แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 219
บทที่ 219 รู้สึกเหมือนโดนทิ้งเลย / บทที่ 220 เธอกำลังสงสัยความสามารถของฉัน?
โดย
Ink Stone_Romance
บทที่ 219 รู้สึกเหมือนโดนทิ้งเลย
เวลาติวเข้มสองชั่วโมงที่ได้รับผ่านไปด้วยดี เยี่ยหวันหวั่นพึงพอใจ กลับห้องไปทำแบบทดสอบด้วยตัวเองต่อ
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เยี่ยหวันหวั่นดื่มด่ำอยู่ในมหาสมุทรความรู้ดั่งหนอนหนังสือ เพียงพริบตาก็ดึกมากแล้ว
อืม ได้เวลาจ่ายค่าเรียนแล้ว…
แม้ว่าเวลาตอนที่พูดว่า “ดีล” จะมีพลังดั่งสามารถกลืนภูเขาและแม่น้ำได้ แต่พอถึงเวลาจริงก็รู้สึกผิดขึ้นมา
โดยเฉพาะอย่างยิ่งครั้งนี้ซือเยี่ยหานยังพูดว่าเขาเป็นเพียงผู้ชายปกติอะไรแบบนี้…
อาบน้ำอืดอาดยืดยาดจนเสร็จแล้ว ซือเยี่ยหานก็ยังไม่มาตาม เยี่ยหวันหวั่นรอจนร้อนใจเสียเอง แต่ก็ไม่อยากเป็นฝ่ายไปหาเขา ดังนั้นจึงโทรศัพท์ไปหาเขาแทน
เวลานี้เอง ในห้องหนังสือ
สวี่อี้กำลังทำสรุปรายงานประจำวัน
ครู่หนึ่ง โม่เสวียนก็เดินเข้ามา “คุณชายเก้า คุณเรียกหาผมเหรอครับ!”
เหมือนว่าจะยังไม่ถึงเวลาเข้านอนของคุณชายเก้าสักหน่อย ทำไมถึงเรียกหาเขาเร็วขนาดนี้?
ซือเยี่ยหานเหลือบตาขึ้น มองโม่เสวียนที่อยู่ตรงข้ามแล้วพูดประโยคหนึ่ง “ตั้งแต่วันนี้ไป คุณไม่ต้องมาชั่วคราว”
โม่เสวียนได้ยินพลันชะงักอึ้ง “ห๊ะ ไม่ต้องมาแล้ว? ถ้าอย่างนั้นอาการป่วยของคุณชายเก้า…”
สวี่อี้ที่หอบเอกสารเป็นกองอยู่ด้านข้างก็มีสีหน้าประหลาดใจเช่นเดียวกัน
อาการของนายท่านช่วงนี้ยังไม่เป็นที่น่าพอใจ เหตุใดจู่ๆ ถึงสั่งให้โม่เสวียนไม่ต้องมาแล้ว?
“นายท่านหาหมอที่เหมาะสมกว่าได้แล้วเหรอครับ?” สวี่อี้เอ่ยถาม
โม่เสวียนย่นคิ้ว ไม่ใช่ว่าเขาชมตัวเองหรอกนะ ทางด้านการสะกดจิตนี้ เขากล้าพูดว่าตนเองคือที่หนึ่ง ไม่มีผู้ใดกล้าบอกว่าเป็นรอง เขาไม่มีทางหาหมอที่ดีกว่านี้ได้
เวลานี้เอง มือถือของซือเยี่ยหานพลันดังขึ้น
สายตาของคนทั้งสองเหลือบเห็น สายเรียกเข้าที่แสดงบนหน้าจอมือถือคือชื่อของเยี่ยหวันหวั่น
เยี่ยหวันหวั่นอยู่ในบ้านไม่ใช่เหรอ ยังต้องโทรศัพท์หาด้วย?
ขณะที่กำลังสงสัย ก็ได้ยินเสียงของเยี่ยหวันหวั่นทางปลายสายอยู่ลางๆ
“ฮัลโหล…คือว่า…ซือเยี่ยหาน ฉันอยากจะถามว่า…คุณจะนอนเมื่อไร? ให้ฉันไปหาคุณ หรือว่าคุณจะมานอนที่ห้องฉัน?”
เนื่องจากในห้องหนังสือเงียบมาก จึงได้ยินชัดเจนทุกคำที่เยี่ยหวันหวั่นพูด หลังจากที่คนทั้งสองได้ยินต่างก็ตกตะลึงไป
“ฉันจัดการธุระพวกนี้เสร็จก็มาได้”
ซือเยี่ยหานวางสาย แล้วหันไปพูดกับโม่เสวียนต่อทันที “เงินเดือนจ่ายเหมือนเดิม เมื่อไรที่ต้องการให้คุณมาผมจะให้สวี่อี้โทรไปบอก”
พูดจบก็สั่งให้คนทั้งสองออกไป
โม่เสวียนเดินออกจากห้องหนังสือมาแล้ว ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี “นี่มันเรื่องอะไรกัน?”
สวี่อี้ตบไหล่ของเขาด้วยความเห็นใจ “ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ? ตอนนี้คุณหนูเยี่ยไปโรงเรียนแบบเช้าเย็นกลับแล้ว ไม่อยู่หอพักโรงเรียนแล้ว ความหมายก็คือ นายท่านมีคนนอนเป็นเพื่อนแล้ว คุณจึงไม่ต้องมาชั่วคราว!”
โม่เสวียนหน้าเครียด “คำพูดนี้ ทำไมฟังดูแปลกๆ?”
ทำเหมือนกับว่าเขาโดนทิ้งอะไรอย่างนั้น…
โม่เสวียนไตร่ตรองพลันกล่าว “เซอร์ไพรส์มากเลย ไม่คิดเลยว่าครั้งนี้เยี่ยหวันหวั่นจะสงบเสงี่ยมได้นานขนาดนี้ อีกทั้งจู่ๆ ก็รู้จักสถานการณ์ได้เช่นนี้ ดูไม่เหมือนนิสัยของเธอเลยจริงๆ ที่จะทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้ ผมยังคิดเลยว่าครั้งก่อนที่คุณชายเก้าสติหลุดไปแตะต้องตัวเธอ ผู้หญิงคนนั้นจะต้องก่อเรื่องวุ่นวายโกลาหลแน่ๆ แต่ผลที่ได้กลับเงียบสงบอย่างไม่น่าเชื่อ…”
กลัวแต่ว่าจะมีเรื่องไม่ดีซ่อนอยู่น่ะสิ…
สวี่อี้ย่อมรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ “ไม่สนว่าเธอจะคิดได้แล้วจริงๆ หรือยังมีความคิดที่จะหนีเหมือนเดิม ไม่ว่าแบบไหนก็ไม่ต่างกัน เพราะคุณชายเก้าไม่ยอมปล่อยเธอไปแน่นอน หากเธอคิดจะทำร้ายคุณชายเก้า ลำพังแค่ตัวเธอน่ะเหรอ? เป็นไปไม่ได้!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี