แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 290
“ศิษย์พี่! ศิษย์พี่!” เสียงหวานดังขึ้นจากด้านหลัง
ท่านหญิงแห่งภูเขาหย่งซานยกกระโปรงพลางวิ่งตามชายชุดขาวออกไป โดยไม่สนใจสายฝนที่โปรยปรายลงมา
“อ๊ะ ท่านหญิง!” สาวใช้ที่อยู่ข้างหลังรีบถือร่มฝ่าสายฝนออกไป
เหยาชิงหลีส่ายหน้าพลางเดินกลับไปที่ร้าน และเห็นว่าเจ้าของร้านกำลังกล่าวขอโทษซย่าเอ๋อร์พอดี
“เมื่อครู่ข้าต้องขออภัยจริงๆ” เจ้าของร้านยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นเมื่อเห็นเหยาชิงหลีเดินกลับมา “แต่นั่นคือท่านหญิงแห่งภูเขาหย่งซาน ข้าไม่อาจทำอะไรได้จริงๆ”
“ท่านหญิงแห่งภูเขาหย่งซาน พวกเรามีท่านหญิงองค์นี้ในเมืองหลวงด้วยหรือ” ซย่าเอ๋อร์ถาม “ขอบอกตามตรงนะ คุณหนูของข้าเข้าออกพระราชวังมาเป็นเวลาครึ่งปีแล้ว และไม่เคยได้ยินนามของท่านหญิงองค์นี้มาก่อน”
“นางไม่ใช่บุคคลสำคัญหรือเชื้อพระวงศ์ในเมืองหลวง แต่มาจากหุบเขาเทียนอีน่ะ” เจ้าของร้านกล่าว
“อ้อ!” ซย่าเอ๋อร์พยักหน้ารับ ก่อนจะอุทานว่า “ข้า...นึกออกแล้ว ดูเหมือนจะเป็นราชาอะไรสักอย่างของหุบเขาเทียนอี”
“ราชาอะไรหรือ” เหยาชิงหลีพลันเดินเข้าไป
“ราชาแห่งภูเขาหย่งซาน” เจ้าของร้านกล่าว “ราชวงศ์ต้าฉู่ของพวกเราให้ความสำคัญกับหุบเขาเทียนอีเป็นอย่างมาก นับตั้งแต่ก่อตั้งราชวงศ์จึงแต่งตั้งให้ราชาแห่งภูเขาหย่งซานเป็นเจ้าของแห่งหุบเขาเทียนอี ท่านหญิงจึงเป็นหลานสายนอกของราชาแห่งภูเขาหย่งซานองค์ปัจจุบัน”
“ฮะ” ซย่าเอ๋อร์รู้สึกงุนงง “ท่านหญิงแห่งภูเขาหย่งซานควรจะเป็นบุตรสาวหรือหลานสายในของราชาสิ ทำไมนางจึงเป็นหลานสายนอกเล่า”
“เรื่องนี้ข้าได้ยินมาว่าราชาแห่งภูเขาหย่งซานเป็นผู้สืบเชื้อสายเพียงคนเดียว จะบุรุษหรือสตรีล้วนแต่แต่งเข้าบ้านทั้งสิ้น”
“แล้วชายชุดขาวคนนั้นคือ…” ซย่าเอ๋อร์เอียงศีรษะถาม
“ข้าน้อยเองก็ไม่ทราบขอรับ” เจ้าของร้านส่ายหน้า
ชายคนนั้นต้องมิใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน!
เหยาชิงหลีเริ่มตื่นตัวขึ้นมาเล็กน้อย นางจะต้องบุกไปที่หุบเขาเทียนอีเพื่อเสียวเป่า
“งานชุมนุมหมอสวรรค์ยังเหลืออีกหลายวันไม่ใช่หรือ ทำไมนางถึงมาเร็วเหลือเกิน และยังมาเงียบๆ อีกด้วย” ซย่าเอ๋อร์กล่าวอย่างสงสัย
“ไม่นะขอรับ ปีก่อนหุบเขาเทียนอีเดินทางเข้าสู่เมืองหลวงอย่างยิ่งใหญ่ พวกเขาตรงเข้าไปพักอาศัยในพระราชวัง แต่ข้าน้อยเองก็ไม่รู้ว่าเหตุใดปีนี้พวกเขาจึงมาอย่างเงียบๆ”
“คุณหนู ฝนหยุดแล้วเจ้าค่ะ” ซย่าเอ๋อร์กล่าว
“ออกมานานแล้ว พวกเรากลับกันเถิด!”
“ประเดี๋ยวก่อนขอรับ” เจ้าของร้านจัดขนมสองสามกล่องอย่างรวดเร็ว “เมื่อครู่ข้าน้อยต้องขออภัยจริงๆ ขนมเหล่านี้ถือเป็นคำขอโทษจากร้านเล็กๆ ของข้าน้อยขอรับ!”
“เช่นนั้นข้าไม่เกรงใจแล้วนะ”
เหยาชิงหลีจึงถือขนมกลับไปยังตรอกสี่ไผ่พร้อมกับซย่าเอ๋อร์
“เสียวเป่า” เหยาชิงหลีเอ่ยปากเรียกทันทีเมื่อถึง
“เสียวเป่ากับตงหรุ่ยออกไปเล่นข้างนอกเจ้าค่ะ” ชิวอวิ๋นพลันเดินออกมาจากบ้าน
ทำให้ซย่าเอ๋อร์รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
“หากเจ้าอยากกินก็กินก่อนได้เลย” เหยาชิงหลีพูดขึ้นเบาๆ ก่อนเดินเข้าไปในบ้าน
“ข้าอยากรอเสียวเป่าเจ้าค่ะ” ซย่าเอ๋อร์จึงเดินไปนั่งรอที่เก้าอี้
เหยาชิงหลีเดินเข้าไปในห้อง ก่อนจะเปิดตู้เสื้อผ้าและหยิบร่มออกมา
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แพทย์หญิงข้ามภพ