่อเหรอ ไม่สู้ให้กระผมได้เที่ยวด้วยกันกับคนสวย…” เสิ่นเทียนเฉินกำลังชวนคุยอย่างตื่นเต้นก็พลันรู้สึกว่ามีสายตาเฉียบคมปานใบมีดสายหนึ่งกำลังเพ่งเล็งมายังตัวเอง

ดังนั้นเสิ่นเทียนเฉินจึงย้ายสายตาไปยังทิศทางที่ด้านล่างข้างตัวเยี่ยหวันหวั่น จากนั้นก็สบเข้ากับดวงตาเย็นชาสว่างไสวสีดำราวองุ่นคู่นั้น

“ขอโทษมี คุณแม่ไม่ได้อยู่คนเดียว” เด็กน้อยจูงมือของมารดาขณะแหงนหน้าจ้องชายตรงหน้าพร้อมเอ่ยปายด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“เอ่อ…เธอ…เธอคือ…” เสิ่นเทียนเฉินจ้องเด็กน้อยที่เรียกเยี่ยหวันหวั่นว่า ‘แม่’ ตรงหน้าอย่างตกใจ

เยี่ยหวันหวั่นหัวเราะเบาๆ ลูบเด็กน้องที่พองขนแล้วเอ่ยปาก “เขาคือลูกชายฉัน!”

เด็กน้อยได้ยินคำพูดนี้ ดวงหน้าน้อยพลันตกตะลึงจากนั้นดวงตาก็ผลิแย้มแสงสีลานตา

“วะ…ว่าไงนะ…คะ…คุณมีลูกชายแล้วเหรอ” เสิ่นเทียนเฉินตกตะลึงในทันที

เยี่ยหวันหวั่นครุ่นคิด ใช้ถังถังมาทำลายความคิดของเสิ่นเทียนเฉินก็ไม่เลวเลย

ดังนั้นเธอจึงเอ่ย “ใช่ ทำไม มีปัญหาเหรอ”

เสิ่นเทียนเฉินเอ่ยด้วยสีหน้าเปี่ยมความนับถือ “ผู้หญิงที่ทั้งสวยทั้งฉลาด ฉลาดและมีกำลังรบ มีกำลังรบแล้วยังโหดเหี้ยมอำมหิตอยู่ด้วยเหมือนอย่างไป๋เฟิง! อย่าว่าแต่มีลูกชายคนเดียวเลย ต่อให้มีลูกชายสิบคน นั่นก็เป็นเรื่องสมเหตุผลแล้ว! คนสวยวางใจได้ ผมไม่ถือสาแม้แต่น้อย!”

เยี่ยหวันหวั่นหมดคำพูด

ลูกชายแปดคนสิบคนอะไรกัน! พูดจาอย่าน่ากลัวขนาดนี้ได้ไหม คนเดียวเธอก็ตื่นตะลึงพอแล้ว!

ถังถังที่อยู่ด้านข้างได้ยินคำพูดนี้ ดวงหน้าน้อยพลันมืดลงอีก สีหน้าแววตาที่จ้องเสิ่นเทียนเฉินยิ่งน่าเกลียด

“คนสวย ที่นี่มีของทุกอย่าง พวกคุณกินได้ตามสบายเลย!” เสิ่นเทียนเฉินเอ่ยอย่างใจป้ำร่ำรวย

เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “ไม่ใช่ก็กินได้ตามสบายอยู่แล้วเหรอ…”

“อา! ใช่! แต่ว่า การรับรองคุณคนสวยไม่เหมือนกัน วันนี้เสิ่นผู้นี้จะอยู่เป็นเพื่อนคุณด้วยตัวเอง!” เสิ่นเทียนเฉินเอ่ยปาก

เยี่ยหวันหวั่นจนใจเล็กน้อย ไม่จำเป็นโอเคไหม

จนปัญญา เสิ่นเทียนเฉินคนนี้ไม่ได้ไล่ง่ายดายขนาดนั้น อีกฝ่ายตามหลังเธอกับถังถังไปตลอดทาง ท่าทางกระตือรือร้นอย่างมาก

เยี่ยหวันหวั่นอยากไล่คนก็ไม่มีวิธี ยังไงทั้งถนนนี้ก็เป็นของบ้านเขา…

“คุณแม่…” ถังถังจ้องเสิ่นเทียนเฉินที่อยู่ด้านข้างอย่างระวังตัวตลอด เขาแอบดึงมือของเยี่ยหวันหวั่น

เยี่ยหวันหวั่นก้มหน้ากระซิบถาม “ทำไมเหรอเบบี๋”

ถังถังลังเลอยู่ครึ่งค่อนวัน จากนั้นก็เอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง “คุณแม่ ห้ามชอบคนคนนี้นะ!”