แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1687

บทที่ 1687 คุณสอนฉันให้ทำอะไรงั้นเหรอ

สามารถฆ่าเมิ่งเทียนทหารรับจ้างระดับ S ระดับนี้ได้ง่ายๆ จะไม่รับมืออย่างระวังได้ยังไง

เห็นดังนั้น เยี่ยหวันหวั่นก็ชำเลืองมองคนของสมาคมบังคับกฎที่เดินขึ้นเวทีมา “แต่ละคนหน้าตายังกับแตงเบี้ยวพุทราแตก ไสหัวกลับไปให้หมด ระคายตาฉัน”

“แตงเบี้ยวพุทราแตก? แถมยังปนเปื้อนตาเธอ!?”

สมาชิกบังคับกฎมองหน้าสบตากัน ต่อให้พวกเขาเป็นแตงเบี้ยวพุทราแตกขนาดไหนก็ยังดีกว่าอีกฝ่ายอีกมั้ง!?

ใครหน้าตาเหมือนแตงเบี้ยวพุทราแตกกันแน่ ใครปนเปื้อนตาใครกันแน่หา!

“เยี่ยหวันหวั่น ฉันแนะนำให้เธอยอมจำนวนแต่โดยดีทันที อย่าขัดขืนอย่างเปล่าประโยชน์!”

หนึ่งในสมาชิกบังคับกฎชี้เยี่ยหวันหวั่นพลันตวาดเสียงเข้ม

ได้ยินดังนั้น เยี่ยหวันหวั่นก็ใช้หางตาปรายตามองชายคนนั้น “ไสหัวไป”

“โง่เขลาเบาปัญญา จับเธอไว้!”

ชั่วพริบตานั้นสมาชิกบังคับกฎหลายคนก็เข้าไปจับเยี่ยหวันหวั่น

แต่ทว่า เยี่ยหวันหวั่นกลับกวาดลูกเตะออกไป สมาชิกบังคับกฎที่นำหน้าพลันถูกเยี่ยหวันหวั่นเตะโดน ทั้งร่างตกจากเวทีอย่างไม่เหนือความคาดหมายแม้แต่น้อย

จุดจบของสมาชิกบังคับกฎคนอื่นๆ ก็เหมือนกันไม่มากก็น้อย ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ถูกเยี่ยหวันหวั่นถีบปลิวลงจากเวทีแล้ว

บนที่นั่งกิตติมศักดิ์ จี้ซิวหร่านดื่มชาอย่างสบายอารมณ์ต่อ ราวกับหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับโลกนี้

นายของอาชูร่าก็ยังคงอยู่บนที่นั่ง ไม่มีความคิดจากไปแม้แต่น้อย

เวลานี้ทั่วทั้งงานฮือฮากันอีกครั้ง

ที่ที่ทุกคนอยู่ เยี่ยหวันหวั่นที่เดิมทียังเหมือนกับอสุรกายปีศาจ ตอนนี้กลับนั่งลงบนเวที สองตาหลับลง ถึงกับนอนหลับไปแล้ว…

“เชี่ย เยี่ยหวันหวั่นกำลังหลับเหรอ!?”

“ดู…เหมือนจะเป็นยังงั้น…”

“นี่มันท่าชุดอะไร…เยี่ยหวันหวั่นคิดจะทำอะไรกันแน่”

ทุกคนมองเยี่ยหวันหวั่น สีหน้าตกใจอยู่บ้าง ใช้ความคิดของปกติไม่อาจเข้าใจได้เลยว่าเยี่ยหวันหวั่นคิดจะทำอะไรกันแน่

เห็นเยี่ยหวันหวั่นนอนกรนพิงขอบเวที เมิ่งเข่อที่อยู่ด้านล่างเวที ดวงตาก็วาบประกายเย็นเยียบ ตอนนี้เป็นโอกาสกำจัดเยี่ยหวันหวั่นทิ้งได้พอดี…

ทันใดนั้นเมิ่งเข่อกระโจนขึ้นเวทีอย่างรวดเร็ว ใช้ฝ่ามือต่างดาบระเบิดใส่เยี่ยหวันหวั่นอย่างรุนแรง

ฉากนี้แม้จะอยู่ในสายตาของผู้อาวุโสบังคับกฎ แต่ผู้อาวุโสบังคับกฎกลับไม่เอ่ยห้าม เพียงแค่มองเมิ่งเข่อฆ่าคน

ในช่วงเวลาพริบตานี้เอง หินสองก้อนตรงมาจากบนที่นั่งกิตติมศักดิ์อย่างพร้อมเพรียงกันโดยไม่คาดคิด เข้าไปกระแทกขาขวาซ้ายของเมิ่งเข่ออย่างรวดเร็วและแม่นยำ

“กรี๊ด…”

เวลานั้นเมิ่งเข่อส่งเสียงกรีดร้องอนาถ จากนั้นก็ทรุดเข่าลงกับพื้นดัง ‘ตุบ’ ติดๆ กัน

บนที่นั่งกิตติมศักดิ์ จี้ซิวหร่านกับนายของอาชูร่ามองไปยังฝ่ายตรงข้ามพร้อมกัน ในดวงตาของแต่ละคนผุดแววเย็นเยียบเข้มข้น

หินสองก้อนนี้ ก้อนหนึ่งมาจากมือของจี้ซิวหร่าน อีกก้อนหนึ่งมาจากมือของนายของอาชูร่า

“เฮ้อ นายของอาชูร่าชินกับการยุ่งเรื่องคนอื่นจังนะครับ” จี้ซิวหร่านมองนายของอาชูร่าพร้อมยิ้มเรียบเอ่ย

ได้ยินคำพูดนี้ นายของอาชูร่าเหลือบมองจี้ซิวหร่านด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “จี้หวงเหมือนจะชอบยุ่งเรื่องคนอื่นยิ่งกว่า”

“นายของอาชูร่า นี่คุณ…”

ผู้อาวุโสเหลยเฮ่อมองชายหนุ่ม หัวคิ้วขมวดแน่น ทำไมนายของอาชูร่าถึงลงมือกับลูกศิษย์ของเขากัน!

ถ้าเป็นจี้ซิวหร่าน เหลยเฮ่อยังเข้าใจได้ ยังไงจี้ซิวหร่านก็มีมิตรภาพกับผู้อาวุโสกงอยู่บ้าง เยี่ยหวันหวั่นนั่นเป็นลูกศิษย์ของผู้อาวุโสกง จี้ซิวหร่านลงมือก็พอทำเนา แต่นายของอาชูร่า ตัวเขาเป็นคนเชิญมาเชียวนะ!

ได้ยินดังนั้น สุ้มเสียงชายหนุ่มเย็นชาราวกับน้ำแข็ง “คุณสอนฉันว่าต้องทำอะไรงั้นเหรอ”

“ย่อมไม่ใช่ครับ แต่ว่า…” สีหน้าผู้อาวุโสเหลยเฮ่อทอความสงสัยมากยิ่งขึ้น

“ฉันแค่เกลียดคนฉวยโอกาส” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