แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1683

บทที่ 1683 คนงามคุ้นตาชอบกล

“หลิงหลง ฆ่าเธอซะ” ผู้อาวุโสเหลยเฮ่อสั่งการ

ได้ยินดังนั้น เนี่ยหลิงหลงกลับส่ายหน้า “หนูไม่สนใจชีวิตของเธอ”

ผู้หญิงคนนี้ เธอยังต้องเก็บไว้ให้ประธานกลุ่มสหพันธ์วิทยายุทธ์

หลังเหลยเฮ่อครุ่นคิดชั่วครู่ก็พลันมองไปที่ชายหนุ่มด้านข้าง

“นายของอาชูร่าครับ”

เหลยเฮ่อกับนายของอาชูร่ามีการติดต่อทางธุรกิจกัน ด้วยเหตุผลระดับนี้ จึงนับว่ายังมีมิตรภาพอยู่บ้าง

วันนี้ตัวเขาไม่สามารถลงมือกับเยี่ยหวันหวั่นด้วยตัวเองได้เพื่อหลีกเลี่ยงข้อสงสัย แต่นายของอาชูร่ากลับทำได้…

“พูด”

ชายหนุ่มเอ่ยอย่างเรียบนิ่ง

“นายของอาชูร่า ช่วยคนชราสักเรื่อง ฆ่าผู้หญิงคนนั้นทิ้ง สำหรับนายของอาชูร่าคงนับว่าง่ายเหมือนแค่ยกมือ”

ในขณะเดียวกัน หางตาของเยี่ยหวันหวั่นพลันกวาดมองมาเห็นชายหนุ่มที่นั่งตัวตรงใบหน้าเย็นชาปานเกล็ดน้ำแข็งที่ด้านข้างเหลยเฮ่อบนที่นั่งกิตติมศักดิ์โดยไม่ได้ตั้งใจ

พริบตาที่เห็นชายหนุ่ม เยี่ยหวันหวั่นพลันตกตะลึง จากนั้นสายตาก็ไม่ละไปไหนอีก

คน…คนงาม…

วินาทีถัดมา หญิงสาวกระโดดลงจากเวทีดัง ‘สวบ’ ประดุจเงาหนึ่งสาย และร่วงไปอยู่ตรงหน้าที่นั่งกิตติมศักดิ์

ผู้อาวุโสเหลยเฮ่อตอนนี้กำลังพูดคุยกับนายของอาชูร่า จู่ๆ ก็สังเกตเห็นเงาคนบินมาตรงหน้าตัวเองก็ชะงักไม่ได้

เห็นผู้มาเยือนคือเยี่ยหวันหวั่น ผู้อาวุโสเหลยเฮ่อพลันมีสีหน้าเย็นชา “เยี่ยหวันหวั่น เธอยังมีอะไรอยากพูดเหรอ”

ส่วนนายของอาชูร่าที่อยู่ข้างกายผู้อาวุโสเหลยเฮ่อเห็นว่าหญิงสาวกระโดดมาทางทิศของตัวเองโดยมีเป้าหมายชัดเจน ดวงตาที่เหมือนกับสระน้ำลึกเย็นเยียบก็ผุดระลอกคลื่นอย่างยากจะสังเกตเห็น

นิ้วมือที่ถือถ้วยชาของจี้ซิวหร่านที่อยู่อีกด้านก็ชะงักเล็กน้อย ดวงตาอ่อนโยนใจดีก็มองไปยังหญิงสาวเช่นกัน

เวลานี้ลูกตาเยี่ยหวันหวั่นแทบจะติดอยู่กับร่างกายของชายหนุ่มที่สวมชุดสูทสไตล์วินเทจแบบเคร่งขรึม ไม่ได้สนใจเสียงดุด่าเธอของเหลยเฮ่อแม้แต่น้อย เธอก้าวขึ้นหน้าด้วยความรวดเร็ว เดินไปถึงตรงหน้าชายหนุ่มที่เมื่อครู่นี้หางตาเหลือบเห็นแล้วก็ไม่ยอมละสายตาอีก

