แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 537

บทที่ 537 มองเห็นจุดอ่อน

“คุณหนูหวันหวั่น ครั้งนี้ผมจะใช้ท่าศิลปะการต่อสู้โจมตีคุณหนู คุณลองป้องกันดู หรือจะโจมตีก็ได้” สืออีสงบอารมณ์

เวลานี้ สืออีจับทางของเยี่ยหวันหวั่นได้แล้ว ครั้งนี้เขาไม่เชื่อว่าตัวเองจะเสียเปรียบอีกครั้ง

“ศิลปะการต่อสู้ชุดนี้เรียกว่าฝ่ามือสามวิ สามารถใช้สามท่าฝ่ามือในพริบตา คุณหนูหวันหวั่นดูให้ดี ตั้งใจเรียนนะครับ” หลังจากอธิบายรายละเอียดศิลปะการต่อสู้ฝ่ามือแล้ว สืออีก็ส่งฝ่ามือออกไปอย่างรวดเร็ว

ฝ่ามือนี้ของสืออีรวดเร็วพิสดารอย่างไร้ที่เปรียบ ถึงขนาดเกิดเสียงแหวกอากาศดังเข้าหูของเยี่ยหวันหวั่น

พริบตานั้น ความคิดเยี่ยหวันหวั่นพลันว่างเปล่า ทุกสิ่งรอบด้านราวกับหยุดในพริบตา ฝ่ามือนั้นของสืออีฟันเข้ามาเหมือนผ่าลำไผ่ ในสายตาของเยี่ยหวันหวั่นเหมือนการเคลื่อนไหวเชื่องช้าลง

เยี่ยหวันหวั่นปล่อยหมัดหนึ่งออกไปตามสัญชาตญาณ

หมัดนี้ผ่านวิถีฝ่ามือของสืออีไป ชกเข้าที่ศีรษะของสืออีอย่างรุนแรงในระดับเจ้าเล่ห์มากไหวพริบเป็นที่สุด

“พลั่ก”

เสียงหนึ่งดังขึ้นเบาๆ สืออีหัวหน้าทีมของพวกเขาถูกชกจนเซถอยหลังไปหลายสิบก้าวต่อหน้าต่อตา!

หลังจากที่สืออีลุกขึ้น ดวงตาทั้งสองเบิกกว้าง จ้องมองเยี่ยหวันหวั่น ท่าทางเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น

จากภาพจำของสืออี เยี่ยหวันหวั่นแค่แรงเยอะกว่าคนทั่วไปเท่านั้น…

แต่ว่าเมื่อครู่ หมัดที่เยี่ยหวันหวั่นปล่อยออกมาเร็วสุดขีด ไม่จำเป็นต้องพูดถึงเทคนิคไร้สาระเพิ่มเติม ทั้งเด็ดขาดและปราดเปรียว เหมือนกับจะสังหารคนจริงๆ…!

“นี่…เป็นไปได้ยังไง…” สีหน้าสืออีประหลาดใจ

ไม่เพียงแค่สืออี แม้แต่เยี่ยหวันหวั่นเองก็อึ้งอยู่กับที่ มองสองหมัดของตัวเอง

พริบตาเมื่อกี้ ไม่ใช่ความตั้งใจของเธอ ในดวงตาเธอเห็นจุดอ่อนเต็มไปหมด ไม่ต่างอะไรจากเล่นพ่อแม่ลูกกับเด็กน้อย…

“เมื่อกี้นี้เกิดอะไรขึ้น?”

“มะ…มองไม่ทัน…”

“เหมือนว่าคุณหนูหวันหวั่น…จะชกหัวหน้าสืออีจนกระเด็นไปเลย…”

“น่าจะเป็น…เรื่องบังเอิญ…”

“ต้องเป็นเรื่องบังเอิญแน่นอน!”

บอดี้การ์ดลับทั้งหลายมองหน้ากันไปมา

สืออีขมวดคิ้วแน่น จ้องเยี่ยหวันหวั่นซึ่งยืนอยู่ที่เดิม ที่พวกนั้นบอกว่าเป็นความบังเอิญ เขาก็เชื่ออยู่นิดหน่อย

“คุณหนูหวันหวั่น…เมื่อกี้คุณหนูทำได้ยังไงครับ?” สืออีถาม

“ฉันก็ไม่รู้…” เยี่ยหวันหวั่นทำหน้าใสซื่อ

“งั้น พวกเรามาลองกันอีกครั้ง!” สืออีไม่เชื่อ

พูดจบ สืออีกลับขึ้นไปบนสังเวียน ส่งเสียงร้องออกแรง รวบรวมกำลังทั้งหมดไว้ที่หมัด แล้วชกไปที่เยี่ยหวันหวั่นอีกครั้ง

“พลั่ก”

วินาทีต่อมา เสียงที่คุ้นเคยดังก้องทั่วห้องซ้อม

สืออีถูกเยี่ยหวันหวั่นชกกระเด็นถอยอีกครั้ง

ครั้งนี้ เยี่ยหวันหวั่นเห็นชัดเจนแล้วว่าจุดอ่อนของสืออีอยู่ตรงไหน

“อีกครั้ง!” สืออีโจมตีอีกครั้ง

“พลั่ก”

“พลั่ก”

“พลั่ก”

ภายในระยะเวลาสิบห้านาที สืออีใช้หลากหลายกระบวนท่าศิลปะการต่อสู้ แต่ก็ยังถูกเยี่ยหวันหวั่นซัดถอยถึงเจ็ดแปดครั้ง

ทุกครั้งที่สืออีออกแรงเต็มที่ สมองของเยี่ยหวันหวั่นจะขาวโพลน เข้าสู่โหมดประหลาดถึงขีดสุดบางอย่างทันที

จิตใจสงบนิ่งอย่างที่สุด ไม่มีคลื่นอารมณ์หรือความลนลานแม้แต่น้อย มองกระบวนท่าและจุดอ่อนของสืออีได้ทะลุปรุโปร่ง ทำตามสัญชาตญาณของร่างกาย ซัดสืออีล่าถอยกลับไป

ความรู้สึกแบบนี้ เธอก็เคยรู้สึกมาก่อน แต่กลับไม่เคยใส่ใจ และยิ่งไม่เหมือนวันนี้ที่ปรากฏออกมาเด่นชัด