แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1679

บทที่ 1679 กวาดล้างไร้พ่าย

เผชิญหน้ากับขี้เมาอย่างนี้ ส่งฝ่ามือนี้ลงไปก็เพียงพอทำให้กะโหลกแหลกแล้ว

“แย่แล้ว…”

เห็นดังนั้น หลี่ซินกับทหารรับจ้างระดับ D ที่อยู่หอพักเดียวกับเยี่ยหวันหวั่นพลันหน้าเปลี่ยนสี

ทว่า ได้ยินแค่เสียง ‘ปึง’ ดังสนั่นเท่านั้น

ทุกคนในที่นั้นตาโตอ้าปากค้าง

เห็นแค่ว่าเยี่ยหวันหวั่นนั่งอยู่บนเวที มือซ้ายยันคาง มือขวากลับจับฝ่ามือเล่นงานถึงชีวิตที่เมิ่งเข่อฟาดมาไว้ในชั่วพริบตา

เห็นดังนั้นเมิ่งเข่อขมวดคิ้วเล็กน้อย เดิมทียังอยากสะบัดมือขวาของเยี่ยหวันหวั่นออกไป แต่ไม่ว่าออกแรงยังไง มือขวาของเยี่ยหวันหวั่นก็เหมือนกับปากเสือ สะบัดไม่หลุดแม้แต่น้อย!

ไม่นานนัก เยี่ยหวันหวั่นก็เป็นฝ่ายคลายมือขวาก่อน แรงเฉื่อยทำให้เมิ่งเข่อถอยหลังไปหลายก้าว

“อยากตายนักนะ”

วินาทีถัดมา เมิ่งเข่อก็ย่ำเท้า ฝ่ามือกระหน่ำลงมาดุจเม็ดฝน

‘ปึง’!

‘ปัง’!

เยี่ยหวันหวั่นที่อยู่บนเวที ปล่อยให้กระบวนท่าของเมิ่งเข่อโจมตีราวสายฝน เพียงแค่นั่งอยู่กับที่ไม่ขยับเขยื้อน มือขวายกขึ้นปัดป่ายไปตามใจ

ภายใต้สายตาของทุกคน ทุกกระบวนท่าของเมิ่งเข่อถูกเยี่ยหวันหวั่นคลี่คลายได้ทั้งหมดอย่างง่ายดาย

ปล่อยให้อีกฝ่านคล่องแคล่วดุจผีเสื้อ โหดเหี้ยมดุจเสือ แต่ทั้งหมดล้วนไร้ผล

“อะไรกัน…”

เมิ่งเข่อหน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย นี่มันเกิดอะไรขึ้น!?

อย่าว่าแต่เมิ่งเข่อ ทุกคนในที่นั้นก็ไม่อาจเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

“นี่…โจมตีพอหรือยัง”

ฉับพลันนั้นเยี่ยหวันหวั่นที่นั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อนมาตลอดก็จ้องเมิ่งเข่อเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม

“วอนหาที่ตายแล้ว!”

เมิ่งเข่อตะคอกเสียงเย็น ควบแน่นพละกำลังทั้งร่างในฝ่ามือ แล้วจึงระเบิดใส่เยี่ยหวันหวั่นอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าแลบในทันที

‘ฟึ่บ’!

ทุกคนเห็นแค่ว่าเยี่ยหวันหวั่นยกแขนขวาขึ้นเล็กน้อย และชี้นิ้วออกไปในช่วงเวลาสั้นๆ นี้

‘สวบ’!

นิ้วนี้วาดผ่านอากาศ ในความเลือนราง เสียงแหวกลมก็ดังขึ้นมา

‘ตูม’!

วินาทีถัดมา เมิ่งเข่อหน้าซีด ส่งเสียงกรีดร้องออกมาจากในปาก ทั้งร่างราวกับว่าวสายป่านขาด ถูกเยี่ยหวันหวั่นที่นั่งเท้ากรามบนเวทีโจมตีลอยไปในนิ้วเดียว

เวลานั้น เมิ่งเทียนที่อยู่ไม่ไกลก็ตาไวมือไว ขึ้นหน้ามารับเมิ่งเข่อไว้ชั่วพริบตา

เวลานี้ด้านล่างเวทีที่อึกทึกครึกโครมเงียบเชียบลงอีกครั้ง

เงียบกริบไร้เสียงราวกับตาย

เยี่ยหวันหวั่นใช้เพียงนิ้วเดียวก็โจมตีเมิ่งเข่อลูกศิษย์ของผู้อาวุโสเหลยเฮ่อปลิวออกไปได้…

“มะ…หมัดเมา!”

ไม่รู้ใครส่งเสียงขึ้นมา

“เชี่ย…หมัดเมาคือหมัดอะไรหา!? หรือว่าคือหมัดเมาจริงๆ? เป็นไปได้ยังไง…”

ทั้งงานพลันอื้ออึง

บนที่นั่งกิตติมศักดิ์ ผู้อาวุโสกงลุกพรวดขึ้นและมองเยี่ยหวันหวั่นอย่างไม่อยากเชื่อ

สองวันเป็นฝ่ามือมหาเมตตาของเขา นิ้วเดียวโจมตีจนเมิ่งเข่อตัวปลิว…

…

“พวกนายสองคน…” บนเวที เยี่ยหวันหวั่นยังคงนั่งอยู่ที่พื้น แต่กลับกวักนิ้วกลางใส่เมิ่งเข่อกับเมิ่งเทียน “เข้ามาด้วยกันเถอะ”

“หึ…เธอรีบอยากเกิดใหม่ซะจริงนะ”

มุมปากเมิ่งเทียนยกขึ้นน้อยๆ เขาบิดๆ ลำคอ ก้าวเดินไปหาเยี่ยหวันหวั่น เมิ่งเข่อก็แยกกันโอบล้อมจากอีกมุมหนึ่ง อุดทางหนีทั้งหมดของเยี่ยหวันหวั่น

เดินมาถึงข้างตัวของเยี่ยหวันหวั่น เมิ่งเทียนยิ้มหยันดูถูก กำลังคิดจะพูดอะไรบางอย่าง

‘ฟึ่บ’!

ตรงหน้าวาบเส้นเงา ในขณะเดียวกัน เมิ่งเทียนที่ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็กระอักเลือดออกมาจากในปากและทั้งตัวก็ลอยออกไป

มุมปากเยี่ยหวันหวั่นยกขึ้นน้อยๆ เธอคว้าขาขวาของเมิ่งเทียนไว้แล้วถึงกับฉุดเมิ่งเทียนลงมาทั้งอย่างนั้น