แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1689

บทที่ 1689 ชนะหรือว่าแพ้แล้ว

“ผู้อำนวยการ!”

ทันใดนั้น ผู้อาวุโสเหลยเฮ่อก็เดินไปถึงข้างตัวผู้อำนวยการชื่อเยี่ยนและเล่าต้นสายปลายเหตุให้ฟัง

หลังฟังคำพูดของผู้อาวุโสเหลยเฮ่อจบ สีหน้าของผู้อำนวยการชื่อเยี่ยนก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

หนึ่งในนักเรียนทหารรับจ้าง จงใจฆ่านักเรียนทหารรับจ้างระดับ S…

ถึงแม้ว่าในงานแลกเปลี่ยนวิทยายุทธ์ของโรงเรียนชื่อเยี่ยน กฎบอกให้สู้พอเป็นพิธี แต่เรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นบ่อยครั้ง แต่จงใจกับพลั้งมือฆ่า แนวคิดสองอย่างต่างกันโดยสิ้นเชิง

“ลูกศิษย์ของผู้อาวุโสกงจงใจฆ่าเมิ่งเทียน ตากว่าพันคู่ล้วนเห็น ผู้อำนวยการ ผมเกรงว่าผู้อาวุโสกงใช้งานล้างแค้นเรื่องส่วนตัว จงใจให้ลูกศิษย์ฆ่าคน!” ผู้อาวุโสเหลยเฮ่อมองผู้อาวุโสกง

ได้ยินดังนั้น ผู้อาวุโสกงมองผู้อาวุโสเหลยเฮ่อและเอ่ยเสียงเย็น “เหลยเฮ่อ ฉันคิดว่าน่าจะเป็นนายที่จงใจให้ลูกศิษย์ตายในมือลูกศิษย์ฉัน แล้วป้ายความผิดให้ฉันกับลูกศิษย์ฉันมากกว่า”

“นายกำลังเพ้อเจ้อเหรอ” ดวงตาผู้อาวุโสเหลยเฮ่อวาบประกายเย็น

“ไม่ใช่นายเพ้อเจ้อก่อนเหรอ” ผู้อาวุโสเหล่มองผู้อาวุโสเหลยเฮ่อ

ยังไม่รอให้ผู้อาวุโสเหลยเฮ่อเอ่ยต่อ ผู้อำนวยการก็กวาดตามองทั้งสองคนหนึ่งรอบ

เห็นดังนั้น เหลยเฮ่อกับผู้อาวุโสกงก็ไม่พูดมากอีก

“คนบนเวทีนั่นก็คือคนลงมือเหรอ” เวลานั้นผู้อำนวยการชื่อเยี่ยนมองไปยังบนเวที

“เป็นเยี่ยหวันหวั่นครับ”

หนึ่งในเบื้องบนพยักหน้า “เยี่ยหวันหวั่นดื่มเหล้าในการแข่งขัน ตอนนี้หลับไปแล้ว ขอผู้อำนวยการออกคำสั่ง จับเธอไว้ก่อนครับ”

“แปลกใหม่ดีจริง” ผู้อำนวยการโบกมือ “ไม่ต้อง รอเยี่ยหวันหวั่นสร่างเมาค่อยคุย ให้เธอหลับก่อนแล้วกัน”

ได้ยินคำที่ผู้อำนวยการชื่อเยี่ยนพูด พวกผู้อาวุโสเหลยเฮ่อก็พากันขมวดหัวคิ้ว ให้เยี่ยหวันหวั่นหลับก่อนค่อยพูด?

หลังผู้อำนวยการกล่าวคำ ก็ไม่มีใครรบกวนเยี่ยหวันหวั่นที่นอนหลับสบายบนเวทีต่อจริงๆ

และพร้อมกับเวลาที่ผ่านไป จากตอนบ่ายก็ล่วงเลยมาถึงตอนเย็นแล้ว

ด้านบนเวที เยี่ยหวันหวั่นลืมตาขึ้นช้าๆ ปวดหัวเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยง

ไม่นาน เยี่ยหวันหวั่นก็มองรอบทิศทางอย่างมึนๆ เบลอๆ

นักเรียนทหารรับจ้างชื่อเยี่ยนหลายคนยังไม่จากไป รวมไปถึงพวกนายของอาชูร่ากับจี้ซิวหร่านบนที่นั่งกิตติมศักดิ์ก็ยังคงอยู่

เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้วแน่น ออกแรงนวดขมับ ในหัวยุ่งเหยิงไปหมดไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

หลังผ่านไปสักพัก เยี่ยหวันหวั่นก็ลุกขึ้นมานั่งเอนพิงมุมหนึ่งของเวที เผชิญหน้ากับสายตาประหลาดของทุกคน เยี่ยหวันหวั่นก็รู้สึกร้อนตัวอย่างประหลาดและเริ่มย้อนนึกสุดแรงว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

จำได้แค่ว่า ตัวเองเข้าร่วมการประลองของงานแลกเปลี่ยนวิทยายุทธ จากนั้น…ตัวเองเจอกับเมิ่งเข่อลูกศิษย์ของผู้อาวุโสเหลยเฮ่อ อีกทั้งขณะเดียวกันก็ท้าเมิ่งเทียนลูกศิษย์คนรองของผู้อาวุโสเหลยเฮ่อ…

จากนั้นตัวเองก็ดื่มค็อกเทลดีกรีสูงที่เตรียมไว้นานแล้ว…แล้วหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เยี่ยหวันหวั่นกลับสูญเสียความทรงจำไปโดยสิ้นเชิง…

“วูบไปอีกแล้ว…ฉันคออ่อนขนาดนั้นเลยเหรอ…” เยี่ยหวันหวั่นพึมพำในลำคอ

“การแข่งจบแล้วเหรอ”

เยี่ยหวันหวั่นพลันลุกขึ้นยืน ดวงตากวาดมองทั่วงานและเอ่ยปากถาม

แต่ทั่วทั้งงานกลับเงียบสนิท สายตากว่าพันคู่จ้องเยี่ยหวันหวั่นเขม็ง แต่กลับไม่มีใครเอ่ยปาก

เห็นดังนั้น หัวคิ้วของเยี่ยหวันหวั่นก็ขมวดแน่น นี่หมายความว่ายังไง…ทำไมมองเธอแบบนั้น? หรือว่า หลังเธอดื่มเหล้าจะทำอะไรลงไป…