บทที่ 2061 พิจารณาแล้วไง
เยี่ยหวันหวั่นพูดจบ ก็กระแอมเบาๆ ทีหนึ่งแล้วพูดว่า “ฉันใส่ใจผู้ชายของฉันก็ไม่มีอะไรไม่ถูกต้องนี่ อีกอย่างฉันก็ไม่ได้ใส่ใจเพราะครั้งนั้นครั้งเดียวด้วย ฉันจะใส่ใจคุณไปชั่วชีวิตเลย!”
ชั่วชีวิตเหรอ…
นี่น่าจะเป็นสามคำที่งดงามที่สุดบนโลกใบนี้แล้ว
“เธอไม่ถือสาเรื่องที่ฉันเป็นคนของอาชูร่างั้นเหรอ” ซือเยี่ยหานมองเธอนิ่งๆ แล้วเอ่ยถาม
เยี่ยหวันหวั่นพูดอย่างไม่ยี่หระ “เรื่องนี้มีอะไรให้ถือสากัน คุณก็แค่หัวหน้าฝ่ายเล็กๆ เท่านั้น ไม่ใช่นายแห่งอาชูร่าจอมวิปริตคนนั้นสักหน่อย!”
ซือเยี่ยหานเงียบไปทันที…
“สรุปคือ พวกเราสองคนต่างก็เป็นคนตัวเล็กๆ ที่ไม่สลักสำคัญ จะสู้กันหรือไม่ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเราเลย!” เยี่ยหวันหวั่นพูดปดได้โดยที่หน้าไม่แดงหัวใจไม่เต้นถี่
“ใช่ ไม่เกี่ยวอะไรเลย” และความสามารถในการพูดปดของนายแห่งอาชูร่าบางคนก็ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าเยี่ยหวันหวั่นเลย
พอเยี่ยหวันหวั่นได้ยินก็รู้สึกว่ามีหวังแล้ว ดวงตาส่องประกายทันที “ใช่ไหมล่ะๆ! ยิ่งไปกว่านั้นคือฉันจีบคุณมานานแล้วนะ คุณยังเชื่อใจฉันอีกเหรอ พูดจริงๆ เลยนะ ความพยายามที่ฉันต้องใช้ในการตามจีบคุณน่ะ พอที่จะให้ฉันก่อตั้งพันธมิตรอู๋เว่ยได้อีกสิบแห่งเชียวนะ! แน่นอนว่า ต่อให้ฉันต้องสิ้นเปลืองเรี่ยวแรงไปกับการก่อตั้งอาชูร่าขึ้นมาอีกสิบแห่ง ฉันก็ยินดีจะทำ!”
เมื่อเห็นประกายความร้อนแรงในดวงตาของเด็กสาว ชายหนุ่มก็แทบจะละสายตาไปไม่ได้แล้ว
พอได้ยินประโยคนั้นของเด็กสาวที่พูดว่า ‘อาชูร่าสิบแห่ง’ นัยน์ตาของซือเยี่ยหานก็ฉายแววเหยียดหยามอย่างเห็นได้ยากแวบหนึ่ง
ต่อให้เป็นอาชูร่าสิบแห่งก็เทียบกับประกายสลัวเพียงน้อยนิดในดวงตาของเธอไม่ได้เลย
“ฉันจะพิจารณาดูแล้วกัน” สุดท้ายซือเยี่ยหานก็เอ่ยออกมา
เยี่ยหวันหวั่นคอตกทันที “งั้นจะพิจารณาดูนานแค่ไหน”
ถ้าเกิดพิจารณาไปแปดปีสิบปี เธอไม่ต้องรอจนเฉาตายหรอกเหรอ
เยี่ยหวันหวั่นจึงพูดขึ้นว่า “คุณชอบกินเซาปิ่งที่สุดเลยไม่ใช่เหรอ ช่วงนี้ฉันเพิ่งเจอพ่อครัวที่เชี่ยวชาญการทำเซาปิ่งโดยเฉพาะ ไปเรียนรู้ทักษะชั้นยอดมาแล้ว ต่อไปก็สามารถทำให้คุณกินที่บ้านได้ทุกวันเลยนะ ”
ซือเยี่ยหานตอบรับสั้นๆ “ได้”
ถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่าถ้าเธอได้ครอบครองโดยสมบูรณ์แล้ว เกรงว่าคงจะไม่ใส่ใจมากขนาดนั้น แต่สุดท้ายก็ยังไม่อาจให้คำตอบเชิงปฏิเสธกับคำพูดทำนองนั้นอย่าง ‘ไปด้วยกัน’ และ ‘ชั่วชีวิต’ ของเธอได้
เยี่ยหวันหวั่นตะลึงงันแล้ว!
