แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 539

บทที่ 539 ได้โปรดรับผมเป็นศิษย์ด้วย

เห็นเยี่ยหวันหวั่นจะอ้าปาก สืออีหันมองบอดี้การ์ดลับด้านล่างสังเวียนทันที “พวกนาย มาซ้อมกับคุณหนูเยี่ยหวันหวั่นหน่อยซิ”

“อ๊า?!”

เหล่าบอดี้การ์ดลับที่กำลังกุมท้องหัวเราะ รอยยิ้มพลันแข็งทื่ออยู่บนใบหน้า

ตอนนี้บอดี้การ์ดลับพวกนั้นหัวเราะไม่ออกอีกแล้ว ฝีมือแปลกประหลาดของเยี่ยหวันหวั่น พวกเขาเห็นกับตาหมด แม้แต่สืออียังไม่อาจโต้กลับได้ พวกเขาขึ้นไปก็หาเรื่องเจ็บตัวชัดๆ ไม่ใช่เหรอ?

ทว่า ในเมื่อสืออีสั่งแล้ว พวกบอดี้การ์ดลับย่อมไม่อาจปฏิเสธ ทำได้แค่ฝืนใจเดินขึ้นสังเวียนไป

“พลั่ก!”

“ตึง”

“ตุบตับ”

ภายในห้องฝึกซ้อมมีเสียงร้องโอดโอยของเหล่าบอดี้การ์ดลับดังอย่างต่อเนื่อง

ไม่ถึงสิบนาที บรรดาบอดี้การ์ดต่างตาช้ำหน้าบวมเหมือนสืออีไม่มีผิด สายตาที่มองเยี่ยหวันหวั่นเต็มไปด้วยความเคารพนับถือ

เมื่อครู่ตอนอยู่ข้างล่าง แม้จะรู้ว่าฝีมือของเยี่ยหวันหวั่นน่ากลัว แต่ก็แค่ตาเห็น พอขึ้นมารับรู้ด้วยตนเองแล้วย่อมต่างกันยิ่งกว่า

พวกบอดี้การ์ดลับต่างโอ้อวดว่าตัวเองเป็นยอดฝีมือ แต่พออยู่ต่อหน้าเยี่ยหวันหวั่นกลับไม่มีค่าพอให้เอ่ยถึง

พวกเขาจินตนาการไม่ออกเลยว่า ผู้หญิงร่างกาย ‘อ่อนแอ’ คนหนึ่งทำไมถึงมีความสามารถน่ากลัวขนาดนี้ได้

“พวกนายไม่ได้อ่อนข้อให้ฉันจริงเหรอ?” เยี่ยหวันหวั่นมองสืออีกับบอดี้การ์ดทั้งหลายที่ตาเขียวช้ำหน้าพลางถาม

“ไม่…ไม่เลยครับ…” บอดี้การ์ดหน้าหล่อใสหนึ่งในนั้นซึ่งถูกเยี่ยหวันหวั่นอัดยับเยินที่สุดส่ายหัวติดๆ กัน พูดติดอ่างเล็กน้อย

พวกเขาทุ่มเทสุดความสามารถแล้ว

ขนาดทำสุดความสามารถยังเป็นเช่นนี้ หากยังอ่อนข้อให้เยี่ยหวันหวั่นอีก เกรงว่าพวกเขาคงถูกเยี่ยหวันหวั่นต่อยจนตายทั้งเป็น

เยี่ยหวันหวั่นจับคางครุ่นคิด คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเธอจะเป็นต้นกล้าดีในด้านการต่อสู้ นี่เพิ่งจะเรียนไม่เท่าไหร่ ก็สามารถล้มครูได้แล้ว ถ้าให้เธอฝึกอีกสักปีสองปี นั่นคงจะถึงระดับปฐพีนี้ไร้ซึ่งศัตรู…

คิดถึงตรงนี้ เยี่ยหวันหวั่นยิ่งรู้สึกสนใจ นัยน์ตาฉายแววตื่นเต้น “มาๆๆ พวกนายเข้ามาพร้อมกันเลย โจมตีฉันสุดแรงเลยนะ”

“ไม่ไหวแล้วครับ…”

“คุณหนูหวันหวั่น…ไว้ชีวิตพวกผมเถอะ…”

“คุณหนูหวันหวั่น…พวกเราไม่ได้มีความแค้นติดค้างอะไรต่อกัน…”

“คะ…คุณหนู…หวะ…หวันหวั่น…พะ…พวกเรา…สู้…สู้คุณหนูไม่ไหว…คุณหนู…เก่งเกินไป…!” หนึ่งในบอดี้การ์ดลับที่ดูบอบบางคนหนึ่งพูดตะกุกตะกัก ก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว

“คุณหนูหวันหวั่น…ได้โปรดรับผมเป็นศิษย์ด้วย!”

ทันใดนั้น สืออีเดินไปด้านหน้าเยี่ยหวันหวั่น โค้งตัวเก้าสิบองศา คำนับให้กับเยี่ยหวันหวั่น

เห็นสืออีทำแบบนี้ เยี่ยหวันหวั่นพลันตกตะลึง

อะไรนะ? รับเขาเป็นศิษย์?

ฐานะของเธอกับสืออี ทำไมถึงได้สลับกันรวดเร็วแบบนี้…

จำได้ชัดๆ ว่าสืออีเป็นโค้ช ส่วนตัวเองเป็นนักเรียนถึงจะถูก…