แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 437

หน้าประตู คุณหญิงย่าหันข้างถอยไปอยู่ฝั่งหนึ่ง มองหญิงสาวผลุนผลันวิ่งออกมาจากในห้อง นัยน์ตาฉายแววประทับใจ

เห้อ เด็กคนนี้…

ภายในห้อง ชายหนุ่มมองตามทิศทางที่หญิงสาววิ่งออกไป นัยน์ตาหม่นหมองเข้มข้นอย่างที่ไม่อาจบรรเทาได้

ไม่สนใจชีวิตตัวเองอย่างนั้นหรือ?

จะไม่สนใจได้อย่างไร…

เธอเข้าใกล้เขามากขึ้นเรื่อยๆ…

เหมือนจริงมากเข้าไปทุกที…

ใกล้เสียจนเหมือนแค่ยื่นมือออกไปก็สัมผัสได้…

…

หลังจากที่เยี่ยหวันหวั่นวิ่งออกไป ก็ไปนั่งโมโหอยู่ข้างใต้แปลงดอกไม้แปลงหนึ่ง

เกือบจะถูกอมนุษย์คนนั้นยั่วโมโหจนอกแตกตายไปแล้วจริงๆ

มีใครที่ไหนที่เพิ่งจะเหนื่อยจนเป็นลมหมดสติ จากนั้นเจอกับการลอบฆ่า ซ้ำยังถูกหมอวินิจฉัยว่าเหลืออายุไขเพียงครึ่งปี แล้วโทรหาพาร์ทเนอร์ทางธุรกิจบอกว่าจะไปคุยเรื่องโครงการในอีกสามวันทันทีบ้าง

ไม่เคยพบไม่เคยเห็นคนที่อยากตายขนาดนี้มาก่อน

ถ้ารู้แต่แรกว่าเขาอยากตายขนาดดี เธอจะลำบากเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายไปช่วยเขาทำไม?

เยี่ยหวันหวั่นรู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนโง่

ช่างเถอะ…

เขาอยากจะทำอะไรก็เรื่องของเขา…

ถ้าหากเขาไม่ยอมให้ความร่วมมือ ไม่ใส่ใจสุขภาพร่างกายของตัวเอง ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ไม่มีประโยชน์!

ขณะที่เยี่ยหวันหวั่นกำลังอยากจะลุกขึ้น เสียงพูดคุยซุบซิบพลันดังลอยมาเข้าหู

“เธอไปส่งสิ!”

“ไม่ๆ เธอไปสิ เธอไป! ครั้งที่แล้วตอนที่ฉันไปคุณชายเก้ากำลังทำงาน เขาแค่เงยหน้าขึ้นมา สายตานั้น ฉันก็ตัวแข็งจนเดินไม่เป็นแล้ว!”

“เฮ้ย ทำไมเป็นฉันอีกแล้วล่ะ? ครั้งก่อนฉันก็ไปมาแล้วรอบหนึ่ง! เธอไม่ใช่ไม่รู้ว่าคุณชายเก้าเกลียดยาจีนที่สุด! ฉันยกยาเข้าไป อยู่ไกลสิบเมตรยังรู้สึกได้ถึงจิตสังหารของคุณชายเก้าเลย! ที่แย่กว่านั้นคือถ้าคุณชายเก้างานยุ่งจนลืมกินหรือว่าไม่กินยาตรงตามเวลา พวกเราก็จะถูกคุณหญิงใหญ่ลงโทษ!”

“ลงโทษก็ลงโทษสิ ฉันไม่กลัวการลงโทษของคุณหญิงย่าหรอก คุณชายเก้าน่ากลัวเกินไป ครั้งก่อนที่เสี่ยวจางยกยาเข้าไป เหมือนว่าจะไม่ทันระวังชนกับคุณชายเก้าที่เพิ่งตื่นนอน ไม่รู้ว่าคุณชายเก้าฝันร้ายหรือว่าอะไร หยิบปืนออกมาจากหัวเตียงทันที เสี่ยวจางตกใจซะจนฉี่ราดเลย…”

“ถ้าอย่างนั้น…ถ้าอย่างนั้นทำยังไงดี…ได้ยินว่าคุณชายเก้าทำงานหนักจนเป็นลมไป…อารมณ์ต้องไม่คงที่แน่ๆ…”

“ไม่…ไม่งั้นพวกเรารอดูอีกหน่อย”

“ฉันว่าไปรับโทษกันเลยเถอะ…”

…

เหมือนว่าด้านข้างมีเสียงถอนหายใจดังขึ้น จากนั้นมีคนพูดขึ้นว่า “เอามาให้ฉันเถอะ”

มีคนโผล่ออกมาจากด้านล่างแปลงดอกไม้อย่างกะทันหัน สาวใช้ทั้งสองตกใจเสียจนขวัญกระเจิง

“เอ่อ…คุณ…”

“คุณหนู…คุณหนูเยี่ย? คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ?”

สาวใช้ประหลาดใจ

เมื่อครู่เยี่ยหวันหวั่นนั่งจุมปุ๊กอยู่ที่ด้านล่างแปลงดอกไม้ เดิมทีถูกซือเยี่ยหานยั่วโมโหเสียจนคิดจะไปแล้ว ผลคือได้ยินสาวใช้ทั้งสองซุบซิบปรึกษา จนสุดท้าย กลัวเสียจนตัดสินใจถ่วงเวลา หรือแม้แต่ยอมไปรับโทษแต่ไม่ไปส่งยา

ยาต้องทานให้ตรงเวลา ฤทธิยาถึงจะแสดงผลได้ดีที่สุด จะมาชักช้าได้อย่างไร!

