บทที่ 2427 คะแนนเสียงเป็นเอกฉันท์
พอสิ้นเสียงของอี้หลิงจวิน ทั้งห้องก็เงียบลง
ใครบ้างจะไม่รู้ ว่าอี้หลิงจวินมีใจอยากปรับแก้กฎข้อนี้ ถ้าคัดค้าน แบบนั้นจะไม่เป็นการต่อต้านอี้หลิงจวินหรอกเหรอ…
อีกอย่าง ยังไม่ต้องพูดถึงว่าจะขัดแย้งกับประธานสภาและพวกตุลาการซือหรือไม่เลย แค่ตัวกฎข้อนี้ มันก็ไม่สมเหตุสมผลอยู่มากจริงๆ
“ฮ่าๆ ประธานอี้ คุณก็พูดบอกเองนะครับ กฎข้อนี้สืบทอดกันมาแต่อดีต อดีตคืออดีต ปัจจุบันคือปัจจุบัน นี่มันยุคไหนกันแล้ว ผมคิดว่า กฎที่ไร้มนุษยธรรมแบบนี้ สมควรต้องปรับเปลี่ยน ไม่สิ ควรล้มเลิกไปซะ”
ตุลาการคนหนึ่งมองไปที่อี้หลิงจวิน พลางหัวเราะเบาๆ แล้วเอ่ยขึ้น
“ถูกต้อง ตุลาการโจวพูดถูก สมัยโบราณพูดได้ว่า วิวาห์เป็นเรื่องใหญ่ ต้องให้พ่อแม่จัดการ แต่นี่มันยุคไหนกันแล้ว ใครๆ ก็รู้จักเสรีภาพในการเลือกคู่ มีอิสระในการคบหา เอากฎคร่ำครึแบบนี้มาผูกมัดความสุขในชีวิตของคนหนุ่มสาว นี่ก็ออกจะประหลาดเกินไป ผมคิดว่า กฎนี้สมควรถูกยกเลิก ไม่อย่างนั้นแล้วคงเกิดปัญหาใหญ่ขึ้นในไม่ช้าก็เร็ว!”
ตุลาการมีทั้งหมดสิบสองคน รวมซือเยี่ยหานด้วย มีตุลาการสิบเอ็ดคนที่เห็นชอบให้ยกเลิกกฎข้อนี้ เหลือแค่อินเยวี่ยหรงคนเดียวที่ยังไม่ได้เปิดปากพูด
แต่ถ้าจะดำเนินการยกเลิกกฎ จะต้องได้รับความเห็นชอบอย่างเป็นเอกฉันท์ ขาดไปไม่ได้เลยสักเสียง
“ถ้างั้น ตุลาการอินคิดเห็นว่ายังไง” ผ่านไปพักหนึ่ง อี้หลิงจวินจึงมองอินเยวี่ยหรงแล้วเอ่ยถาม
จากนั้น สายตาของทุกคนต่างก็มองไปที่อินเยวี่ยหรง
ใครบ้างจะไม่รู้ ว่าความสัมพันธ์ของซือเยี่ยหานและแม่ของตัวเอง เป็นเหมือนน้ำกับไฟ ซือเยี่ยหานนั้นทุ่มเทสนับสนุนกับการยกเลิกกฎข้อนี้อย่างสุดตัว ในช่วงที่ผ่านมานี้ แม้จะได้ควบคุมสิทธิ์เสียงทุกอย่างแล้ว แต่ในเมื่อเป็นสิ่งที่ซือเยี่ยหานเสนอ อินเยวี่ยหรงจะอนุมัติได้ยังไง เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด
หัวใจของเยี่ยหวันหวั่นเด้งขึ้นมาถึงคอหอยแล้ว หวังให้มีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น
“ขอโทษค่ะ ฉันไม่เห็นด้วย”
อินเยวี่ยหรงมองอี้หลิงจวิน แล้วเอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
ซือเยี่ยหานฟังแล้วขมวดคิ้วแน่น “ตุลาการอิน…”
“ตุลาการซือ ตอนที่ฉันพูดอยู่ หวังว่าคุณจะไม่แทรกนะคะ” อินเยวี่ยหรงเอ่ยเสียงเย็น
พออินเยวี่ยหรงพูดจบ จึงหันไปพูดกับอี้หลิงจวินต่อ “ความสมเหตุสมผลในการมีอยู่ คือปัญญาของบรรพบุรุษ ฉันไม่มีทางนึกเคลือบแคลง เพราะงั้น ฉันไม่เห็นด้วยค่ะ”
ห่างออกไป ในใจของเยี่ยหวันหวั่นรู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง เพียงแต่ ต่อให้ปีนี้ไม่ผ่าน แต่ก็ยังมีปีหน้า…ถ้าพยายามกันต่อไป อาจจะทำให้อินเยวี่ยหรงเปลี่ยนความคิดได้
ได้แต่หวังว่าพี่ใหญ่จะไม่วู่วามแบบนั้นอีก เรื่องของเขากับหลิงเหมี่ยว ต้องมีบทสรุปที่ดีแน่นอน
“เอาละ งั้นทุกคนมาลงคะแนนเสียงเถอะ”
สุดท้ายอี้หลิงจวินก็กล่าวขึ้น
ในใจของทุกคนไร้ความพูด ทัศนคติของอินเยวี่ยหรงแจ่มแจ้งแบบนี้ การให้ลงคะแนนเสียงอีกนั้นไม่จำเป็นเลยจริงๆ
เพียงแต่ ยังต้องดำเนินการไปตามขั้นตอนอยู่ดี ตุลาการทั้งสิบเอ็ดคนลงคะแนนเสียงเห็นชอบ
“ตุลาการอิน คะแนนเสียงของคุณล่ะ” อี้หลิงจวินมองอินเยวี่ยหรงที่นั่งนิ่ง จึงเอ่ยถาม
“ครั้งนี้ฉันไม่ลงคะแนนค่ะ” อินเยวี่ยหรงตอบ
“ไม่ลงคะแนน…หมายความว่ายังไง” ใบหน้าของอี้หลิงจวินเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
“ฉันของดออกเสียงค่ะ” อินเยวี่ยหรงเอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
พอได้ยินคำพูดนี้ ซือเยี่ยหานและเยี่ยหวันหวั่นรวมถึงทุกคนในที่ประชุม ต่างก็ตะลึงงันไป งดออกเสียงเหรอ?!
“คุณคัดค้านไม่ใช่เหรอ” ใบหน้าของอี้หลิงจวินเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
“การที่ฉันต่อต้านกับการที่ฉันงดออกเสียงจำเป็นต้องเกี่ยวข้องกันด้วยเหรอคะ” อินเยวี่ยหรงย้อนถาม
“ไม่เลยๆ ไม่เกี่ยวข้องกันเลย!” อี้หลิงจวินยิ้มนิดๆ “ดี ในเมื่อตุลาการอินงดออกเสียง แบบนั้นเท่ากับว่ามติเป็นเอกฉันท์แล้ว หลังจบการประชุม ตุลาการโจวรบกวนคุณช่วยยกเลิกกฎที่ว่าห้ามสมรสกับคนนอกรัฐให้ทีนะ”
“ทราบแล้วครับ” ตุลาการโจวตอบรับ
—————————————————————————————
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี