ไฟแค้น นิยาย บท 15

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าาาาา" สิงหราชเอนกายนั่งเก้าอี้ พร้อมกับหัวเราะขึ้นเสียงดัง ผู้หญิงคนนี้เหนือความคาดหมายของเขาจริงๆ

งานนี้เขาอุตส่าห์รีบจัดขึ้นมาแบบกะทันหัน กว่าจะเชิญแขกที่มาร่วมงาน และพนักงานก็ต้องจ่ายโอทีล่วงเวลาให้อีก

แต่เธอกลับทำแผนของเขาพัง ภายในไม่ถึง 5 นาที..จะไม่ให้เขาขำได้ยังไง

คนที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่ ไม่มีใครกล้าถามเลยว่าเขาขำทำไม..และเรื่องที่ผู้หญิงคนนั้นพูดมันก็ไม่เห็นน่าขำตรงไหน ขนาดพวกเขาไม่ได้มีส่วนร่วมกับเรื่องนี้ก็ยังซีเรียสแทนเลย

"ดื่มต่อสิครับมัวมองกันอยู่ได้"

ทุกคนต่างก็ทิ้งความสงสัยไว้แค่นั้น แล้วหันกลับมาพูดคุยเรื่องที่กำลังคุยกันค้างไว้

"คุณสิงห์ดื่มบ้างสิคะ" กานดาสาวสวยที่นั่งอยู่ข้างกาย..รินเหล้าแล้วส่งมาให้เขาดื่ม

กานดาเป็นลูกสาวของหุ้นส่วน และเธอก็พยายามจะเข้าใกล้สิงหราชตลอดเวลา ชายหนุ่มก็พอจะสนใจกานดาอยู่บ้าง แต่เพราะความรักสนุกในผู้หญิงของเขา ก็เลยยังไม่อยากจะหยุดอยู่ที่ใคร

"ขอบคุณครับ"

ผ่านไปเพียงไม่นาน.. ตอนนี้อัปสรสุดา กลับมานั่งอยู่ที่รถได้สักพักแล้ว เธอถามตัวเองว่าทำไมต้องออกมาด้วย เพราะคนอย่างเขาคงไม่ตามเธอมาอยู่แล้ว และใกล้เวลาที่เขาขีดเส้นไว้แล้วด้วย

หญิงสาวก็เลยคิดว่าต้องใช้แผนใหม่ เธอเดินกลับเข้าไปในงานนั้นอีกครั้ง

ครั้งนี้ทุกคนรู้จักเธอดี..ไม่เหมือนครั้งแรกที่เดินเข้ามา

"ผู้หญิงคนนั้นกลับมาอีกแล้ว" พนักงานหลายคนต่างก็หันไปพูดคุยกัน

"หาที่ตาย"

"มึงคิดเหมือนกูเลยว่ะ ถ้าบอสเอาจริงนะ สงสัยว่า ลูกในท้องคงไม่ได้ผุดได้เกิด" พนักงานที่นี่เรียกสิงหราชว่าบอส ซึ่งต่างจากลูกน้องที่เรียกเขาว่าเสี่ย

หญิงสาวร่างระหง แต่ซ่อนความเซ็กซี่ไว้ด้านในชุดที่เธอสวมใส่ ได้ก้าวเดินตรงไปที่โต๊ะเดิม

"เสี่ยครับ" แชมป์กระซิบใกล้หู เพราะตอนนี้เจ้านายของเขากำลังมัววุ่นอยู่กับการเทคแคร์ผู้หญิงที่นั่งอยู่ด้านข้าง

สายตาคมมองตามสัญญาณที่ลูกน้องส่งให้ ไม่ถึงเสี้ยวนาทีเธอก็เดินมาถึงโต๊ะของเขา

"ฉันขอคุยกับผู้ชายคนนี้ก่อนได้ไหมคะ" หญิงสาวขอร้องผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างเขาให้เห็นใจผู้หญิงด้วยกัน

กานดากำลังจะขยับออกเพื่อที่ให้ทั้งสองได้คุย ..แต่สิงหราชยื่นมือมาโอบเอวของกานดาไว้ไม่ให้ขยับไปไหน

สายตางามมองไปดูมือที่เขาโอเอวเธอคนนั้น

"ฉันขอโทษคุณก็ได้ที่เอาเรื่องนั้นมาคุยในที่สาธารณะ ทั้งๆ ที่คุณบอกให้ปิดบังไว้แล้ว" ..อะไรของมึงอีกเนี่ย! ทีแรกเธอคิดว่าจะเข้ามาทำให้เขาสงสาร แล้วเจรจาเรื่องนั้นต่อ

แต่พอมาเห็นการกระทำของเขา อารมณ์เดิมก็กลับมา

"ผมว่าคุณไปรอ ที่ห้องทำงานของเสี่ยดีกว่าครับ" แชมป์กลัวว่าเจ้านายจะอารมณ์เสียขึ้นมาก่อน ก็เลยเดินมาเชิญให้ อัปสรสุดาออกไปจากที่นี่

"ฉันจะรอไปพร้อมเขา"

แชมป์ก็เลยหันไปมองหน้าผู้เป็นนาย.. แค่มองตาก็รู้ใจ แชมป์หันกลับมาหาอัปสรสุดาอีกครั้ง

"คุณคงต้องไปพร้อมผมแล้วล่ะ ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่" แล้วแชมป์ก็เดินนำหน้าไป

ขาเรียวถึงกับหยุดชะงัก แล้วค่อยๆ ก้าวเดินไปที่รูปนั้น หยิบขึ้นมาดูให้ชัดๆ ว่าเป็นคนเดียวกันไหม

"ทำไมรูปนี้ถึงมาอยู่ในบ้านของเขาได้" มือเรียวลูบไล้ใบหน้าของคนที่อยู่ในรูปนั้นแบบอ่อนโยน

"วางไว้ที่เดิม เธอไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องรูปนี้!" ตื่นมาทุกเช้าเขาต้องเข้ามาห้องนี้ก่อน แต่วันนี้กลับมีผู้หญิงคนหนึ่ง ยืนถือรูปที่เขาหวงมาก

"ทำไมคุณถึงมีรูปนี้..โอ้ย" เธอยังไม่ได้พูดอะไรต่อ ก็ถูกเขาเดินเข้ามากระชากรูปออกจากมืออย่างแรง จนคนตัวเล็กปลิวล้มลงไปที่พื้น

"รนหาที่ดีนักใช่ไหม.." แววตาของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้ามันช่างน่ากลัวมาก

"ฉันเจ็บ" หญิงสาวยังไม่ลุกขึ้นจากพื้น แต่ก็ถูกมือหนาของเขากระชาก ขึ้นมาอย่างไร้ความเมตตา

"ฉันแค่อยากจะมาคุยกับคุณเรื่อง.."

แคร่ก!! เสียงเขากระชากเสื้อตัวที่เธอสวมใส่อยู่จนขาด

"โอ๊ย คุณเป็นบ้าอะไร!' กว่าเสื้อตัวนั้นจะขาดได้ เล่นเอาผิวขาวเนียนถึงกับแดงกล่ำ "ปล่อยนะ!"

แต่ไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากผู้ชายที่กำลัง..

"อือออ!!" ใบหน้าของเขาบดขยี้ที่ร่องหน้าอกอันอวบอิ่มแบบไม่ปราณี

"คุณสิงห์คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ เรายังไม่ตกลงอะไรกันเลย"

"กูไม่ตกลงอะไรทั้งนั้น แต่กูจะเอา"