เยี่ยหวันหวั่นพูดขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ฉันมารับลม พวกเธอจะยกยาไปส่งไม่ใช่เหรอ? เอามาให้ฉันสิ ฉันกำลังจะไปหาคุณชายเก้าของพวกเธอพอดี ฉันยกไปให้เอง”

“จริง…จริงเหรอคะ!” สาวใช้ทั้งสองพลันมีความหวัง ท่าทางที่มองเยี่ยหวันหวั่นเหมือนกับได้เห็นพระโพธิสัตว์กวนอิมที่ช่วยชีวิตสรรพสัตว์ที่ทุกข์ยาก

“ขอบคุณค่ะคุณหนูเยี่ย!”

“ขอบคุณค่ะ คุณหนูเยี่ยยกดีๆ นะคะ ระวังลวกมือ”

สาวใช้ทั้งสองกล่าวขอบคุณไม่ขาดปาก จากนั้นส่งถ้วยยาจีนให้เยี่ยหวันหวั่นอย่างระมัดระวัง

เยี่ยหวันหวั่นจ้องยาในมือตาไม่กะพริบ หลับตาด้วยความโมโห นี่เธอถูกล้างสมองไปแล้วใช่ไหม?

………………………………………………………..

บทที่ 438 ไม่ขม

เยี่ยหวันหวั่นยืนลังเลหน้าประตูอยู่นาน สุดท้ายเพราะเป็นกังวลเรื่องหากชักช้าอยู่นานจะส่งผลต่อฤทธิ์ของยา จึงผลักประตูเดินเข้าไป

ขณะที่คนทั้งสองกำลังคิดอยู่นั้น ก็เห็นคุณชายเก้าของพวกเธอหยักคิ้ว แล้วยื่นมือออกมารับถ้วยยาจากมือของเยี่ยหวันหวั่น

สามวินาที ยาถ้วยนั้นก็เห็นแต่ก้นถ้วยแล้ว

สาวใช้ทั้งสองกระพริบตามองหน้ากันอึ้งๆ แล้วมองถ้วยยาที่ว่างเปล่า ตกตะลึงไปนานถึงเรียกสติกลับมาได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

แค่…แค่นี้ก็กินแล้ว?

เมื่อครู่คุณหนูเยี่ยไม่ได้ทำอะไรเลย!

ก็แค่ยืนอยู่ตรงนั้น บอกให้กินยาสองคำก็เท่านั้น

แค่นี้ก็ได้เหรอ?

เยี่ยหวันหวั่นเห็นซือเยี่ยหานกินยาอย่างตรงไปตรงมาเปิดเผย สีหน้าพลันคลายลงได้หลายส่วน

ได้กลิ่นเหม็นของยาในอากาศ เห็นเขากินยาหมดถ้วยในคำเดียว ด้วยสีหน้าเรียบเฉยตั้งแต่ต้นจนจบ อดไม่ได้ที่จะใจอ่อนพลางเอ่ยถามอาการ “โอเคไหม? กินยากใช่หรือไม่?”

ได้ยินคำถามของเธอ ซือเยี่ยหานเหล่ตามองเธอ แล้วเอื้อมมือออกไปจับท้ายทอยของเธอ ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปประกบริมฝีปากของเธอ…

วินาทีนั้น กลิ่นของยาผสมเข้ากับลมหายใจที่ชัดเจนของเขาอบอวนเต็มสัมผัสทั้งหมดของเธอ…

เยี่ยหวันหวั่นร้องอี๋!

ผ่านไปสองสามวินาที เยี่ยหวันหวั่นผลักชายหนุ่มออก วิ่งวนราวกับแมวที่ถูกเยียบหางหยิบถ้วยชาบนโต๊ะที่ห่างออกไปไม่ไกล กลืนน้ำกลั้วปากตัวเองไปหลายคำ!

เธอก็แค่ถามเฉยๆ ไม่ได้อยากรู้ว่ามันกินยากขนาดไหนสักหน่อย?

แม่เจ้า ผู้ชายคนนี้ยังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า? มีรสสัมผัสกับเขาไหม? เมื่อครู่ถึงได้กินหมดในคำเดียวได้?

เยี่ยหวันหวั่นดื่มน้ำไปหลายแก้ว ก็ยังใจดีรินน้ำให้เขาด้วยแก้วหนึ่ง “ให้นาย”

“ไม่ต้อง” ซือเยี่ยหานเท้าศีรษะเล็กน้อย กล่าวอย่างสบายๆ เหมือนกับเมื่อครู่ดื่มน้ำชาไปถ้วยหนึ่งเท่านั้นเอง

“คุณไม่ขมเหรอ?” เยี่ยหวันหวั่นถามด้วยสีหน้าตกตะลึง

ซือเยี่ยหานตอบ “ไม่ขม”

เยี่ยหวันหวั่นนิ่งอึ้ง เขาไม่ใช่มนุษย์จริงด้วย!

………………………………………………………..