พอได้ยินคำถามนี้ หัวใจของเยี่ยหวันหวั่นเต้นกระหน่ำอีกครั้ง ถามเสียงสั่นว่า “ใครเหรอ…?”
“เพื่อนคนนั้นของคุณไง ซือจิ่ว” หานเซี่ยนอวี่ตอบ
เยี่ยหวันหวั่นฟังแล้วพลันงุนงง หานเซี่ยนอวี่จำซือเยี่ยหานได้ด้วย? งั้นเธอก็อันตรายด้วยน่ะสิ?
แต่ว่าออร่าของซือเยี่ยหานเด่นเกินไป เห็นแวบเดียวแล้วจำได้ก็เป็นเรื่องปกติ…
ปลายสายโทรศัพท์ หานเซี่ยนอวี่กล่าวต่อไปว่า “เขามากับแฟน นั่งอยู่ข้างหลังพวกผมนี่เอง แต่ว่าตอนนั้นคนเยอะไม่ค่อยสะดวก ก็เลยไม่ได้ทัก”
เยี่ยหวันหวั่นฟังจากน้ำเสียงของหานเซี่ยนอวี่ น่าจะไม่รู้ว่าเป็นเธอ จึงโล่งใจไปเปราะหนึ่ง “บังเอิญจัง!”
“ผมเห็นเขาดูรักแฟนมากเลย โดนสองคนนั้นโชว์สวีทหวานใส่ เพื่อนของคุณดูนิ่งๆ แบบนั้น ดูไม่ออกเลยว่าจะอบอุ่นกับแฟนมาก!” หานเซี่ยนอวี่เอ่ยอย่างแปลกใจ
ฮะ? ซือเยี่ยหาน…อบอุ่นกับเธองั้นเหรอ?
เยี่ยหวันหวั่นอมยิ้มมุมปากพลางมองใบหน้าภูเขาน้ำแข็งของคนข้างๆ พูดอย่างจริงจังว่า “นั่นต้องเป็นเพราะว่าแฟนเขาน่ารักมากแน่!”
หานเซี่ยนหวี่หัวเราะ “อาจจะนะ วีรบุรุษมักแพ้สาวงาม! ก่อนหน้านี้ผมเกือบจะคิดว่า…พวกคุณสองคนมีความสัมพันธ์แบบนั้นกันเสียอีก!”
เยี่ยหวันหวั่นสำลัก บอกอย่างจริงจังอีกครั้ง “คิดมากไปแล้ว พวกเราสองคนบางทีชอบถึงเนื้อถึงตัวกันน่ะ!”
“ผมก็ว่าอย่างนั้น” หานเซี่ยนอวี่พูดจบก็บอก “งั้นผมไม่กวนแล้วดีกว่า เอาไว้เจอกัน คุณจะกลับคอนโดเมื่อไหร่บอกผมก่อนสักหน่อย ผมจะเอาบัตรเข้างานไปให้”
“ได้เลย งั้นก็ขอบคุณนะ ฝากขอบคุณพี่ซินแทนฉันด้วยล่ะ” เยี่ยหวันหวั่นไม่ปฏิเสธอีก
หลังจากวางสาย เยี่ยหวันหวั่นตบๆ หน้าอกตัวเองด้วยความรู้สึกโชคดี “โชคยังดี ดีที่คุณแก้สถานการณ์ได้ทันเวลา หานเซี่ยนอวี่แค่เห็นฉัน แต่ไม่ทันมองเห็นชัด และโชคร้ายยังกลายเป็นดี ลบข่าวลือที่ว่าเราสองคนเป็นพวกชอบป่าไม้เดียวกันได้ด้วย!”
ซือเยี่ยหานได้ยินประโยคนี้แล้ว สีหน้าเกิดคลื่นอารมณ์บางๆ อย่างไม่อาจสังเกตได้ง่าย
เห็นได้ชัดว่าคนบางคนคงไม่อยากให้ข่าวลือนี้ถูกทำลาย…
…
สองวันให้หลัง ภารกิจในมือของสืออีเสร็จสิ้น อาการบาดเจ็บก็ฟื้นตัวบ้างแล้ว เยี่ยหวันหวั่นจึงเริ่มมาฝึกกับสืออีอย่างเป็นทางการ
คืนนี้เธอยังต้องไปงานประกาศรางวัลจินหลานด้วย
ในลานบ้าน ซือเยี่ยหานนั่งดื่มนมอยู่ใต้ร่มไม้ที่ห่างออกไปไม่ไกล ด้านข้างมีเสือขาวนอนกรนอยู่
กาแฟหรือชาเข้มๆ วันละแก้วของเขาถูกเยี่ยหวันหวั่นบังคับเปลี่ยนเป็นนมแล้ว
เวลานี้ สืออีกำลังยืนขอคำแนะนำจากซือเยี่ยหาน “คุณชายเก้า ไม่ทราบว่า…แผนการฝึกของคุณหนูหวันหวั่นต้องให้ถึงขั้นไหนเหรอครับ?”
ซือเยี่ยหานวางแก้วนมพิมพ์ลายการ์ตูนสีชมพูในมือลงเบาๆ “ภายในสามเดือน ทำให้ร่างกายเธอแข็งแรงมากพอจะแบกรับฝีมือการต่อสู้ของเธอได้”
สืออีขมวดคิ้วเล็กน้อย “สามเดือน? เวลาสั้นแค่นี้ การฝึกจะยากเกินไปหรือเปล่าครับ?”
ซือเยี่ยหานเอ่ยเรียบๆ ว่า “ไม่หรอก”
สืออีได้แต่รับคำ “ครับ”
ขอคำแนะนำเรียบร้อยแล้ว สืออีก็ไปรอยังสนามฝึกชั่วคราวซึ่งอยู่ไม่ไกลที่เตรียมไว้เพื่อเยี่ยหวันหวั่น
เยี่ยหวันหวั่นเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่เคลื่อนไหวสะดวก เข้าไปวนเวียนกับต้าไป๋หลายรอบเหมือนอย่างเคยก่อน จนแอบจับเท้าของมันได้ครั้งหนึ่งถึงค่อยพอใจ
เล่นกับต้าไป๋เสร็จแล้ว เยี่ยหวันหวั่นก็วิ่งมาหาสืออีอย่างกระปรี้กระเปร่า “โค้ชคะ ฉันพร้อมแล้ว วันนี้พวกเราจะเรียนอะไรกัน?”
สืออีมองท่าทางอย่างเด็กดีว่าง่ายของเยี่ยหวันหวั่น แล้วลอบมองขาที่ถูกหักจนต้องดามไว้ของตัวเอง พลันมีความรู้สึกที่ยากจะอธิบายเป็นพิเศษ…
…………………………………………………..
บทที่ 532 นายมองไม่ออกเหรอว่าคุณคนนั้นทำใจยอมไม่ได้?
นี่คงจะเป็นหน้าที่ที่ยากที่สุดตั้งแต่เคยได้รับมา
เพราะฉะนั้น…
เขาต้องสอนอะไรเธอกันแน่? สอนยังไง?
พอลองย้อนนึกดู ทำไมหน้าที่ที่นายท่านมอบหมายให้เขาช่วงนี้ถึงได้น่ากลัวมากขึ้นเรื่อยๆ…
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี