แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1681

บทที่ 1681 ฉันกำลังฝันเหรอ

แต่พอสิ้นเสียงของผู้อาวุโสเหลยเฮ่อ บนเวทีกลับมีเสียงประหลาดของใบมีดคมตัดผ่าเนื้อดังขึ้น

เห็นแค่ว่ามุมปากเยี่ยหวันหวั่นยกขึ้นสูงน้อยๆ สีหน้าไม่แยแส กริชในมือพลันฟันที่ลำคอของเมิ่งเทียน

เมิ่งเทียนมีสีหน้าเต็มไปด้วยความตะลึง ใบหน้าซีดเผือด สองมือกุมลำคอของตัวเองแน่นโดยสัญชาตญาณ ถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว

เลือดหลั่งไหลออกมาจากปลายนิ้วของเมิ่งเทียน ในช่วงเวลาสั้นๆ พื้นของเวทีก็ถูกย้อมกลายเป็นสีแดงสด

เมิ่งเทียนจ้องเยี่ยหวันหวั่นเหมือนอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่เพิ่งจะอ้าปาก เลือดสดก็ทะลักออกมาจากในปาก

“สนุกไหม”

ใบหน้าเยี่ยหวันหวั่นเต็มไปด้วยรอยยิ้มเฉยชา ปล่อยให้หยดเลือดบนกริชตกลงพื้นขณะมองเมิ่งเทียนอย่างยิ้มแย้ม

ร่างกายเมิ่งเทียนกระตุกเล็กน้อย ผ่านไปชั่วครู่ เสียง ‘ตึง’ ก็ดังขึ้น คนทั้งร่างหงายล้มลงกับพื้นเวที หลังร่างกายชักอีกครู่หนึ่งก็ไม่มีความเคลื่อนไหวอีก สิ้นลมตายคาที่

“อะ…”

เหตุการณ์ฉากนี้ทำให้เมิ่งเข่อที่อยู่ด้านข้างเสียสติโดยสมบูรณ์ สีหน้าที่มองเยี่ยหวันหวั่นพลันเต็มไปด้วยแววหวาดกลัวเข้มข้น ราวกับได้รับความสะพรึงใหญ่หลวง

…

“ชะ…ชะ…เชี่ย…”

หลี่ซินตาโตอ้าปากค้าง จ้องทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นบนเวที เยี่ยหวันหวั่นที่ราวกับปีศาจสิงร่างนั้นตกอยู่ในภาวะเสียสติไปแล้ว

ทหารรับจ้างระดับ D ที่อยู่หอเดียวกันกับเยี่ยหวันหวั่นหลายคนก็ราวกับเห็นผีไม่ปาน

“นี่เป็นไปได้ยังไง…พลังต่อสู้ของเมิ่งเทียนนั่นยังสูงกว่าเมิ่งเข่ออีกตั้งขั้นหนึ่งเชียวนะ…”

“ตอนนี้ใช่ปัญหาเรื่องใครสูงกว่าใครหนึ่งขั้นรึไง! แม่เจ้าโว้ย เยี่ยหวันหวั่นฆ่าคนแล้ว!”

“ฆ่าคนแล้ว…เยี่ยหวันหวั่นฆ่าเมิ่งเทียนแล้ว!”

“เชี่ย เยี่ยหวันหวั่นเป็นโรคจิตเหรอ…ถึงกับแข็งแกร่งถึงขั้นนี้…เธอเพิ่งเป็นแค่ทหารรับจ้างระดับ D ได้ยังไง!”

“เหลวไหล ตอนนี้ใช่ปัญหาว่าใครแข็งแกร่งเหรอ!”

“เหลวไหลอะไร ก็เยี่ยหวันหวั่นแข็งแกร่งแต่แรกนี่ แม่งแข็งแกร่งเกินไปแล้ว! หนึ่งต่อสอง หนึ่งคนบาดเจ็บหนัก อีกหนึ่งคนถูกฆ่าตาย!”

“ประเด็นสำคัญคือ…เยี่ยหวันหวั่นฆ่าคนไปแล้ว!”

…

บนที่นั่งกิตติมศักดิ์ นายของอาชูร่าเหลือบมองเมิ่งเทียนที่ถูกเยี่ยหวันหวั่นใช้กริชปาดคอบนเวที ในดวงตาเย็นชาไร้ซึ่งแววสงสาร เขานั่งลงใหม่อีกครั้งอย่างเยือกเย็น

เจียงเหยียนมองเมิ่งเทียนกับเมิ่งเข่ออย่างเย็นชา เดิมทีคิดว่าลูกศิษย์ของผู้อาวุโสเหลยเฮ่อทั้งสองคนอาจจะยังสั่งสอนเยี่ยหวันหวั่นได้สักยก คิดไม่ถึงว่าสวะสองตัวนั้นไม่พอติดฟันนายของอาชูร่าด้วยซ้ำ…ทำเขาคาดหวังเปล่าๆ ปลี้ๆ

ผู้อาวุโสกงจ้องเยี่ยหวันหวั่นบนเวที ดวงตาเผยแววตื่นเต้นและดีใจเป็นล้นพ้นอย่างที่ไม่อาจบรรยาย

“เชี่ย…ฉันกำลังฝันเหรอ”

ศิษย์พี่รองเจี้ยนหู่ที่ได้หน่วยพยาบาลช่วยเหลือจนพ้นขีดอันตรายและกลับมายังที่นั่งกิตติมศักดิ์แล้ว บนแขนเขาพันผ้าพันแผลสีขาว จ้องมองเยี่ยหวันหวั่นด้วยสีหน้าโง่เขลา อาจารย์ถึงกับเก็บสัตว์ประหลาดกลับมางั้นเหรอ!?

รอยยิ้มที่มุมปากของจี้ซิวหร่านยังคงไม่จางลง เขาจิบน้ำชาราวกับไม่เคยเกิดอะไรขึ้น

“หน้าไม่อาย ฆ่าเพื่อนร่วมโรงเรียนในการแข่งขัน วันนี้อย่าคิดจะมีชีวิตรอดไปได้!”

ฉับพลันนั้นผู้อาวุโสเหลยเฮ่อดีดตัวขึ้นมา กลิ่นอายน่าพรั่นพรึง

“ก็ลองดูสิ!”

วินาทีถัดมาผู้อาวุโสกงก็ลุกขึ้นทันที ทั้งสองตาต่อตาฟันต่อฟัน

เวลานี้เบื้องบนที่ชมการต่อสู้ทุกคนพากันส่ายหน้าให้ผู้อาวุโสเหลยเฮ่อ

ในสถานการณ์อย่างนี้ เยี่ยหวันหวั่นทำผิดพลาดใหญ่หลวงแล้ว แต่แม้เป็นเช่นนี้ก็ยังต้องยึดหลักปฏิบัติและตัดสินตามคดี อีกทั้งผู้อาวุโสเหลยเฮ่อเป็นอาจารย์ของเมิ่งเทียนและเมิ่งเข่อ จำต้องหลีกเลี่ยงการสงสัย ห้ามลงมือด้วยตัวเอง

เมื่อเห็นผู้อาวุโสเหลยเฮ่อถอยกลับไป ผู้อาวุโสกงจึงยอมล้มเลิกด้วย

————————————————————————————-