ไฟแค้น นิยาย บท 16

"คุณเป็นอะไรไป.. อื้ออ!! ฉันเจ็บ" เขาไม่ได้ทำแค่ดูด ยังใช้ฟันขบตรงยอดหน้าอก และมันก็ทำให้เธอเจ็บมาก

"คุณสิงห์ฉันขอร้อง.. ถ้าคุณอยากได้ฉันก็จะยกให้ แต่ฉันขอร้องให้คุณคืนทุกอย่างให้ฉันมาได้ไหม" อัปสรสุดารู้แล้วว่าตัวเองเสียท่า แต่เธอก็อยากจะ พลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส

เหมือนเขาจะไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูดเลย ..ชายหนุ่มยังระดมจูบทั่วร่างระหง จนตอนนี้เสื้อผ้าที่เธอสวมใส่อยู่ขาดหลุดลุ่ยออก

"ไม่นะ!" พอทุกอย่างพร้อมเขาก็ชักอาวุธออกมาเพื่อเตรียม แต่หญิงสาวไม่ยอม..เธอขยับสะโพกหนี

ไม่ว่าเธอจะขยับหนียังไงเขาก็ตามไป.. "โอ้ยย"

ด้วยอารมณ์ที่ต้องการเธอมานานแล้ว รวมทั้งความโกรธไปถึงเรื่องของบุพการี มันก็เลยทำให้ชายหนุ่มขาดสติ พอท่อนเอ็นลำใหญ่นั้นฝังเข้าไปในร่างกายของอีกฝ่าย สิงหราชก็เริ่มกระแทก..

"ฉันเจ็บ" รอยที่เขาทำไว้ในวันนั้นมันยังไม่จางหาย แต่วันนี้ก็มาโดนเข้าอีกครั้ง สิ่งที่หวงแหนของหญิงสาวถึงกับฉีกขาดซ้ำรอยเดิม

"งื้อออ เจ็บ" เธอไม่อายที่จะร้องไห้ออกมา เพราะมันเจ็บปวดกว่าครั้งแรก..แต่ก็ยังดีที่ครั้งนี้เธอส่งเสียงร้องได้

"เสียงผู้หญิงที่ไหนวะ" และเสียงที่เธอร้องออกมา ก็ทำให้คนที่อยู่ด้านนอกได้ยิน

"ไม่รู้เหมือนกันพี่ ผมว่าออกมาจากห้องนี้นะ" ลูกน้องอีกคนแนบหูที่ประตูบานนั้นเพื่อฟัง ..พวกเขาขึ้นมาดูว่าทำไมวันนี้เจ้านายถึงยังไม่ลงไป

"อย่า!" แชมป์รีบห้ามไว้ก่อนที่อีกคนจะเคาะประตู "ไปดูกล้องวงจรปิดก่อน"

พวกเขาก็เลยลงมาข้างล่าง เพื่อเปิดดูกล้องว่ามีคนแอบเข้ามาไหม..ที่แชมป์ไม่ให้เคาะก็เพราะว่า.. "กูว่าแล้ว" พวกเขาเห็นทุกอย่างตั้งแต่เธอย่องเข้ามา แล้วเดินขึ้นไปชั้นบน

"เจ้านายเราก็เลยลาภปากเลยนะพี่"

เพี๊ยะ!!

"โอ้ย..พี่ตบผมทำไม"

"พวกมึงเฝ้ายังไงวะ ผู้หญิงตัวแค่นี้ยังแอบเข้ามาได้! ถ้าเป็นไอ้พวกที่มันมีอาวุธครบมือ มึงไม่ตายโหงตายห่ากันไปหมดแล้วเหรอ!!"

ตัดกลับมาชั้นบน..

ครั้งแรกผ่านไป เขาใช้เวลาไม่นาน เพราะตั้งแต่วันนั้นเขาก็ยังไม่เคยทำแบบนี้กับผู้หญิงที่ไหน

พอจะทำทีไรก็คิดถึงแต่ผู้หญิงที่อยู่ในความมืด และตอนนี้สิงหราชก็แน่ใจแล้วว่าผู้หญิงคนนั้นก็คือเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะเก่งเรื่องจัดฉาก แต่ทำไมเขาจะไม่รู้เมื่อได้สัมผัสกับร่างกายของผู้หญิงในความมืดอีกครั้ง

