แผนรักร้ายคว้าหัวใจคุณสามี นิยาย บท 975

บทที่ 975 เงินรับขวัญเล็กน้อย

หลินเชวียมองหน้าซือเยี่ยหานด้วยสายตาเป็นประกาย แล้วบอกว่า “พี่เก้าๆ ผมจะร่วมโต๊ะด้วย! อุตส่าห์ได้เจอกันทั้งที กินข้าวด้วยกันเถอะ?”

เยี่ยหวันหวั่นเงียบ

เดาว่าร่วมโต๊ะน่ะของปลอม อยากซุบซิบน่ะของจริง

ตาของหลินเชวียแทบจะมีแสงสีเขียวส่องออกมาแล้ว!

ซือเยี่ยหานมองเขาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “ไม่ล่ะ”

หลินเชวียทำหน้าปวดใจ “ทำไมต้องใจแคบอย่างงี้ด้วย คนเยอะสนุกจะตาย!”

เซี่ยเจ๋อจือหัวเราะเบาๆ หันไปมองเยี่ยหวันหวั่นแล้วบอกว่า “คุณเยี่ย ผมมีเรื่องงานอยากปรึกษาคุณพอดี”

เห็นได้ชัดว่าสติปัญญาของเซี่ยเจ๋อจือไม่ได้อยู่ระดับเดียวกับหลินเชวีย เขารู้ดีว่าในบ้านหลังนี้ สิทธิขาดอยู่ในมือใคร ฉะนั้นจึงหันมาพูดกับเยี่ยหวันหวั่นโดยตรง

เยี่ยหวันหวั่นได้ยินก็แปลกใจ เรื่องงาน?

ถึงแม้เซี่ยเจ๋อจือจะอยู่ในวงการบันเทิง แต่เจ้าหมอนั่นน่ะระดับเทพแล้ว ไม่เหมือนมือใหม่ที่เพิ่งเริ่มหัดคลานอย่างเธอ แล้วจะมีเรื่องงานคุยกับเธอได้ยังไง?

เยี่ยหวันหวั่นกำลังสับสน เซี่ยเจ๋อจือก็หยิบมือถือออกมา ไม่รู้ว่ากำลังกดอะไรอยู่

ในตอนนั้นเอง มือถือของเยี่ยหวันหวั่นดัง

เป็นข้อความจากเซี่ยเจ๋อจือ

เธอจำได้ว่าเคยแอดวีแชทของเซี่ยเจ๋อจือเมื่อนานมาแล้ว แต่ไม่เคยคุยกันเลย

ตอนนี้พอเปิดอ่าน นึกไม่ถึงว่าจะเห็นเซี่ยเจ๋อจือส่งอั่งเปามาให้เธอหนึ่งอัน

นี่มันหมายความว่ายังไงกัน?

เซี่ยเจ๋อจือบอกว่า “พบกันครั้งแรก ถือเป็นเงินรับขวัญหลาน”

ตาของเยี่ยหวันหวั่นเป็นประกายขึ้นมาทันที

ไม่เคยคิดเลยว่ามีลูกชายจะดีอย่างนี้! ได้อั่งเปาด้วย!

ดูอย่างเซี่ยเจ๋อจือเขาสิ! อยู่เป็นขนาดไหน!

เยี่ยหวันหวั่นเปิดอั่งเปา พอเห็นจำนวนเงิน ก็ยิ่งพออกพอใจ

เยี่ยหวันหวั่นที่เมื่อกี้ยังพยายามปกป้องถังถังให้ห่างจากสองคนนี้ ตอนนี้ท่าทางเปลี่ยนจากหลังมือเป็นหน้ามือ “ถังถัง รีบขอบคุณคุณลุงคนนี้เร็วเข้าลูก”

ถังถังเอ่ยปากขอบคุณอย่างว่าง่าย “ขอบคุณครับ คุณลุง”

เซี่ยเจ๋อจือยิ้ม “ไม่เป็นไรครับ”

เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “ในเมื่อเป็นอย่างนี้ ราชาจอเงินเซี่ย พวกเรากินข้าวด้วยกันเถอะ!”

หลินเชวียงงงัน “แล้วผมล่ะๆ!”

เยี่ยหวันหวั่นบอกว่า “นายไม่ได้เป็นอะไรกับเบบี๋ของฉันซักหน่อย!”

ให้ตาย…

หลินเชวียกลอกตาไปมา รีบควานหาเงินบนตัว สุดท้ายก็ล้วงเงินสดปึกหนึ่งออกมา “แหะๆ เมื่อกี้ผมผิดเอง ไม่น่าพูดจาส่งเดชอย่างนั้น นี่อั่งเปาที่ผมให้หลาน!”

พอเห็นหลินเชวียทำถูกซักที เยี่ยหวันหวั่นก็กระดกคิ้ว มันต้องอย่างนี้สิ!

เยี่ยหวันหวั่นมองซือเยี่ยหานแล้วบอกว่า “คุณเก้า ถ้างั้นพวกเรากินข้าวด้วยกันเถอะค่ะ คนเยอะสนุกดี!”

ซือเยี่ยหานตอบ “อืม”

หลินเชวียถึงกับพูดไม่ออก

เวร! เมื่อกี้เขาก็พูดอย่างนี้ แต่ทำไมถูกเมินล่ะ!

สุดท้าย เซี่ยเจ๋อจือกับหลินเชวียก็ได้ร่วมมื้ออาหารกับครอบครัวของพวกเขา

เยี่ยหวันหวั่นกับถังถัง และซือเยี่ยหานนั่งอยู่ฝั่งเดียวกัน เซี่ยเจ๋อจือกับหลินเชวียนั่งฝั่งตรงข้าม

ซือเยี่ยหานถาม “กินอะไร”

เยี่ยหวันหวั่นบอกว่า “คุณสั่งเถอะค่ะ คุณรู้อยู่แล้วว่าฉันชอบกินอะไรบ้าง”

ซือเยี่ยหานจึงสั่งอาหารสองสามอย่างทันที จากนั้นก็หันไปถามถังถังที่อยู่ข้างๆ “เธอล่ะ?”

เนี่ยถังเซียวละสายตาพินิจพิจารณากลับมาจากสองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม จากนั้นก็เงยหน้าเล็กๆ มองซือเยี่ยหาน แล้วบอกว่า “พ่อครับ ถังถังกินอะไรก็ได้”

ซือเยี่ยหานได้ยินเขาเรียกพ่อ สีหน้าก็สะดุดไปเล็กน้อย

ตั้งแต่เมื่อคืน จนถึงวันนี้ เด็กคนนี้ยังไม่เคยเรียกเขาว่าพ่ออย่างเป็นเรื่องเป็นราวซักครั้ง นี่เป็นครั้งแรก

“พรวด!!” ฝั่งตรงข้าม พอหลินเชวียได้ยินคำว่าพ่อ น้ำมะนาวก็พุ่งออกจากปากทันที…