แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1641

บทที่ 1641 ให้รู้ว่าอะไรคือโหดเหี้ยม

“ว้าว สุดยอดๆ! ถึงกับมีคนแย่งคนหลินน่าด้วย!”

“มีละครสนุกให้ดูแล้ว!”

สมาชิกพันธมิตรอู๋เว่ยบางคนที่ไม่เคยเห็นเยี่ยหวันหวั่น ยังไม่เข้าใจสถานการณ์ชัดเจนโห่ร้องอย่างตื่นเต้น

“ใคร! กล้าแย่งชายที่มารดาหมายปอง! ไม่อยากมีชีวิตแล้วเหรอ” ลั่วหลินน่าตะคอกพลางออกแรงสะบัดแส้หนึ่งที

เยี่ยหวันหวั่นได้ยินดังนั้นจึงเก็บสายตาจากร่างผู้นำอาชูร่า เธอปล่อยแส้ออกก่อน จากนั้นก็หันตัวไปคล้องแขนของผู้นำอาชูร่าพร้อมกับมองหัวหน้าสาวสวยข้างหน้า ยกมุมปากขึ้นอย่างไม่ใส่ใจแล้วพูดหนึ่งคำ “ฉัน…”

พริบตาที่เยี่ยหวันหวั่นหันตัวมา ลั่วหลินน่าพลันหน้าถอดสี ตกใจจนแส้ในมือตกลงพื้นดัง ‘ตุบ’ เกือบคุกเข่าลงทันที “ผะ…ผู้นำ…!”

เชี่ย…ทะ…ทำไมถึงเป็นผู้นำพันธมิตรได้!

ลั่วหลินน่านึกไม่ถึงแม้แต่น้อยว่าผู้มาเยือนจะเป็นบอสของตัวเอง ทั้งตัวคนยืนโง่งมอยู่ตรงนั้น…

เป๋ยโต่วเห็นสีหน้าของลั่วหลินน่าจากที่ไกลๆ ในใจก็ลอบสบถ เหอๆ นี่ก็ตกใจแล้ว ถ้าเธอรู้ว่าคนที่เธอตกคือใครจะไม่ตกใจตายเลยเหรอ…

“ผะ…ผู้นำ ยกโทษให้ด้วย..ฉะ…ฉันไม่รู้ว่าเป็นคุณ!” ลั่วหลินน่าตกใจจนรีบก้มตัวขอความเมตตา ขอโทษอย่างตะกุกตะกักพลางชำเลืองมองไปยังชายหนุ่มที่อยู่ข้างกายเยี่ยหวันหวั่นพลาง

ไม่รู้ว่าแสงไฟสลัวเธอจึงตาฝาดหรือเปล่า ดวงตาว่างเปล่าเมื่อครู่นี้ของชายหนุ่ม หลังจากที่ถูกผู้นำคล้องแขนก็กลับดูลุกไหม้เหมือนเปลวไฟขึ้นมา…

เยี่ยหวันหวั่นเห็นลั่วหลินน่าแอบมองชายหนุ่มที่อยู่ด้านข้าง ใบหน้าก็ยิ้มน้อยๆ อย่างอ่อนโยนแล้วเอ่ยปากเสียงเรียบ “หลินน่า ถ้าเธอดูเขาอีกครั้งเดียวละก็ ฉันผู้นำเธออาจจะทำเรื่องโหดร้ายก็ได้นา…”

“ฉะๆๆ …ฉันผิดไปแล้วค่ะ! หลินน่าไม่ได้ตั้งใจ! ผู้นำโปรดยกโทษให้ด้วย!” ลั่วหลินน่าตกใจจนรีบก้มหน้าแล้วก็ไม่กล้ามองมากกว่านี้อีก

แงๆๆ น่ากลัวเป็นบ้าเลย!

หางตาของชายหนุ่มที่อยู่ด้านข้างจับจ้องสีหน้าแฝงกลิ่นอายคุกคามเต็มเปี่ยมนั้นของหญิงสาว ดวงตาที่เย็นชาเหมือนอ่อนโยนลงหลายส่วน…

“เด็กดี~” เยี่ยหวันหวั่นหัวเราะ จากนั้นจึงพาชายหนุ่มเดินเข้าข้างในโดยตรง

สังเกตเห็นชายหนุ่มเหมือนจะชักแขนกลับ เยี่ยหวันหวั่นก็อ้าปากเอ่ย “ท่านผู้นำอาชูร่า รบกวนดูหน่อยว่าตัวเองสร้างปัญหาได้มากขนาดไหน ฉันไม่ได้เอาเปรียบคุณหรอกนะ แต่ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้ เกรงว่าทางไม่กี่ก้าวนี้ ทั้งคืนก็เดินไม่ถึง”

ผู้นำอาชูร่านิ่งเงียบ

เจียงเหยียนที่อยู่ด้านหลัง “นางจิ้งจอก!”

นี่มันข้ออ้างเอาเปรียบชัดๆ!

ทั้งพันธมิตรอู๋เว่ยเป็นหมาจิ้งจอกฝูงเดียวกันจริงๆ!

แสงไฟสลัว บรรดาแขกที่มุงดูความครื้นเครงอยู่ด้านข้างเห็นแค่ผู้หญิงที่ปรากฏตัวกะทันหันก็พาชายหนุ่มไปต่อหน้าต่อตาเจ้าแม่ลั่วหลินน่าแล้ว แขกส่วนใหญ่อื่นๆ ไม่รู้จักเยี่ยหวันหวั่น

ลั่วหลินน่าจอมโมโหร้ายนั้น มองชายหนุ่มที่ตัวเองถูกใจถูกแย่งไปเฉยๆ ถึงกลับยืนสั่นกลัวอยู่ตรงนั้น แม้แต่ผายลมก็ไม่กล้าปล่อย…

“เชี่ย! นี่มันสถานการณ์อะไร ผู้หญิงคนเมื่อกี้เป็นใครน่ะ”

“ไม่รู้สิ!”

…

แขกคนอื่นๆ ไม่เข้าใจสถานการณ์ แต่พวกกลุ่มพันธมิตรอู๋เว่ยนั้นไม่มีทางไม่รู้จักผู้นำตัวเองหรอก…

หลังเห็นผู้หญิงคนนั้นชัด สถานที่ที่เมื่อครู่ยังอึกทึกครึกโครมพลันเปลี่ยนไปเงียบฉี่เหมือนกองสุสานยังไงยังงั้น ไร้เสียงโดยสิ้นเชิง

เมื่อครู่พวกเขา…เห็นอะไร…

เมื่อครู่เยี่ยหวันหวั่นจดจ่อรอผู้นำอาชูร่า บวกกับไม่รู้จักคนของพันธมิตรหลายคน จึงไม่สังเกตว่าคนของตัวเองอยู่ที่นี่

เวลานี้เห็นเป๋ยโต่วกับชีซิงจึงค่อยรู้ว่าคนพวกนั้นตรงกลางคือคนในพันธมิตรอู๋เว่ย

ดังนั้นเธอย่อมต้องไปทักทาย

เยี่ยหวันหวั่นเพิ่งพาคนเดินไป กลุ่มคนที่ยังวุ่นวายโห่ร้องอย่างบ้าคลั่งไร้ขอบเขตเมื่อครูก็พลันพากันนั่งหลังตรงแน่วอย่างกับเด็กประถม

“ผะ…ผู้นำ…ผู้นำเชิญนั่ง…”