แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 757

บทที่ 757 กระอักระอ่วนแล้ว

ดังนั้นหวงซื่อซินจึงกลับคำพูดทันใด “เถ้าแก่ว่าน ผมว่าคุณไปหาขายกับคนอื่นเถอะ ของคุณภาพแย่แบบนี้ ธุรกิจอัญมณีของพวกเราเกรงว่าจะรับไว้ไม่ได้”

ว่านเฮ่ออวิ๋นร้อนรนแล้ว “อะ…อะไรกัน เถ้าแก่หวง ก่อนหน้านี้พวกเราตกลงกันแล้วแท้ๆ…นอกจากนี้ผมยังลดให้ตั้งสามสิบเปอร์เซ็นต์…”

โหวเม่าเฟิงแค่นเสียงหยัน “เหอะ ว่านเฮ่ออวิ๋น ของระดับขยะของนาย อย่าว่าแต่ลดสามสิบเปอร์เซ็นต์เลย ต่อให้จะให้ฟรีๆ ก็คงไม่มีใครกล้ารับไว้ เดี๋ยวจะติดความซวยเอา!”

ว่านเฮ่ออวิ๋นที่ทำตัวพินอบพิเนามาตั้งแต่แรกได้ยินก็ตัวสั่นเทิ้ม “โหวเม่าเฟิง! แกคิดจะทำอะไรกันแน่?”

โหวเม่าเฟิงก็ไม่ได้กริ่งเกรงว่ามีคนจำนวนมากอยู่ด้วย พูดด้วยท่าทีหยิ่งยโสว่า “ว่านเฮ่ออวิ๋น ฉันบอกไปตั้งแต่แรกแล้ว ขอแค่ฉันโหวเม่าเฟิงยังอยู่ หอหลินหลางของแกก็อย่าคิดจะขายหยกดิบออกสักก้อนหนึ่งเลย!”

ว่านเฮ่ออวิ๋นกำหมัดแน่น “โหวเม่าเฟิง อย่ามาข่มเหงกันเกินไป!”

โหวเม่าเฟิงได้ยินก็หัวเราะ “อ้าว ฉันข่มเหงแกหรอกเหรอ แล้วแกจะทำอะไรฉันได้? ถ้าแกยอมลดราคาสักเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์จริงๆ ฉันอาจจะพิจารณารับขยะของแกไว้ได้ ไม่อย่างนั้น…ฉันอยากเห็นนักว่าในเมือง H จะมีใครกล้ารับหยกดิบของแกไป!”

เจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ แตกต่างอะไรจากการให้ฟรี! นี่มันตีชิงตามไฟชัดๆ!

พนักงานของหอหลินหลางโมโหจนสองตาแดงก่ำ “เถ้าแก่โหว อย่ามาล้ำเส้นนะ! ตอนแรกคุณ…”

ว่านเฮ่ออวิ๋นสูดลมหายใจลึก ตัดบทของพนักงานในร้าน “ไม่ต้องพูดแล้ว ไปเถอะ…”

อยู่ต่อไปมีแต่จะอับอายเปล่าๆ

พนักงานมีใบหน้าขุ่นแค้น “แล้วของพวกนี้เราจะทำยังไงดีครับ ถ้าขายไม่ออก ร้านพวกเราต้องปิดตัวจริงๆ แล้วนะครับ…”

สืออีมองสถานการณ์ที่ห่างออกไปไม่ไกล ส่ายหน้าบอกว่า “โหวเม่าเฟิงคนนี้เจ้าคิดเจ้าแค้นจริงๆ ว่านเฮ่ออวิ๋นโชคร้ายมากเลย!”

ทันใดนั้น เยี่ยหวันหวั่นที่นั่งจิบชาอย่างเยือกเย็นอยู่ด้านข้างมาโดยตลอดเห็นถึงตรงนี้ก็ลุกขึ้นโดยไม่ส่งเสียง

“คุณหนูหวันหวั่น…” สืออีไม่รู้ว่าเยี่ยหวันหวั่นคิดทำอะไร มองด้วยสีหน้าท่าทางสงสัย

เยี่ยหวันหวั่นลุกขึ้น ร้องเรียกว่านเฮ่ออวิ๋นที่กำลังจะพาพนักงานร้านออกไปไว้ “เถ้าแก่ อย่าเพิ่งไปค่ะ!”

ว่านเฮ่ออวิ๋นหันมาอย่างเหม่อลอย “คุณหนูมีอะไรเหรอครับ?”

เยี่ยหวันหวั่นมองชายวัยกลางคนที่สติหลุดลอยตรงหน้า “หอหลินหลาง ว่านเฮ่ออวิ๋น เถ้าแก่ว่าน?”

ว่านเฮ่ออวิ๋นตอบรับ “ใช่ครับ ไม่ทราบว่าคุณหนูจะชี้แนะอะไรเหรอครับ?”

เยี่ยหวันหวั่นแย้มยิ้ม “ชี้แนะไม่กล้าหรอกค่ะ แค่อยากจะคุยธุรกิจกับเถ้าแก่ว่านเท่านั้น”

ว่านเฮ่ออวิ๋นมีสีหน้างงงวย คล้ายตอบสนองไม่ทัน “คุย…ธุรกิจ? คุณหนู คุณอยากซื้อ…หยกดิบของผมเหรอ?”

เยี่ยหวันหวั่นตอบ “ถูกต้อง”

สีหน้าของว่านเฮ่ออวิ๋นประหลาดใจกว่าเดิม

หรือว่าจะเป็นนักท่องเที่ยวที่เชื่อมั่นในตัวเองมาก?

หยกดิบหลายก้อนที่หลายปีมานี้เขาขายไม่ออก ส่วนใหญ่แล้วนักท่องเที่ยวที่มีความอยากรู้อยากเห็นมาซื้อไป

ว่านเฮ่ออวิ๋นรู้สึกโดยสัญชาตญาณว่าเยี่ยหวันหวั่นก็เป็นเช่นนี้

ตอนนี้เงินทุนในร้านมีไม่พออีกแล้ว หากขายได้สักก้อนก็ขายๆ ไปเถอะ…

“คุณหนูต้องการก้อนไหน เลือกได้เลยครับ…” ว่านเฮ่ออวิ๋นส่งสัญญาณให้พนักงานหยุดรถเข็น จากนั้นก็พูดขึ้น

แม้จะเป็นการซื้อขายหยกดิบแค่ก้อนเดียว เขาก็ยังแสดงท่าทีจริงจัง

เยี่ยหวันหวั่นได้ยินแล้วจึงโน้มตัวลงมองหยกดิบทีละก้อนๆ

หลังจากมองดูทุกก้อนแล้ว เยี่ยหวันหวั่นก็ลำบากใจเมื่อค้นพบว่าเธอเลือกไม่ถูก

เธอจำได้ ในชาติก่อนโหวเม่าเฟิงซื้อหยกดิบของหอหลินหลางไปในราคาที่ต่ำมาก สุดท้ายหยกดิบล็อตนั้น กลายเป็นชนิดบ่อเก่าเนื้อแก้วสีเขียวจักรพรรดิระดับเก็บสะสม สร้างความตกตะลึงให้แก่ทั้งวงการอัญมณีในตอนนั้น

——————————————————