แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 2

“คุณหนู ท่านฟื้นแล้วหรือเจ้าคะ” ซย่าเอ๋อร์ดวงตาแดงก่ำ และวิ่งมาที่ระเบียงทางเดิน

“ซย่าเอ๋อร์ พวกเราไปกันเถอะ” เหยาชิงหลีเพียงแค่พูดกลับไปอย่างเย็นชา

“แต่ว่า...อาการบาดเจ็บของท่าน...” ซย่าเอ๋อร์เงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นว่าผ้าพันแผลที่หน้าผากของเหยาชิงหลีมีเลือดซึมออกมาแล้ว

“ไม่เป็นไร ไม่ถึงกับตายหรอก ไปกันเถอะ”

ซย่าเอ๋อร์ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าให้ “ได้เจ้าค่ะ”

เหยาชิงหลีจับมือของซย่าเอ๋อร์เอาไว้เพื่อประคองตัวและก้าวลงบันไดทีละขั้น ท่านหมอมองดูแผ่นหลังของพวกนางแล้วด่าสบถออกมาสองสามคำ “หน้าไม่อาย”

เมื่อออกจากโรงหมอมาก็เจอเข้ากับถนนที่มีผู้คนเดินพลุกพล่าน ลมหนาวในฤดูหนาวพัดมาจนเหยาชิงหลีหนาวสั่น

ซย่าเอ๋อร์มองใบหน้าเล็ก ๆ ของเหยาชิงหลีที่ตอนนี้หนาวเหน็บจนซีดขาวเล็กน้อย นางจึงรีบพูดอย่างร้อนรนใจว่า “เมื่อช่วงเช้าข่าวได้ถูกแพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวงแล้ว พวกเราจึงกังวลว่าโรงหมอจะไล่พวกเราออกมา ดังนั้นจึงตัดสินใจโดยพลการเองทำการเช่าเรือนชาวบ้านเอาไว้ในตรอกสี่ไผ่ด้านหน้านี้ พวกเราสามารถไปที่นั่นกันก่อนได้เจ้าค่ะ”

“ได้” เหยาชิงหลีถอนหายใจออกมาเบา ๆ และก้าวลงบันไดของโรงหมอต่อ “จริงสิ ชิวอวิ๋นล่ะ?”

“ชิวอวิ๋นกลับจวนไปขอร้องอ้อนวอนนายท่านเจ้าค่ะ” ซย่าเอ๋อร์มีขอบตาที่แดงก่ำ และหายใจสูดน้ำมูกในจมูก จากนั้นก็เอ่ยต่อว่า “แม้ว่านายท่านจะใจร้ายไล่พวกเราออกมาได้ลงคอ แต่อย่างน้อยก็ต้องไปขอให้นายท่านคืนสิ่งของส่วนตัวของพวกเรามา มิฉะนั้นพวกเราจะใช้ชีวิตอยู่กันได้อย่างไร?”

เหยาชิงหลีมีสีหน้าเปลี่ยนไปทันที “กลับตระกูลเหยาไปงั้นหรือ? แย่แล้ว!”

“ทำไมหรือเจ้าคะ?” ซย่าเอ๋อร์ชะงักไปเล็กน้อย

“ข้าเกรงว่าพวกเขาจะทำร้ายชิวอวิ๋นน่ะสิ”

“ไม่หรอกกระมังเจ้าคะ?” ซย่าเอ๋อร์ทำสีหน้ากังวลใจ “ถึงแม้เมื่อคืนนายท่านจะโกรธ แต่ก็ไม่ได้ลงมือฆ่าพวกเรา ถ้าหากเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นในตระกูลอื่น เกรงว่าคุณหนูคงจะ...” ถูกสังหารอย่างลับ ๆ ไปแล้ว!

“เจ้าคิดว่าเขาใจอ่อนจริง ๆ หรือ?” เหยาชิงหลีส่ายหน้า “ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาอธิบาย รีบไปกันเถอะ!”

พอพูดจบ เธอก็ไม่สนใจอาการบาดเจ็บที่ศีรษะแต่อย่างใด รีบวิ่งพุ่งตรงไปทางบ้านตระกูลเหยา

เธอทะลุมิติมาอยู่ในร่างนี้ ถ้าเช่นนั้นเธอก็ควรเกลียดสิ่งที่เธอควรเกลียด และแค้นในสิ่งที่เธอควรแค้น คนที่สร้างความอัปยศอดสูให้เธอ เธอจะไม่ละเว้นแม้แต่คนเดียว!

……

ตระกูลเหยาตั้งอยู่บนถนนชังเซิ่งที่เจริญรุ่งเรืองอย่างมากในย่านกลางเมือง เป็นคฤหาสน์ที่ตั้งตระหง่านครอบคลุมถนนไปมากกว่าครึ่ง

ขณะนี้ที่หน้าประตูใหญ่ของตระกูลเหยามีชาวบ้านออกมารุมล้อมจนแออัด

และที่บันไดประตูที่สูงทอดยาวขึ้นไปมีเหยาติ่งและแม่เลี้ยง เกาซื่อกำลังยืนอยู่ที่นั่น

ผัวะ ผัวะ ผัวะ! ไม้กระบองนั้นเหมือนกับเม็ดฝนที่ตกลงมาก็ไม่ปาน มันตีลงมาบนร่างกายของชิวอวิ๋นอย่างต่อเนื่องไม่หยุด

หนึ่งในคนรับใช้ที่โบยยังไม่ทันได้หันกลับไปมอง ก็มีเสียงดัง “ตุบ” ดังขึ้น เพราะว่าถูกใครบางคนเตะจนลอยออกไปที่ถนน ส่วนกระบองไม้ที่ถืออยู่ในมือก็หลุดออกไปกระแทกใส่หัวอีกคนพอดี ทั้งสองคนกลิ้งตัวกอดกันกลม