“… !!!”
เกิดอะไรขึ้น!?
หลังจากที่เห็นทั้งสองคนแล้ว ทั้งตัวเยี่ยหวันหวั่นเหมือนโดนฟ้าผ่าไปห้าครั้ง
ใบหน้าหล่อเหลาของหานเซี่ยนอวี่นั้นเหมือนจานผสมสี ใบหน้าเล็กซีดขาวของลั่วเฉินก็เหมือนกับดอกไม้สีขาวดอกเล็กที่โดนลมกรรโชกแรงพัดใส่
ดวงตาสามคู่มองกันไปมา ตาใหญ่จ้องตาเล็ก
บรรยากาศดูเงียบแปลกประหลาด
“พวกคุณ… ฟังผมอธิบายก่อน… นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด…”
หานเซี่ยนอวี่ได้ยิน ก็จ้องที่ขาเธอ
เยี่ยหวันหวั่นก้มลงมอง ก็รีบวางเข่าที่อยู่ข้างตัวซือเยี่ยหานออก
“ยังไงเรื่องก็ไม่ใช่อย่างที่พวกคุณคิดแบบนั้นแน่นอน…”
หานเซี่ยนอวี่มองไปที่มือเธออีก
เยี่ยหวันหวั่นรีบปล่อยมือที่ดึงคอเสื้อซือเยี่ยหานออกเหมือนเผือกร้อนลวกมือ
“คือว่า ลั่วเฉิน เซี่ยนอวี่รุ่นพี่เธอเป็นพยานได้!” เยี่ยหวันหวั่นแสดงท่าทีให้หานเซี่ยนอวี่ช่วยตัวเองปลอบ ดูว่าเด็กตกใจเป็นอะไรไปแล้ว
หานเซี่ยนอวี่จ้องมองชายหนุ่มที่อยู่ข้างใต้เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย แล้วลูบจมูก พูดออกมา “คือว่า…ผมก็ตกใจมากเหมือนกัน…”
เยี่ยหวันหวั่น “…”
เยี่ยหวันหวั่นโมโหจนจ้องหน้าคนบนโซฟา จากมุมมองของซือเยี่ยหาน ต้องรู้แต่แรกแล้วว่ามีคนมาที่หน้าประตู แต่เขากลับไม่ยอมเตือนเธอ
ไม่ง่ายเลยกว่าเธอจะได้รับความไว้เนื้อเชื่อใจที่สูญเสียไปจากลั่วเฉินกลับมา ตอนนี้ดีเลย ย้อนกลับไปแบบเดิม…
ซือเยี่ยหานลุกขึ้นมานั่งช้าๆ จัดแจงเนคไทที่กระดุมเสื้อและกระเป๋าเสื้อ ในฐานะที่เป็นเป้าหมายที่โดนชายคนหนึ่งกระโจนเข้าใส่ เขาคือคนที่นิ่งเฉยมากที่สุด
หานเซี่ยนอวี่ยังดีหน่อย ถึงแม้จะเข้าใจว่าตัวเองชอบผู้ชายก็น่าจะไม่เป็นอะไร แต่ลั่วเฉินไม่เหมือนกัน ถ้าถูกคิดว่าตัวเองเป็นเกย์ เกรงว่าต่อจากนี้เขาจะไม่สามารถมองหน้าเธอตรงๆ ได้อีก
ดังนั้น เยี่ยหวันหวั่นหันไปมองลั่วเฉินอย่างให้ความสำคัญ ก้มลงหยิบบทละครที่กระจายอยู่ที่พื้นขึ้นมา จากนั้นยื่นไปตรงหน้าเขา
วินาทีที่เธอยื่นมือออกไป เห็นได้ชัดว่าแกะลั่วตัวน้อยหดตัวเล็กน้อย…
เยี่ยหวันหวั่นร้องไห้ในใจ ฝืนใช้น้ำเสียงที่สงบนิ่งพูดอธิบาย “ลั่วเฉิน แนะนำให้เธอรู้จัก นี่คือเพื่อนฉัน แซ่ซือ เมื่อกี้ฉันกำลังเล่นกับเขาอยู่ เพราะฉันมีเรื่องขอร้องให้เขาช่วย แต่เขากลับไม่ตกลง… อะแฮ่ม ไม่ได้ทำให้เธอตกใจใช่ไหม?”
ลั่วเฉินยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น สีหน้าดูมึนงง “…”
เอาล่ะ เธอรู้คำตอบของเขาแล้ว…
ช่วยไม่ได้ เยี่ยหวันหวั่นทำได้แค่แกล้งเปลี่ยนเรื่องคุยเป็นเรื่องสบายๆ “พวกคุณสองคนมาหาผมมีเรื่องอะไร?”
หานเซี่ยนอวี่กระแอมเบาๆ “ระหว่างทางผมเจอเขาข้างนอก เห็นเขามาหาคุณ ก็เลยพามา”
เวลานี้ ในที่สุดลั่วเฉินก็พูดติดๆ ขัดๆ ออกมา “พี่เยี่ย ผม… ผมไม่มีอะไร… เพียงแค่อยากจะมาคุยกับพี่เรื่องบท… ในเมื่อพี่มีแขกอยู่… ก็… ไว้คุยกันวันหลังก็ได้…”
ลั่วเฉินเพิ่งพูดจบ ก็รีบหันหลังวิ่งออกไปไม่เห็นเงาเลย
ตอนที่วิ่งออกไป ไม่ทันระวัง หัวไปกระแทกกับบานประตู ส่งเสียงดัง ‘ปัง’ …
เยี่ยหวันหวั่นมองดูบานประตูที่สั่น เอามือกุมหน้าเงียบๆ “โถ่เว้ย… แกะน้อยที่ผมเพิ่งจะฝึกมาได้ โดนล้างข้อมูลไปทั้งแบบนี้ แล้วต้องมาเริ่มใหม่อีก…”
หานเซี่ยนอวี่กระแอมเบาๆ แอบมองชายหนุ่มข้างๆ กำลังจัดแจงกระเป๋าเสื้อด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก จากนั้นมองไปทางเยี่ยหวันหวั่น พูดเสียงต่ำ “อะแฮ่ม คุณก็เล่นเกินไป… แม้แต่ผมยังตกใจจนเกือบเข้าใจผิดเลย อย่าว่าแต่เด็กนั่นเลย!”
เยี่ยหวันหวั่นหน้าเครียด “ไม่ต้องพูดแล้ว ผมแค่อยากจะถาม ยังมีวิธีไหนที่จะกู้กลับมาได้ไหม?”
หานเซี่ยนอวี่ลูกจมูก “ผมว่ายาก… นอกเสียจาก…”
“นอกเสียจากอะไร?” เยี่ยหวันหวั่นถามต่อทันที
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี