แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 1999
สรุปบท บทที่ 1999 หมอคนนี้จะรักษาได้ไหม / บทที่ 2000 ไม่ เธอไม่อยากเลย!: แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี
สรุปตอน บทที่ 1999 หมอคนนี้จะรักษาได้ไหม / บทที่ 2000 ไม่ เธอไม่อยากเลย! – จากเรื่อง แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี โดย Internet
ตอน บทที่ 1999 หมอคนนี้จะรักษาได้ไหม / บทที่ 2000 ไม่ เธอไม่อยากเลย! ของนิยายจีนปัจจุบันเรื่องดัง แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี โดยนักเขียน Internet เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
บทที่ 1999 หมอคนนี้จะรักษาได้ไหม
“ในเมื่อได้ข้อสรุปแล้ว ถ้างั้นพวกเราตระกูลเนี่ยจะไม่เข้าไปยุ่งแล้ว ที่มาวันนี้ นอกเหนือจากมาเพื่อเข้าร่วมการประชุมแล้ว ตระกูลเนี่ยยังมีเรื่องหนึ่งที่อยากประกาศด้วย” เนี่ยหลิงหลงมองไปทางเยี่ยหวันหวั่นอย่างสงบ จากนั้นก็เอ่ยขึ้น
“ตระกูลเนี่ยมีเรื่องจะประกาศงั้นเหรอ”
พอสิ้นเสียง สายตาของทุกคนต่างก็มองไปที่พวกเนี่ยหลิงหลง
เนี่ยหลิงหลงเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ตามกฎของตระกูลเนี่ยแล้ว อีกไม่นานจะต้องคัดเลือกผู้มีอำนาจปกครองตระกูลเนี่ยรุ่นต่อไป และได้คัดเลือกผู้สืบทอดเอาไว้แล้ว!”
“เวรแล้ว! ตระกูลเนี่ยจะเปลี่ยนเจ้าบ้านแล้วสินะ!”
“นี่เป็นข่าวใหญ่เลย!”
“เจ้าบ้านรุ่นต่อไปจะเป็นใครกัน”
….
ท่ามกลางเสียงวิพากษ์วิจารณ์ด้วยความแตกตื่นแปลกใจ เนี่ยหลิงหลงได้เอ่ยต่อไปว่า “เจ้าบ้านคนใหม่ของตระกูลเนี่ยก็คือพี่สาวของฉันค่ะ เนี่ยอู๋โยว หวังว่าทุกท่านในที่นี่จะสามารถไปร่วมงานได้ บัตรเชิญจะถูกส่งไปให้ในไม่ช้า”
หลังจากคำนี้ถูกกล่าวออกมา เยี่ยหวันหวั่นก็โมโหจนแทบกระอักเลือดแล้ว มองไปที่เนี่ยอู๋หมิงที่ยืนเอื่อยเฉื่อยอยู่ข้างๆ อยากจะกระทืบเขาสักยกเหลือเกิน
สรุปแล้วเนี่ยอู๋หมิงทำบ้าอะไรอยู่กันแน่?! ยังใช่คุณชายใหญ่ของตระกูลเนี่ยอยู่ไหม!
