แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1691

บทที่ 1691 มีกฎห้ามดื่มเหล้าเหรอ

เวลานั้นผู้อาวุโสกงส่ายหน้า คร้านจะสนใจผู้อาวุโสเหลยเฮ่อต่อ

“เยี่ยหวันหวั่น ขอแค่เธอบอกผู้อยู่เบื้องหลังมา ผู้อำนวยการชื่อเยี่ยนจะผ่อนผันโทษให้แน่นอน ไม่งั้นก็รอตายสถานเดียว!” ผู้อาวุโสเหลยเฮ่อมองเยี่ยหวันหวั่นพร้อมตะคอกเสียงเข้ม

เยี่ยหวันหวั่นตายไม่ตายไม่สำคัญ ถ้าสามารถใช้เยี่ยหวันหวั่นฉุดผู้อาวุโสกงลงน้ำได้…การตายของเมิ่งเทียน ก็ไม่พอให้เศร้าเสียใจ!

“ตายสถานเดียว?” เยี่ยหวันหวั่นมองผู้อาวุโสเหลยเฮ่ออย่างประหลาดและเอ่ยปากอย่างสงสัย “คำพูดของผู้อาวุโสเหลยเฮ่อทำให้หนูไม่เข้าใจนิดหน่อย ขอบังอาจถามว่าศิษย์ทำโทษทัณฑ์ที่ไม่อาจอภัยได้อะไรถึงต้องหักล้างด้วยชีวิต”

“โอ้ พูดแบบนี้ แสดงว่าเธอยืนกรานไม่ยอมรับความผิดสินะ” ประธานบังคับกฎพลันเอ่ยปากขึ้น

ได้ยินดังนั้น สายตาของเยี่ยหวันหวั่นตกลงบนตัวของประธานสมาคมบังคับกฎ “ขอถามให้แน่ชัด หนูทำอะไรเหรอคะ”

“เยี่ยหวันหวั่น เธอฆ่าเมิ่งเทียน หลักฐานแน่นหนาไม่สามารถแก้ตัวได้” ประธานบังคับกฎเอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

“ฆ่าเมิ่งเทียน?” เยี่ยหวันหวั่นงุนงง “ผู้อาวุโสท่านนี้ แม้งานแลกเปลี่ยนวิทยายุทธ์จะสู้แค่พอเป็นพิธี แต่…การสูญเสียก็มักยากจะหลีกเลี่ยง จุดนี้เชื่อว่าทุกท่านในที่นี้คงไม่คัดค้านมั้งคะ”

“อย่ามาเฉไฉ เปล่าประโยชน์” ประธานบังคับกฎเอ่ย

“ไม่รู้ว่าหนูเฉไฉตรงไหน ถ้าแค่เอาชีวิตใครก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิต งั้นลูกศิษย์คนโตของผู้อาวุโสเหลยเฮ่อ ปีนั้นฆ่าศิษย์รักของอาจารย์หนู ทำไมไม่เห็นเขาต้องชดใช้ด้วยล่ะคะ” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย

“เป็นอย่างที่เธอพูดเมื่อกี้ การสูญเสียยากจะหลีกเลี่ยง ศิษย์คนโตของผู้อาวุโสเหลยเฮ่อปีนั้นจัดว่าพลั้งมือฆ่า” ประธานบังคับกฎค่อยๆ หมดความอดทนทีละน้อย

ได้ยินดังนั้นเยี่ยหวันหวั่นก็พยักหน้าน้อยๆ “ผู้อาวุโสท่านนี้ งั้นก็ถูกแล้ว หนูก็จัดว่าพลั้งมือฆ่า ดังนั้นหนูก็ไร้โทษ”

“เธอพูดว่าเธอพลั้งมือฆ่าเรอะ! น่าขำสิ้นดี ฉันเห็นเธอฆ่าเมิ่งเทียนกับตา ไม่มีทางทำเพราะพลั้งมือเด็ดขาด” กรรมการตัดสินพลันให้การซักค้าน

“กรรมการตัดสินคะ ความสามารถในการตัดสินนี้ของคุณยังเป็นกรรมการตัดสินได้ยังไง” เยี่ยหวันหวั่นมีสีหน้าเปี่ยมความยิ้มแย้ม “ขอบังอาจถามกรรมการตัดสิน เมิ่งเทียนกับเมิ่งเข่อเป็นทหารรับจ้างระดับไหน”

“ระดับ S นั่นแล้วจะทำไม” กรรมการตัดสินเอ่ยตามความจริง

“งั้นหนูเป็นระดับไหนคะ” เยี่ยหวันหวั่นถามอีก

“ย่อมต้องเป็นระดับ D” กรรมการตัดสินเอ่ยปาก

“งั้นก็ถูกแล้ว หนูทหารรับจ้างระดับ D สู้กับทหารรับจ้างระดับ S สองคนพร้อมกัน จะต้องเครียดพอตัว อารมณ์อย่างนี้ยากหลีกเลี่ยง ภายใต้ความเครียด ความสามารถในการตัดสินใจของสมองย่อมไม่สู้ตอนปกติ อีกอย่างหนูเป็นแค่ทหารรับจ้างระดับ D ย่อมควบคุมตัวเองได้ไม่ดีเท่าทหารรับจ้างระดับ S ผิดพลาดบ้างมีปัญหาอะไรเหรอ” เยี่ยหวันหวั่นยิ้มเอ่ย

“เหลวไหลทั้งเพ!” ผู้อาวุโสสมาคมบังคับกฎตวาดเสียงโกรธ “นั่นเพราะเธอดื่มเหล้า หลังเมาเหล้าก็ฆ่าเมิ่งเทียน ยังกล้าหาข้ออ้างอยู่อีก!”

“ดื่มเหล้า…” เยี่ยหวันหวั่นมุมปากยกขึ้นน้อยๆ จ้องผู้อาวุโสสมาคมบังคับกฎ “งั้นขอบังอาจถามผู้อาวุโสท่านนี้ โรงเรียนชื่อเยี่ยนมีกฎว่าศิษย์ที่เข้าร่วมงานแลกเปลี่ยนวิทยายุทธ์ห้ามดื่มเหล้าเหรอ!”

เมื่อเยี่ยหวันหวั่นพูดคำนี้ออกมา ทุกคนในที่นั้นก็มองหน้าสบตากัน นี่…เหมือนว่าจะไม่มีกฎลายลักษณ์อักษรข้อนี้จริงๆ…

“ไม่มี!” ผู้อาวุโสสมาคมบังคับกฎเอ่ยอย่างหงุดหงิด

“งั้นในเมื่อไม่มีกฎข้อนี้ หนูติดเหล้าค่อนข้างหนัก ทำไมจะดื่มเหล้าไม่ได้…ดื่มเหล้าก็ต้องเมาเหล้า หลังเมาความสามารถในการตัดสินใจลดลง สมองไม่แจ่มชัด นี่เป็นหลักสามัญ เพราะงั้นหลังเมาเหล้า ก็ต้องส่งผลกระทบต่างๆ กับงานแข่งอยู่แล้ว ในเมื่อทุกคนก็รู้ งั้นทำไมไม่ห้ามผู้ประลองดื่มเหล้า? นี่พูดได้แค่ว่าเป็นความผิดของพวกคุณ เกี่ยวอะไรกับหนูกัน” เยี่ยหวันหวั่นสาธยายยาวยืด