ผ่านไปเนิ่นนานกว่าเยี่ยหวันหวั่นจะเข้าใจว่าซือเยี่ยหานพูดอะไร “อะ…อะไรนะ เมื่อกี้คุณว่ายังไงนะ คุณตกลงงั้นเหรอ”
แค่เพราะ…เธอจะเรียนทำเซาปิ่งเนี่ยนะ
ถ้ารู้แต่แรก เธอยังจะตามตื้อด้วยความยากลำบากแบบนี้เหรอ เอาเซาปิ่งสักเกวียนมาส่งให้เขาทุกวันก็พอแล้ว ถ้าทำแบบนี้ คงจะจีบชาวบ้านเขาติดไปนานแล้ว
เยี่ยหวันหวั่นยังแปลกใจอยู่นิดๆ “เอ่อ คุณ…คุณบอกว่าจะพิจารณาดูก่อนไม่ใช่เหรอ”
ซือเยี่ยหานตอบสั้นๆ “อืม พิจารณาแล้วไง”
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออกเลย
แน่ใจนะว่าไม่ใช่เพื่อเซาปิ่ง...
….
ทั้งสองคนเสาะหาสถานที่ที่มีทิวทัศน์งดงามและลึกลับมากสำหรับอยู่อาศัย ตัดขาดกับทุกสิ่งจากโลกภายนอก ชีวิตสันโดษของเยี่ยหวันหวั่นและซือเยี่ยหานได้เริ่มต้นขึ้นเช่นนี้
เธอไม่เคยรู้สึกผ่อนคลายขนาดนี้ มีความสุขขนาดนี้มาก่อนเลย
เพียงแต่ ความสุขแบบนี้ กลับมีความกังวลแฝงเร้นอยู่มากมาย
เธอปกปิดฐานะที่แท้จริงของตัวเองมาโดยตลอด
เธอยากจะจินตนาการได้ว่า ถ้าเขาที่ใจดีขนาดนั้น ใสซื่อขนาดนั้น รู้ว่าเธอคือผู้นำพันธมิตรอู๋เว่ยแล้ว จะเป็นยังไง
ด้วยความกลัดกลุ้มของเยี่ยหวันหวั่น เธอถึงขั้นที่เรียกรวมตัวสมาชิกระดับสูง เรียกประชุมเป็นกรณีฉุกเฉิน
หลังจากทุกคนรายงานผลการทำงานเรียบร้อยแล้ว ในขณะที่รอให้เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยสรุปงาน เยี่ยหวันหวั่นก็ได้พูดขึ้นมาว่า “หลังจากคิดทบทวนดูอย่างถี่ถ้วนมาระยะหนึ่งแล้ว…”
“ฉันตัดสินใจว่า…จะบริจาคเงินร้อยล้านให้สมาคมการกุศลแห่งรัฐอิสระ จัดตั้งศูนย์ฝึกสอนศิลปะการต่อสู้โดยไม่เสียค่าใช้จ่ายขึ้นหนึ่งร้อยแห่งภายในระยะเวลาหนึ่งปี และส่งมอบอุปกรณ์บรรเทาทุกข์สามสิบคันรถให้กับสามสิบสี่อำเภอ…”
———————————————————————-
บทที่ 2062 ตื่นเต้นหวาดเสียว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี