แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 387

ประเทศ B

เครื่องบินส่วนตัวลงจอดบนลานจอดเครื่องบินได้อย่างมั่นคง

คณะเดินทางมุ่งหน้าไปยังโรงแรมที่พัก คืนนี้จะพักผ่อนกันสักหน่อย

สถานการณ์การเมืองของประเทศ B ในตอนนี้ไม่สงบนัก พวกซือเยี่ยหานจึงไม่อาจเดินทางทางอากาศไปสถานที่ที่ต้องการจะไปได้ ทำได้เพียงนั่งรถไป การเดินทางใช้เวลาประมาณสามวัน

เดินทางสามวันเต็มๆ สถานการณ์ของเมืองระหว่างทางก็ไม่อาจรับประกันได้ พวกเขาแต่ละคนล้วนผ่านการฝึกฝนมา ย่อมไม่ใส่ใจกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้ แต่หากพาเยี่ยหวันหวั่นที่แค่มองก็รู้ว่าเป็นผู้หญิงเรื่องมากจุกจิกมาด้วย ในใจของทุกคนจึงยากที่จะไม่เกิดความไม่พอใจ

ถึงอย่างไรการเจรจาธุรกิจครั้งนี้ก็สำคัญมาก ไม่อาจให้เกิดความผิดพลาดใดได้

เมื่อถึงโรงแรม ซือเยี่ยหานก็เริ่มเข้าสู่โหมดทำงาน

เยี่ยหวันหวั่นเท้าคางหมอบอยู่ข้างโต๊ะทำงานของเขา “ทำงาน! ทำงาน! รู้จักแต่ทำงาน! โน้ตบุ๊กเก่าๆ เครื่องนั้นน่ามองกว่าฉันเหรอ”

การพิมพ์คีย์บอร์ดของซือเยี่ยหานยังคงดำเนินต่อไป เพียงเหลือบมองหญิงสาวแวบหนึ่ง จากนั้นก้มศีรษะหอมที่แก้มของเธอ นับเป็นการปลอบโยน

สีหน้าของเยี่ยหวันหวั่นคล้ำลงทันที อย่าทำแบบขอไปทีแบบนี้ได้ไหม? กำลังไล่หมาไล่แมวอยู่หรือไง?

เยี่ยหวันหวั่นทำหน้าจริงจังจ้องเขา “ฉันต้องการจูบดูดดื่ม สามนาทีแบบนั้น!”

มือที่เคลื่อนไหวอยู่ของซือเยี่ยหานหยุดลง ท่ามกลางความเย็นเยือกราวกับมีไฟซุกซ่อนอยู่ เขาจ้องหญิงสาวข้างกาย จากนั้นเอ่ยขึ้นว่า “รอฉันทำงานเสร็จก่อน”

เยี่ยหวันหวั่นหมดคำพูดแล้ว

รอ น้อง คุณ สิ!

เยี่ยหวันหวั่นสติแตกแล้วจริงๆ

เพื่อให้เขาพักผ่อนสักหน่อย เธอพยายามสุดชีวิตแล้วจริงๆ ผลลัพธ์คือคำตอบของหมอนี่ทำให้เธอแทบกระอักเลือด!

หมอนี่ทำงานสุดชีวิตขนาดนี้เพื่ออะไรกัน?

เธอรู้สึกอยู่ตลอดว่าเหมือนมีอะไรบางอย่างคอยวิ่งตามอยู่ข้างหลังซือเยี่ยหาน

แต่ว่า อะไรกันแน่ที่สามารถข่มขู่ปีศาจร้ายได้?

ชีวิตนี้อยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว!

เยี่ยหวันหวั่นรู้สึกว่าถ้าตัวเองอยู่อย่างนี้ต่อไปต้องอกแตกตายแน่นอน จึงวิ่งออกจากห้องไปอย่างหัวฟัดหัวเหวี่ยง

ทำไมเธอต้องโกรธด้วย…

ตัวเขาอยากทำแบบนี้ อย่างไรก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ…

ขณะที่เดินมาถึงโถงใหญ่ เยี่ยหวันหวั่นเห็นพวกหลิวอิ่ง

เมื่อเห็นเยี่ยหวันหวั่นมาเดินเล่นที่ห้องโถงใหญ่ ใบหน้าหลิวอิ่งพลันดำคล้ำ “คุณหนูเยี่ย กลางค่ำกลางคืนที่ประเทศ B ไม่ปลอดภัย คุณกลับไปอยู่ที่ห้องอย่าออกไปไหนซี้ซั้วจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาพวกเราต้องแบ่งคนไปช่วยคุณ”

เยี่ยหวันหวั่นหงุดหงิดอยู่พอดี ได้ยินดังนั้นก็แค่นหัวเราะทีหนึ่ง “หัวหน้าทีมหลิวอิ่ง คำพูดนี้ฉันขอคืนให้นาย ก่อนหน้านี้ฉันเคยพูดแล้ว คืนนี้นายมีเคราะห์จะเสียเลือด นายอยู่แต่ในห้องอย่าไปไหนซี้ซั้วจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นถ้าทำให้เรื่องล่าช้า เป็นตัวถ่วงทุกคนคงจะไม่ดีแน่”

“เฮอะ ผมมีเคราะห์จะเสียเลือด? กลัวว่าคุณต้องผิดหวังแล้วล่ะ!” ใบหน้าหลิวอิ่งเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

ลูกน้องหลายคนข้างกายหลิวอิ่งได้ยินคำพูดของเยี่ยหวันหวั่นก็พากันส่ายหน้า รู้สึกว่าน่าขัน

“เฮ้อ คุณหนูเยี่ย ครั้งสุดท้ายที่หัวหน้าทีมพวกเราเสียเลือดก็เมื่อสามปีที่เลยนะครับ!”

“ใช่แล้ว ด้วยฝีมือของหัวหน้าทีมเรา ไม่มีใครเข้าถึงตัวเขาได้เลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องทำให้เขาบาดเจ็บจนเสียเลือดหรอกครับ”

“เคราะห์เสียเลือดอะไร เรื่องเหลวไหลทั้งนั้น…”

เยี่ยหวันหวั่นหาวหวอด มองไปทางคนเหล่านั้นอย่างเกียจคร้าน “ฉันดูดวงแม่นมากเลยนะ ในเมื่อพวกนายไม่เชื่อ ก็ช่วยไม่ได้แล้วล่ะ”

หลังจากเยี่ยหวันหวั่นเดินจากไป กลุ่มคนในห้องโถงพากันหัวเราะขำขัน

“ฮ่าๆๆ บอกว่าหัวหน้าของพวกเรามีเคราะห์จะเสียเลือดซะด้วย นี่เป็นโจ๊กที่ขำที่สุดเท่าที่ได้ยินในปีนี้เลย!”