แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 661

บทที่ 661 ฉันนึกว่าใคร

เขาได้เป็นระดับแนวหน้าแล้ว ปรากฏว่ายังโดนเจ้านี่ที่เป็นศิลปินตกยุคมากดลงไปอีก จะให้กล้ำกลืนความโกรธนี้ลงไปได้อย่างไร

ในเมื่อวันนี้ว่านชานชานงัดมุกนี้ออกมาใช้แล้ว หลิงเส่าเจ๋อย่อมยินดีที่จะเล่นตามบทอยู่แล้ว

ด้วยตำแหน่งชื่อเสียงของเขา ถึงแม้คนในกองถ่ายจะรู้ก็เข้าข้างเขาอยู่ดี ไม่มีทางไปสนใจลั่วเฉินศิลปินตัวเล็กๆ ที่ตกอับมาสามปีแถมรับแต่บทพระรองนั่นหรอก

“เห็นๆ อยู่ว่าพวกนายจงใจหาเรื่องก่อน พวกนายกลั่นแกล้งคนอื่นเกินไปแล้ว!” เสี่ยวชิงโมโหมาก

ลั่วเฉินยืนเงียบๆ อยู่ตรงนั้น ถึงแม้ก่อนหน้านี้เขาจะโมโห แต่อยู่ต่อหน้าระดับศิลปินอย่างหลิงเส่าเจ๋อ ไม่ว่าเขาทำอะไรก็ผิด

ด้วยสถานภาพและตำแหน่งเขาในตอนนี้ จะมีคุณสมบัติสูงส่งอะไร…

ก็แค่คำขอโทษเท่านั้นเอง…

ในวงการบันเทิงแบ่งชนชั้นกันอย่างชัดเจน การกลั่นแกล้งคนที่อ่อนแอกว่าเป็นเรื่องธรรมดามาก เขาควรจะรู้นานแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นอีกเดี๋ยวพี่เยี่ยก็จะมาแล้ว เขาไม่อยากสร้างความเดือดร้อนให้พี่เยี่ย

ลั่วเฉินสูดลมหายใจลึก “ได้… ฉันขอโทษ…”

“หึ…” หลิงเส่าเจ๋อได้ยินก็พูดด้วยน้ำเสียงดูถูก “ขอโทษแค่อย่างเดียวไม่พอ รองเท้าฉันเลอะด้วย แต่ก็นะ รองเท้าหนังเลอะนิดหน่อยไม่ถึงกับเสียหาย เช็ดให้ฉันให้สะอาดก็พอ!”

หลิงเส่าเจ๋อพูดด้วยท่าทีใจกว้าง

“นายว่าอะไรนะ” เสี่ยวชิงโมโหจนร้องออกมา

สีหน้าลั่วเฉินก็เปลี่ยนไปทันที

ตอนที่ทุกคนกำลังดูเหตุการณ์อย่างสนุกสนาน จู่ๆ ทุกคนก็มองไปทางด้านหลังของลั่วเฉิน รวมทั้งเสี่ยวชิงด้วย

“อา…กง…”

กงซวี่…

กงซวี่มากองถ่าย ‘มังกรผงาด2’ ได้ยังไง?

ลั่วเฉินรู้สึกว่าที่ไหล่หนักอึ้ง ต่อจากนั้นก็ได้ยินเสียงกวนๆ ที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างหูเขา

“โยว่ ฉันนึกว่าใครกันที่กำลังวางมาดโอหัง ที่แท้ก็หลิงเส่าเจ๋อนี่เอง!” กงซวี่ยิ้มตาหยีมองไปทางหลิงเส่าเจ๋อที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หนังแท้ฝั่งตรงข้าม เขี้ยวซี่หนึ่งที่เดี๋ยวเห็นชัดเดี๋ยวเห็นไม่ชัดแลดูชั่วร้ายอยู่มาก

“กงซวี่…” ลั่วเฉินมองไปทางกงซวี่ที่วางมือหนึ่งบนไหล่ตัวเองอย่างสนิทสนมด้วยความตกใจ

พอหลิงเส่าเจ๋อเห็นกงซวี่ สีหน้าก็บึ้งตึงทันที “ทำไม นายมีปัญหาอะไร?”

ถ้าบอกว่าลั่วเฉินเป็นแค่ศัตรูเก่าของเขา อย่างนั้นกงซวี่ก็เรียกได้ว่าเป็นศัตรูคู่อาฆาตได้เลย

เส้นทางในวงการบันเทิงของทั้งคู่เหมือนกัน แล้วยังอยู่บริษัทคู่แข่งกัน มีเรื่องขัดแย้งกันประจำ

“หึๆ ไม่มี ไม่มีอยู่แล้ว เพียงแต่ว่า…”

กงซวี่เหลือบมองลั่วเฉิน จู่ๆ ก็คว้ากาแฟจากมือเขาไป

จากนั้น กงซวี่ยิ้มตาหยีเดินไปยืนตรงหน้าหลิงเส่าเจ๋อ ก่อนจะยกแก้วกาแฟสูงขึ้น ไม่พูดอะไรสักคำ สาดกาแฟทั้งหมดลงไปบนกางเกงหลิงเส่าเจ๋อโดยไม่เหลือสักหยด

“กงซวี่! นายทำอะไรวะ!” หลิงเส่าเจ๋อรีบลุกขึ้นยืน ใบหน้าโกรธจัด

เวลานี้เป้ากางเกงของหลิงเส่าเจ๋อเปียกไปหมดแล้ว

“ทำอะไร?” กงซวี่เลิกคิ้ว จากนั้นยื่นมือออกไป

ผู้ช่วยที่ตามมาด้านหลังเขารีบวิ่งตึกๆๆ เข้ามา ยื่นเช็คและปากกามาให้

กงซวี่ตวัดปากกา เขียนเลขแปดแสนลงบนเช็ค แล้วโยนไปที่ตัวของหลิงเส่าเจ๋อ จากนั้นตอบว่า “ตอนนี้ เสื้อผ้าชุดนี้เป็นของฉันแล้ว คุณชายคนนี้จะสาดลงบนชุดตัวเอง เกี่ยวอะไรกับนายด้วย นายแหกปากโวยวายอะไรฮะ?”

หลิงเส่าเจ๋อโมโหจนอกแทบระเบิดแล้ว “นาย…”

“หา ฉันทำไม นายบอกไม่ใช่เหรอว่าชดใช้เงินให้ก็ได้แล้ว” กงซวี่ทำสีหน้าใสซื่อบริสุทธิ์