แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1693

บทที่ 1693 จี้หวงพูดถูก

คำพูดของเยี่ยหวันหวั่นเป็นการเฉไฉก็จริงแต่ก็มีความจริงอยู่ด้วย เยี่ยหวันหวั่นไม่ได้แหกกฎ กลับกันคือกฎของโรงเรียนมีช่องโหว่อยู่

“ผู้อำนวยการ ผู้เยาว์อยากพูดสักสองสามประโยค ไม่ทราบว่าเหมาะสมหรือเปล่า” ฉับพลันนั้น จี้ซิวหร่านมองผู้อำนวยการชื่อเยี่ยนพลางเอ่ยปาก

ได้ยินดังนั้น ผู้อำนวยการชื่อเยี่ยนก็พยักหน้าน้อยๆ พูดกับจี้หวงว่า “จี้หวงไม่ต้องเกรงใจ มีอะไรพูดมาตามตรงก็พอ”

“ผู้อำนวยการ เยี่ยหวันหวั่นศิษย์โรงเรียนชื่อเยี่ยนฆ่าทหารรับจ้างระดับ S คนหนึ่งจริงๆ แต่เยี่ยหวันหวั่นเป็นแค่ทหารรับจ้างระดับ D ก็เหมือนที่เธอพูด สู้หนึ่งต่อสอง แถมยังเผชิญหน้ากับทหารรับจ้างระดับ S สองคน บางทีอาจจะเครียดไป เลยควบคุมความเหมาะสมได้ไม่ดี อีกอย่างที่ผมเห็น เมิ่งเทียนคนนั้นมีเจตนาฆ่าก่อน แต่น่าเสียดายที่พลังต่อสู้ด้อยกว่าจึงถูกเยี่ยหวันหวั่นฆ่ากลับ ผู้เยาว์คิดว่าเยี่ยหวันหวั่นควรไร้ความผิดครับ” จี้ซิวหร่านหัวเราะเบาๆ เอ่ย

จี้ซิวหร่านไม่ได้พูดถึงช่องโหว่ของกฎใดๆ กฎนี้ยังไงผู้อำนวยการชื่อเยี่ยนก็ตั้งขึ้นมา ถ้าจี้ซิวหร่านพูดถึงกฎซ้ำๆ อีก กลับจะทำให้ผู้อำนวยการเสียหน้า

ผู้อำนวยการพยักหน้าน้อยๆ จากนั้นก็หันไปมองนายของอาชูร่าและถามว่า “นายของอาชูร่าคิดว่ายังไง”

ได้ยินคำพูดนี้ ชายหนุ่มมองผู้อำนวยการชื่อเยี่ยน หลังคิดชั่วครู่จึงค่อยเอ่ย “ผมคิดว่า จี้หวงพูดถูก”

ผู้อาวุโสกงนิ่งเงียบ

ผู้อาวุโสเหลยเฮ่อพูดไม่ออก

นักเรียนทหารรับจ้างทั้งหมดรวมไปถึงเบื้องบนก็มองหน้าสบตากัน ในรัฐอิสระไม่ใช่ต่างพูดกันว่าจี้หวงกับนายของอาชูร่าเป็นน้ำกับไฟไม่ถูกกันเหรอ…สองคนนี้…ดูยังไง…ก็รู้สึกว่ามีตรงไหนไม่ถูก สองคนนี้…

เยี่ยหวันหวั่นก็พูดไม่ออก

ผู้อาวุโสเหลยเฮ่อมองนายของอาชูร่าแวบหนึ่งจากนั้นก็เก็บสายตาไป ทำไมวันนี้เขาถึงนึกอยากเชิญนายของอาชูร่ามากัน ไม่ช่วยเขาแม้แต่น้อยกลับกันยังเลื่อยขาเก้าอี้ต่างๆ นานา…

แต่น่าเสียดาย ชายหนุ่มตรงหน้านี้คือนายของอาชูร่า ตัวเขากลับไม่อาจมีเรื่องด้วยได้

หลังผ่านไปนาน ผู้อำนวยการก็มองเยี่ยหวันหวั่นที่อยู่บนเวทีและพยักหน้าเบาๆ “ตกลง เยี่ยหวันหวั่น แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวอย่าทำซ้ำอีก จากนี้การแข่งขันแลกเปลี่ยนวิทยายุทธ์ทุกครั้งห้ามดื่มเหล้า”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของผู้อำนวยการ เยี่ยหวันหวั่นตอบกลับด้วยรอยยิ้มทันที อย่าว่า ผู้อำนวยการชื่อเยี่ยนคนนี้เป็นคนยุติธรรมมีเหตุผลมาก…

“แข่งขันต่อ” ผู้อำนวยการชื่อเยี่ยนเอ่ยปาก

เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก ตัวเองดื่มเหล้าไม่ได้แล้ว นี่ยังจะแข่งอะไรอีก…ยอมแพ้มันแล้วกัน

ในตอนนี้เหลือทหารรับจ้างระดับ S แปดคน ทั้งหมดพลังต่อสู้น่าตื่นตะลึง ถ้าตัวเธอไม่ดื่มเหล้าก็ไม่มีโอกาสชนะเลย จุดนี้ไม่จำเป็นต้องสงสัย

“เยี่ยหวันหวั่น รอบนี้เธอชนะสามารถแข่งต่อได้จนกว่าจะแพ้” ไม่นานกรรมการบนเวทีก็ขึงตาใส่เยี่ยหวันหวั่นหนึ่งทีก่อนจะประกาศอย่างรำคาญ

“ไม่ท้าประลองได้หรือเปล่า” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยปากถาม

ตัวเองเข้ารอบสิบผู้แข็งแกร่งแล้ว แข่งหรือไม่แข่งความหมายไม่ต่างกันมาก

“ไม่ได้! นี่คือกฎ เธอต้องเคารพกฎ!” กรรมการตัดสินเอ่ย

เยี่ยหวันหวั่นหมดคำพูด นี่คือเสียท่าให้กับกฎแล้วสินะ…

ภายใต้ความจนใจ ดวงตาเยี่ยหวันหวั่นกวาดมองที่นั่งสิบผู้แข็งแกร่งก่อนจะชี้ทหารรับจ้างระดับ S คนหนึ่งส่งๆ

เยี่ยหวันหวั่นวางแผนไว้แล้วว่าพอเริ่มการต่อสู้ ตัวเองจะยอมแพ้มันเสียเลย ประหยัดการถูกอัดฝ่ายเดียว

ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินลงมาจากสิบที่นั่งผู้แข็งแกร่งและมาถึงบนเวที เผชิญหน้ากับเยี่ยหวันหวั่นอย่างรวดเร็ว

“ฉัน…”

เยี่ยหวันหวั่นมองทหารรับจ้างระดับ S ตรงหน้า กำลังจะเอ่ยปากยอมแพ้…

—————————————————————————————-

บทที่ 1694 ผมอยากยอมแพ้

“กรรมการ ผมยอมแพ้ ไม่แข่งแล้ว” ชายหนุ่มเร็วกว่าเยี่ยหวันหวั่นหนึ่งก้าว พูดออกมาก่อน

“เธออยากยอมแพ้!?”

กรรมการมองชายหนุ่มที่เป็นทหารรับจ้างระดับ S อย่างตกใจอยู่บ้าง นักเรียนผู้นี้มีพลังต่อสู้แข็งแกร่งกว่าเมิ่งเทียนเยอะ เจอหน้าแม้แต่มือยังไม่ขยับก็อยากยอมแพ้แล้ว…