สุดท้ายแล้วแม้แต่ตำแหน่งผู้สืบทอดก็ยังชิงมาไม่ได้งั้นเหรอ
“พี่เป็นหมูเหรอไง” เยี่ยหวันหวั่นมองเนี่ยอู๋หมิงอย่างคับแค้นใจที่ไม่อาจเปลี่ยนเหล็กให้เป็นเหล็กกล้าได้
พอเนี่ยอู๋หมิงได้ยินก็เบ้ปากแล้วเอ่ยว่า “ฉันจะไปทำอะไรได้ล่ะ ฉันโวยวายกับแม่ไปแล้ว ไม่มีประโยชน์เลย”
“เฮ้อ…” เยี่ยหวันหวั่นถอนหายใจด้วยความจนปัญญา มอบหมายให้เนี่ยอู๋หมิงไปแย่งชิงของพวกนี้น่ะเหรอ ลืมไปเสียเถอะ
จากนั้นเยี่ยหวันหวั่นก็มองไปที่เนี่ยหลิงหลงและเนี่ยอู๋โยวตัวปลอม ช่างเถอะ เธอแค่ต้องรอให้ถึงวันนั้น อยากครอบครองตระกูลเนี่ยงั้นเหรอ มาเจอกันได้ทุกเมื่อเลย
ม่านราตรีคลี่กางแล้ว การประชุมนับว่าจบด้วยความชุลมุนวุ่นวาย
เมื่อเห็นว่าซือเยี่ยหานจะไปแล้ว เยี่ยหวันหวั่นจึงร้อนใจอยู่บ้าง วันนี้ยังไม่ได้คุยอะไรกับเขาเลย
“บัดซบ…เกิดอะไรขึ้นเนี่ย…” ทันทีที่เยี่ยหวันหวั่นลุกขึ้นยืนก็หายใจไม่ออก รู้สึกว่าเลือดลมตีกลับขึ้นมา
“พี่เฟิง พี่เป็นอะไรไป” เป่ยโต่วเห็นเข้าจึงยื่นมือไปช่วยเธอ
เยี่ยหวันหวั่นกุมหน้าผาก “ไม่เป็นไร…”
เป่ยโต่วมองศิลาจารึกที่เยี่ยหวันหวั่นกอดเอาไว้อย่าอับจนวาจา “ต้องเป็นเพราะศิลาจารึกชิ้นนี้หนักเกินไปแน่ๆ ก็บอกแล้วว่าให้พวกเราช่วยแบกให้พี่เถอะ”
เยี่ยหวันหวั่นเหลือบตามอง และจ้องไปที่มือของเป่ยโต่วทันที “ปล่อยมือซะ อย่าแตะต้องมัน!”
เป่ยโต่วจึงรีบหดมือกลับ “ได้ๆๆ ผมไม่แตะผมไม่แตะแล้ว พี่แบกเองเลย แบกไปเองเลย!”
ชีซิงมองเยี่ยหวันหวั่นแวบหนึ่งอย่างเป็นกังวลอยู่บ้าง ประสาทสัมผัสอันเฉียบแหลมรู้สึกได้ว่าท่าทางของเธอในตอนนี้ผิดปกติเล็กน้อย ลมหายใจของพี่เฟิง...ทำไมสับสนวุ่นวายขนาดนี้?
“พี่เฟิง พี่ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า” ชีซิงถาม
ผู้อาวุโสใหญ่ที่อยู่ด้านข้างมองเยี่ยหวันหวั่น แล้วเอ่ยขึ้นด้วยความแปลกใจเล็กน้อยเช่นกัน “เอ๊ะ ผู้นำครับ ทำไมลมหายใจของผู้นำถึงสับสนวุ่นวายขนาดนี้”
เยี่ยหวันหวั่นนวดหว่างคิ้วที่เต้นตุบๆ เล็กน้อย “ไม่เป็นไร…แค่รู้สึกว่าร่างกาย..เหมือนจะแปลกๆ ไปนิดหน่อย…”
เป่ยโต่วเอ่ยถาม “แปลกเหรอ แปลกตรงไหนครับ”
เยี่ยหวันหวั่นมองไปทางซือเยี่ยหานแวบหนึ่ง เพียงแวบเดียว อัตราการเต้นของหัวใจก็พลันเร็วขึ้นมา โลหิตคล้ายว่าจะไหลย้อนกลับ
เวรแล้ว…นี่เธอเป็นอะไรไปเนี่ย…
แค่มองเขาแวบเดียวก็อึดอัดจนทนไม่ไหวขนาดนี้เลยเหรอ
แต่ที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นคือ เธอรู้สึกว่าเสื้อผ้าที่สวมอยู่บนร่างซือเยี่ยหาน…เกะกะลูกตาเหลือเกิน…
“พี่เฟิง สรุปแล้วพี่ไม่สบายตรงไหนกันแน่ ให้ผมไปตามหมอมาตรวจพี่ไหม” เป่ยโต่วถามด้วยความร้อนใจ
ค่อยยังชั่วที่รั้งผู้นำเอาไว้ได้ เกือบก่อมหันตภัยแล้วไหมล่ะ
เนื่องจากกว่าจะเสร็จสิ้นการประชุมฟ้าก็มืดแล้ว คุกคนบาปจึงจัดบ้านพักไว้ให้กลุ่มอำนาจต่างๆ ได้ค้างแรม พันธมิตรอู๋เว่ยอยู่ทางสุดฝั่งตะวันตก ตอนที่คนทั้งกลุ่มไปถึง ที่นั่นมีคนจัดเตรียมสุราอาหารคอยไว้นานแล้ว
ผู้อาวุโสใหญ่เดินไปที่ข้างโต๊ะอาหาร รินชาสมุนไพรถ้วยหนึ่งให้เยี่ยหวันหวั่นอย่างระมัดระวัง แล้วเอ่ยกล่อมด้วยความห่วงใย “ผู้นำครับ ถึงแม้พวกเราพันธมิตรอู๋เว่ยไม่ว่าจะเรื่องไหนก็ไม่เคยหวาดกลัว แต่ว่า…แต่ว่าเรื่องทุกอย่างล้วนมีข้อยกเว้น ผู้นำว่าถูกต้องไหม”
ผู้อาวุโสสามก็พยักหน้าพลางเอ่ยคล้อยตามอย่างเห็นได้ยาก “ใช่แล้วๆ ผู้อาวุโสใหญ่พูดถูก ผู้ยิ่งใหญ่ท่านนั้นลึกล้ำเกินหยั่งได้ ล่วงเกินไม่ได้จริงๆ! อีกอย่างที่นี่ก็เป็นฐานทัพหลักของคุกคนบาปด้วยนะครับ!”