ทั้งที่ชายหนุ่มแต่งตัวเหมือนขุนนางเยอรมันสมัยเก่า รอบตัวแผ่กลิ่นอายเย็นชาไม่มีสิ่งมีชีวิตกล้าเข้าใกล้ แต่เยี่ยหวันหวั่นกลับรู้สึกว่าเขาเหมือนกับแม่เหล็กขนาดมหึมา ดึงดูดเธอให้เข้าใกล้อย่างบอกไม่ถูก…

สายตาของหญิงสาวไล่จากกระดุมข้อมือหินออบซีเดียนที่ปากกระบอกแขนเสื้อไปจนถึงสูทสีดำวินเทจ แล้วจึงมองที่กระดุมเม็ดแรกของคอเสื้อ จากนั้นก็ผ่านลำคอมาจนถึงสาเหตุที่ชายหนุ่มดึงดูดเธอ…ใบหน้าที่มอมเมาทุกสิ่งมีชีวิตนั้น…

ต่อให้เป็นช่างแกะสลักที่เก่งกาจที่สุดในโลกก็ไม่สามารถรังสรรค์เค้าโครงที่สมบูรณ์แบบนี้ออกมาได้ หัวคิ้วที่ไม่แยแสน่าเกรงขาม สันจมูกโด่ง ริมฝีปากที่บางและเย้ายวน โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น…

ราวกับยอดของภูเขาหิมะที่มีเมฆหมอกลอยอ้อยอิ่งหลังฝน ศักดิ์สิทธิ์เย็นชาและไม่อาจขัดขืน แต่กลับทำให้เธอยิ่งอยากเข้าไปทำให้แปดเปื้อนสักครา

สมองที่ภายใต้ฤทธิ์แอลกอฮอล์เดิมทีก็มึนเบลออยู่แล้วของเยี่ยหวันหวั่น เวลานี้ก็เหลือแค่ใบหน้านี้แล้ว

เห็นเยี่ยหวันหวั่นเมินตัวเอง ท่าทีของผู้อาวุโสเหลยเฮ่อยิ่งย่ำแย่แล้ว เขาเอ่ยปากอีกครั้ง “บังอาจ นังชั้นต่ำ แกคิดจะทำอะไร ยังไม่ยอมรับโทษอีก!”

นักเรียนความกล้าเทียมฟ้านี่แค่ชนะการแข่งขันไม่กี่รอบ อาศัยการหนุนหลังของคนแซ่กงก็กลับกล้าไม่มองเขาในสายตาแล้วเหรอ

เยี่ยหวันหวั่นปัดๆ มือไปทางเหลยเฮ่ออย่างกับปัดแมลงวัน จากนั้นก็วางฝ่ามือข้างหนึ่งลงบนโต๊ะตรงหน้าชายหนุ่มที่ดึงดูดเธอเบื้องหน้านี้ดัง ‘ปึง’ โดยตรง

ข้อศอกของหญิงสาวค้ำโต๊ะ ฝ่ามือยันคาง มุมปากยกขึ้น เผยรอยยิ้มบางราวกับดอกท้อภูเขาบานสะพรั่งในยามราตรีให้ชายหนุ่ม ก่อนเอ่ยปากอย่างคลุมเครือว่า “คนงามคนนี้คุ้นตาชอบกล…ขอถามหน่อย พวกเราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า”

————————————————————————————–

บทที่ 1684 ถึงกับเรียกนายของอาชูร่าว่าคนงาม

พริบตาที่สิ้นเสียงของเยี่ยหวันหวั่น

นายของอาชูร่านิ่งเงียบ

ผู้อาวุโสเหลยเฮ่อที่ด้านข้างอ้าปากค้าง

ผู้อาวุโสกงพูดไม่ออก

จี้ซิวหร่านนิ่งเงียบ