"เจ็บ..โอ้ย" หญิงสาวได้แต่ร้องออกมาเบาๆ และตอนนี้เธอก็ไม่ขอร้องอ้อนวอนให้เขาหยุด

ความเจ็บปวดยังคงมีไม่จางหาย แต่ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอก็ไม่สามารถที่จะสู้แรงของเขาได้ ถึงแม้จะสู้ไป ก็มีแต่จะทำให้ร่างกายบอบช้ำเพิ่มขึ้น

"อ้าาา.." ครั้งที่สองผ่านไป ..และตอนนี้ ในร่องของเธอเจือปนไปด้วยน้ำของเขาถึงสองครั้ง

"เสี่ยครับ" เสียงลูกน้องส่งสัญญาณเข้ามาเพียงเบาๆ คิดว่าเขาคงจะยังไม่ว่าง แต่ข่าวนี้มันสำคัญมากถึงได้มาขัดจังหวะ

สิงหราชถอดเจ้านั่นออกจากร่างกายของเธอแล้วลุกขึ้นมานั่ง

..อัปสรสุดาคิดว่าเขาคงจะจบแค่สองครั้ง เธอก็เลยลุกขึ้นมาควานหาเสื้อผ้า แต่ตอนนี้มันไม่มีชิ้นดีเลย

คนร่างหนาเดินมาที่ประตู "มีอะไร" เขาแค่ถาม..แต่ไม่ได้เปิด เพราะตอนนี้เธอหาเสื้อผ้าใส่ยังไม่ได้

ในขณะที่เธอกำลังซึมเศร้าเพราะคิดว่าไม่มีอะไรที่จะเอาไปต่อรองกับเขาได้อีกแล้ว

"แม่?" ผู้หญิงที่เพิ่งเดินแกมวิ่งผ่านหน้ารถของเธอไปเมื่อครู่คือแม่? หญิงสาวคิดว่าตัวเองตาฝาด

ก็เลยรีบลงจากรถมองตามหลังไป แม่ของเธอจริงๆ ด้วย ท่านมาที่นี่ทำไม ..ถ้าจะตะโกนเรียกคงไม่ทัน เพราะว่าท่านไปไกลแล้ว อัปสรสุดาก็เลยรีบวิ่งตามหลังไป

ขาเรียวรีบก้าวเดินตามไปให้เร็วที่สุด แต่ก็ไม่ทัน เพราะตอนนี้ท่านขึ้นลิฟต์ไปแล้ว อัปสรสุดาก็เลยกดลิฟต์อีกตัว เพื่อที่จะตามขึ้นไปชั้นบน ท่านคงมาที่ห้องของพ่อ

พอลิฟต์เปิดออก ขาของเธอแทบจะก้าวไม่ไป ตอนนี้มันแข็งทื่อไปหมด แต่ก็จำเป็นต้องได้บังคับมันให้พาเดินไปข้างหน้า

"มึงมาทำไม!!" เธอไม่ได้ตกใจกับคำพูดของพี่สาวเลย สิ่งที่ตกใจก็คือ..บนเตียงนั้นไม่มีร่างของพ่อ

"พ่อ! พ่อไปไหน!!"

"น้องทำใจดีๆ ไว้นะลูก"

"พ่อไปไหนคะแม่ คุณหมอเอาพ่อเข้าไปตรวจใช่ไหม" หญิงสาวพยายามคิดในแง่ที่ดีไว้ก่อน แต่ก็ยังห้ามน้ำตาไม่ให้มันไหลไม่ได้

"ตอนนี้พ่อถูกย้ายไปในห้องดับจิตแล้ว! ก่อนพ่อจะตาย ร้องหาแต่แก!! แกไปอยู่ไหนมา" อัจฉราภรณ์โทรตามหาน้องทุกที่ เพราะสงสารผู้เป็นพ่อที่กำลังจะจากไป ท่านคงอยากจะเจอหน้าน้องสาวมาก เธอโทรไปแม้กระทั่งบ้านแม่รอง

พอแม่ของเธอรู้ข่าวก็รีบมา

"พ่อ" ขาเรียวค่อยๆ ทรุดลงทีละน้อย ตอนนี้เธอไม่มีเรี่ยวแรงยืนเลยด้วยซ้ำ "เอาพ่อฉันกลับมานะ! พ่อฉันยังไม่ตาย!! กรี๊ดดดด!!!" แล้วทุกอย่างก็มืดไป..