ไฟแค้น นิยาย บท 17

"ไปหาพ่อเถอะลูก" หญิงวัยกลางคน ที่เธอเรียกว่าแม่ ค่อยๆ พยุงลูกสาวให้ลุกขึ้น นางรู้ดีว่าลูกสาวคงทำใจกับเรื่องนี้ได้ยาก

"แม่คะ พ่ออยากจะพูดอะไรกับน้อง" ความเสียใจอีกหนึ่งอย่างที่ไม่น้อยไปกว่าการสูญเสียพ่อ..ก็คือไม่ได้ยินคำสั่งเสียก่อนที่ท่านจะหมดลมหายใจ

"มันผ่านไปแล้วลูก หนูอย่าคิดมากนะ" แก้วกานดาต้องได้ทำตัวให้เข้มแข็งและปลอบใจผู้เป็นลูก ถึงแม้นางจะไม่มีความรักให้สามีเลย แต่ก็อยู่กับเขามาหลายปี ความผูกพันมันก็ต้องมีบ้าง

"แม่..น้องจะทำยังดี" ถ้าจะให้ทำใจเรื่องนี้มันคงยาก..เป็นไปได้เธออยากจะตายตามผู้เป็นพ่อไปเลยด้วยซ้ำ แต่ยังมีห่วงอีกอย่างหนึ่งก็คือแม่

พอยืนขึ้นได้ขาเรียวก็ก้าวเดินตามแม่และพี่สาวมาที่ห้องดับจิตของโรงพยาบาลนั้น

"ลูกขอโทษ น้องเป็นลูกที่ไม่ดีมากเลยใช่ไหม ลมหายใจสุดท้ายของพ่อ..ลูกก็ไม่ได้อยู่ตอนนั้น" อัปสรสุดาไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไปบ้าง แต่คำที่เธอพูดออกมา มันทำให้พี่สาวคนที่หัวใจแกร่ง ถึงกับมีน้ำตา

"พ่อคะ" มือเรียวค่อยๆ เลื่อนผ้าสีขาวที่ปกคลุมใบหน้าออกแบบช้าๆ "พ่อ!!"

ภาพที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่ง กอดศพพ่อร้องไห้ แทบจะขาดใจ ทำให้เขาสะเทือนใจมาก ..ใช่แล้วตอนนี้สิงหราชมาถึงห้องดับจิตนั้นแล้ว

เรื่องที่แชมป์นำมารายงาน ก็คือเรื่องที่พ่อของเธอเสีย

แทนที่เขาจะดีใจ เพราะมันคือสิ่งที่เขาอยากจะเห็นมากที่สุดในชีวิต แต่ทำไมพอเห็นภาพนี้แล้วถึงสะเทือนใจนัก

"คุณสิงห์" อัจฉราภรณ์มองออกไปเห็นเขาอยู่ตรงประตูพอดี

แก้วกานดารีบมองมาตามเสียงที่อัจฉราภรณ์เรียก ..ทำไมผู้ชายคนนี้หน้าคุ้นจัง เราเคยเจอที่ไหนหรือเปล่า.. นางพยายามมองและใช้ความคิด..ว่าเคยเจอผู้ชายคนนี้ที่ไหน แต่ก็เหมือนไม่เคย ใบหน้าของเขาเหมือนใครบางคน

"ผมเสียใจด้วยนะครับ" พอมีคนทักแบบนั้นแล้ว สิงหราชจำเป็นต้องได้เดินเข้ามา

"คุณพ่อเสียแล้วค่ะ" อัจฉราภรณ์เดินเข้าไปกอดผู้ชายร่างหนาเพื่อให้เขาปลอบ

ชายหนุ่มก็ทำหน้าที่นั้น แต่สายตาคมมองมาที่ผู้หญิงอีกคน ตอนนี้เหมือนเธอไม่รับรู้อะไรเลย นี่ขนาดเขายืนอยู่ด้านหลัง ..ถ้าเธอรู้ว่าเขาอยู่ในห้องนี้ด้วยไม่อยากจะคิดเลยว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น

"ฉันจะทำยังไงดีคะ" อัจฉราภรณ์ยังพูดกับเขาต่อ เพื่อปรึกษาเรื่องพ่อ

"ผมจะให้คนจัดการงานศพให้ทุกอย่าง"

ใบหน้างามที่อยู่ในวงแขนเงยขึ้นมองคนตัวสูง และกำลังจะเอ่ยปากขอบคุณ..

"ไม่ต้อง!!" แต่คนที่ชิงพูดก่อนก็คืออัปสรสุดา เธอได้ยินตั้งแต่พี่สาวเรียกชื่อเขาแล้ว แต่เธอก็ไม่อยากจะสนใจผู้ชายคนนี้อีก

"ยัยน้อง!" พี่สาวหันมาตะคอกน้องสาว

"ออกไป!" เธอไล่แบบไม่หันกลับมามองเลยด้วยซ้ำ

"แกจะเสียมารยาทเกินไปแล้วนะยัยน้อง! แกรู้ไหมว่าคุณสิงห์เป็นใคร"

ทำไมจะไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร อัปสรสุดารู้จักเขาดียิ่งกว่าพี่สาวอีก

"ไป.." หญิงสาวแทบไม่มีเรี่ยวแรงที่จะไล่ ตอนนี้เธอไม่อยากจะเห็นหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