เยี่ยหวันหวั่นวางหลักศิลาจารึกอันล้ำค่าของตัวเองลงข้างกายอย่างระมัดระวังก่อน จากนั้นก็ค่อยๆ นั่งลง เอามือเท้าคางปรายตามองลูกน้องของตัวเอง แล้วพูดขึ้นว่า “ฉันแค่อยากจะคุยกับเขาเท่านั้น ดูพวกนายแตกตื่นกันสิ! พวกนายคิดอะไรกันอยู่น่ะ แต่ละคนนี่นะ ทำไมถึงคิดเรื่องไม่บริสุทธ์กันได้ขนาดนี้”
เป่ยโต่วเอ่ยแย้ง “แล้วก่อนหน้านี้ใครกันล่ะที่พูดจาน่ากลัวว่าอยากกระชากเสื้อของคนอื่นเขา…”
เยี่ยหวันหวั่นโต้กลับ “ต่อให้เป็นแบบนี้ก็เถอะ แต่เมื่อกี้ฉันจะไปทำอะไรนายแห่งอาชูร่าได้ยังไงกัน ต่อให้อยากทำ แบบนั้นก็ต้องให้ถึงตอนที่ไม่มีคนก่อนสิ!”
เป่ยโต่วถึงกับพูดไม่ออก
ตอนที่ไม่มีคนก็ทำไม่ได้เหมือนกันเข้าใจไหม!
ขณะที่ชาวพันธมิตรอู๋เว่ยกำลังห่อเหี่ยวอยู่นั้น เนี่ยอู๋หมิงที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากหลืบไหนก็หย่อนก้นนั่งลงในตำแหน่งด้านข้างของเยี่ยหวันหวั่น ยืดคอแล้วร้องเสียงดังว่า “เถ้าแก่ เมนูล่ะ รีบหยิบเมนูมาสิ!”
เยี่ยหวันหวั่นเพิ่งสังเกตเห็นเนี่ยอู๋หมิงที่ไม่รู้ว่าติดตามพวกเขามาตั้งแต่ตอนไหน “ทำไมพี่ก็อยู่ด้วยล่ะ”
เนี่ยอู๋หมิงยิ้มยิงฟันแล้วเอ่ยตอบ “พวกเธอกำลังจะกินข้าวกันไม่ใช่เหรอ พอดีเลย ฉันก็จะกินข้าวเหมือนกัน ทุกคนกินด้วยกัน ไม่คึกคักกว่าหรอกเหรอ”
เยี่ยหวันหวั่นเงียบไปครู่หนึ่ง “…พี่แค่อยากมาขอเกาะกินข้าวด้วยสินะ!”
เนี่ยอู๋หมิงโต้กลับว่า “น้องสาวคนดี ดูเธอพูดเข้าสิ พวกเราเป็นอะไรกัน จะเรียกว่ามาขอเกาะได้ยังไง! ครอบครัวเดียวกันกินข้าวด้วยกันก็เป็นเรื่องชอบธรรมตามเหตุผลแล้วนี่!”
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออกแล้ว
คำว่าน้องสาวคนดีนี่เรียกได้คล่องปากขึ้นเรื่อยๆ แล้วสินะ!
…………………………………….
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี