ไฟแค้น นิยาย บท 18

"รู้จักสุดาใช่ไหม" แก้วกานดาถามซ้ำอีกครั้งเมื่อเห็นเขาไม่ตอบ

"คุณน้า รู้จัก..?" ที่ไม่ตอบ เพราะไม่รู้ว่าจะตอบยังไง ทำไมเขาจะไม่รู้จัก เพราะคนที่ชื่อสุดาก็คือ...

"เราคือลูกชายของสุดาใช่ไหม?" นางถามขึ้นอีกครั้ง ให้ตรงประเด็นเลย

"ทำไมคุณน้ารู้" ชายหนุ่มลุกขึ้นแล้วถอยหลังไปแบบตกใจ

"ฉันเจอแล้วสุดา.. ฉันเจอเขาแล้ว ฉันเจอคนที่เธอตามหาแล้ว" ท่าทางของแก้วกานดาดีใจมาก

"ตามหา? หมายความว่ายังไง"

"มีอะไรครับเสี่ย" แชมป์ยืนดูสถานการณ์อยู่ด้านนอก พอเห็นผู้เป็นนายเหมือนตกใจก็เลยรีบเข้ามาพร้อมกับลูกน้องอีกสองคน

"น้ามีหลายเรื่องที่จะคุยกับเรา" แก้วกานดาพูดกับสิงหราช แต่สายตาแอบชำเลืองมองลูกน้องของเขา เพราะแต่ละคนหน้าโหดๆ กันทั้งนั้น

"ออกไปรอข้างนอก"

"ครับ" แชมป์ก็เลยพาลูกน้องออกมารอที่เดิม

"น้าจะไม่อ้อมค้อมอะไรแล้วนะ เพราะกว่าที่เราจะเจอกัน ก็ผ่านมาเกือบยี่สิบปี" และตอนนี้อัปสรสุดาก็ย่างเข้ายี่สิบแล้วเช่นกัน "..รู้ไหมว่าน้าดีใจมากแค่ไหน" นางไม่กล้าแสดงท่าทางที่ดีใจออกนอกหน้า เพราะสถานที่นี้มันคืองานศพของสามี

"คุณน้าหมายความว่ายังไง" นอกจากคำนี้เขาไม่รู้ว่าจะพูดคำไหนแล้ว ตอนนี้ชายหนุ่มได้แต่ใจจดใจจ่อรอฟัง

แต่ที่จริงมันก็ไม่แปลก ที่แม่ของเธอจะรู้จักแม่ของเขา เพราะทั้งสองคืออนุภรรยาของคุณากร แต่สิงหราชสงสัยตรงที่ว่า..แม่ตามหาเขานี่สิ ก็ในเมื่อแม่ของเขาตายไปแล้วจะตามหาเขาได้ยังไง

"น้ากับแม่ของเราไปตามหาที่บ้านหลังเดิม" แก้วกานดาเป็นคนพาสุดาหนีออกจากบ้านหลังนั้นมา ..แล้วสุดาก็ขอร้องให้แก้วกานดาพามารับลูกชายเพื่อจะหนีไปด้วยกัน

แต่พอไปถึงบ้านของญาติ พวกเขาก็บอกว่า..

[ย้อนกลับไปในอดีต] ตอนที่แม่ของเขามาตามหา

"ลูก!! ไม่จริง!!!" สุดารำไห้วิ่งออกมาที่คลองหลังบ้าน เมื่อได้ยินญาติบอกว่าลูกของนางตกน้ำคลอง และหาศพไม่เจอ

ตอนนั้นนางเหมือนคนขาดสติ พอไปถึงริมคลองก็กระโดดลงในนั้น เพื่อควานหาลูกชาย

จนคนแถวนั้นต้องรีบลงไปช่วย นางตะโกนด่าญาติ ที่ไม่สามารถดูแลลูกให้ได้ จนปล่อยให้เขาต้องตาย

"มึงจะมาโทษพวกกูฝ่ายเดียวไม่ได้ มึงไปได้ดิบได้ดีก็ไม่กลับมาทดแทนบุญคุณ แถมยังทิ้งลูกชายไว้เป็นภาระของคนอื่นอีก" นั่นมันคือเสียงญาติผู้พี่ที่ตำหนิกลับคืนมา

"ต้นเหตุหนี้สินในครั้งนี้มันเกิดขึ้นเพราะใคร!!" สุดาก็ไม่ยอมแพ้ เพราะหนี้สินมันเกิดขึ้นมาจากญาติผู้พี่ ที่กู้หนี้ยืมสินไปทำงานต่างประเทศ..ได้เงินมาก็ไม่ใช้หนี้ เอาเงินไปถลุงเล่นจนหมด ก็เลยต้องมาเดือดร้อนครอบครัว

สุดาเป็นคนที่สวยมาก เป็นที่หมายปองของคุณากรเศรษฐีมานานแล้ว แต่ติดตรงที่นางมีสามี (พ่อของสิงหราช) พอสามีเสียเพียงไม่นาน คุณากรก็หาเรื่องที่จะเอาตัวนางมาเป็นผู้หญิงอีกคนของเขา

"แทนที่จะขอบคุณกู ที่กูทำให้มึงได้สามีรวยระดับนั้น" มันยังไม่สำนึกผิดที่ทำให้แม่กับลูกต้องพรากจากกัน

สุดาไม่รู้ว่าจะด่ากลับยังไงแล้ว นางก็เลยเดินออกมาจากที่นั่น และตัดขาดคนพวกนั้นไปให้หมด

คนที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็คือแก้วกานดา เพราะตอนนั้นแก้วกานดาก็กำลังจะหนีเหมือนกัน..

"เรารีบไปกันเถอะ" แก้วกานดาคว้ามือของสุดารีบวิ่งลัดเลาะเข้าไปตามแนวป่า เพราะสมัยนั้น รถราก็ไม่ค่อยจะมี แถมยังต้องหนีตายจากคนที่มีอิทธิพล

"ทำยังไงดี แสงไฟนั้นต้องเป็นแสงไฟจาก.." ทั้งสองกอดคอกันร้องไห้ เพราะรู้แล้วว่า ลูกน้องของคุณากรตามรอยมาได้ถูก ที่ตามรอยมาได้ก็เพราะสุดาแวะไปที่บ้าน เพื่อที่จะรับลูกชายมาด้วย

พวกมันคงจะไปตามหาพวกเธอที่นั่นเหมือนกัน

แต่พอชายหนุ่มตั้งหลักได้เขาก็เดินเข้ามาอีกครั้ง ตอนนี้เขาดูเหม่อลอย จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว สายตาของเขามองจ้องแค่แม่ของเธอ จนอัปสรสุดากลัวว่าแม่จะเป็นอันตราย

เพี๊ยะ!! หญิงสาวตบเข้าที่ใบหน้าสิงหราชอย่างแรง

"เธอทำอะไร" อัจฉราภรณ์รีบวิ่งเข้ามา

ไม่ใช่แค่พี่สาวของเธอที่เข้ามา แต่ลูกน้องเขาก็รีบเข้ามาเมื่อเห็นผู้เป็นนายถูกตบ

"ไม่ต้อง"

พอลูกน้องถูกสั่ง..ก็ถอยออกไปอยู่ที่เดิม

"มันเกิดอะไรขึ้นคะแม่" หญิงสาวหันกลับมาถามผู้เป็นแม่

"เราเข้าใจผิดแล้วล่ะลูก.. แม่ขอคุยกับพี่เขาก่อนได้ไหม"

"พี่?" คำว่าพี่มันไม่เข้ากับหน้าของเขาเลย หญิงสาวมองขวางมาดูใบหน้า คนตัวสูงที่อยู่ใกล้

"ถ้าคุณทำอะไรแม่ฉันแม้แต่ปลายเล็บ ฉันไม่ไว้ชีวิตคุณแน่" จบคำพูดเธอก็เดินออกมาด้านนอก เพราะไม่อยากได้ยินเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับผู้ชายคนนี้..เธอจะไม่ขอรับรู้เรื่องของเขา

"สิงหา.."

"สิงหา?! แม่!! แม่ผมอยู่ไหน" สิงหาคือชื่อของเขาที่แม่ตั้งให้ ชื่อนี้ไม่มีใครรู้จัก เพราะเขาเปลี่ยนมาเป็นสิงหราช

ที่ต้องเปลี่ยนชื่อนั้นก็เพราะว่า.. ถ้าเขาอยากยิ่งใหญ่เหนือใคร ต้องเป็นพญาสิงห์เท่านั้น

และเพียงไม่กี่ปีเขาก็อยู่เหนือใครหลายคน..