ไฟแค้น นิยาย บท 20

คนตัวโตก้าวลงจากรถ สายตาของเขามองดูสิ่งปลูกสร้างที่อยู่ด้านหน้า มันคล้ายกับวัดมาก..แต่คงไม่ใช่วัด

"ที่นี่ยังเป็นสำนักสงฆ์" แก้วกานดาเหมือนจะรู้ว่าเขากำลังสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้ ที่นี่มีบ้านหลังเล็กๆ คล้ายรีสอร์ทอยู่ 5-6 หลัง และมีหลังใหญ่ คล้ายศาลาวัด แต่ก็ไม่ใหญ่เทียบเท่าอยู่อีกหลังหนึ่ง

แต่สิ่งของด้านหน้าไม่ได้อยู่ในสายตาของชายหนุ่มเลย เขาพยายามสอดส่องไปทั่วเพื่อจะมองหาใครบางคน..

"แม่แก้ว" เสียงผู้หญิงที่ดูเหมือนมีอายุได้พูดมาจากทางด้านหลัง ..ทุกคนต่างก็รีบหันกลับไปมอง

"แม่ชี" แก้วกานดารีบเดินเข้าไปหาแล้วพนมมือคุยกับแม่ชีที่อยู่ตรงหน้า

"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ" แม่ชีทักขึ้นอีกประโยค

"ใช่แล้วค่ะที่นั่นวุ่นกันมาก"

"งานศพเสร็จแล้วเหรอ" คนที่ถามก็ดูเศร้าลง

ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาใกล้ๆ เพื่อที่จะดูให้ชัดว่า เคยรู้จักกับแม่ชีคนนี้ไหม

"แล้วนี่ใครล่ะ"

"เขาคือลูกชายของ...สุดา"

"ใครนะ" แม่ชีหันกลับมามองหน้าชายหนุ่มแบบชัดๆ อีกครั้ง "เหมือนมาก" ขนาดแม่ชียังออกปากว่าทั้งสองคนเหมือนกันมาก

"แล้วสุดาล่ะคะ"

พอคำถามนี้ออกจากปากแก้วกานดา ..สิงหราชถึงกับชาไปทั้งตัว เพราะถ้าถามแบบนี้นั่นแสดงว่า...

"อยู่นั่นไง" แม่ชีที่ยืนอยู่ด้านหน้า มองผ่านเลยไปด้านหลังของทั้งสองคน

สิงหราชรีบหันกลับหลังแบบไม่ต้องบอกซ้ำ..

เขาถึงกับทำอะไรไม่ถูก รวมทั้งคนที่เพิ่งจะเดินมา ก็หยุดชะงักอยู่กับที่ตรงนั้น

"แม่...?!" ถึงแม้ว่าสังขารของท่านจะเปลี่ยนไปมาก แต่ทำไมเขาถึงจะจำแม่ของตัวเองไม่ได้ ท่านยังมีชีวิตอยู่เหรอ ชายหนุ่มค่อยๆ ก้าวเดินเข้าไปใกล้

"แม่ครับ" เขาโผล่เข้าไปกอดทันทีที่เดินไปถึง

"สิงหา"

"แม่!!" ชายหนุ่มกอดโดยที่ไม่สนใจชุดขาวที่ท่านสวมใส่อยู่

และแม่ชีก็กอดกลับ เพราะถึงยังไงนี่ก็เลือดเนื้อเชื้อไข

"แม่อยู่ที่นี่เองเหรอครับ คนพวกนั้นเอาอะไรมาพูด ทำไมพวกเขาบอกว่าแม่ตายไปแล้ว" คนที่พูดก็คือญาติผู้ใหญ่คนที่รับเลี้ยงเขา พวกนั้นแค่พูดตัดปัญหาไป เบื่อที่เขาคร่ำครวญหาแม่ทุกเมื่อเชื่อวัน แต่กับเด็กตาดำๆ กลับคิดว่ามันเป็นเรื่องจริง..

"สิงหา ลูกแม่" แม่ชีสุดาถึงกับพูดอะไรไม่ออก นางก็เชื่อสิ่งที่พวกนั้นพูดมาเหมือนกัน ที่พวกนั้นบอกว่าลูกของนางตกน้ำตายไปแล้ว พอมาถึงที่นี่ได้ นางก็ตัดสินใจบวชอยู่กับแม่ของอัจฉราภรณ์

ใช่แล้วแม่ชีคนแรกนั้นก็คือแม่ของอัจฉราภรณ์นั่นเอง แม่ชีเป็นภรรยาคนแรกของคุณากร แม่ชีพยายาม ขอร้องผู้เป็นสามีอย่าทำแบบนี้กับผู้หญิงอีกเลย แต่ยิ่งขอร้องสามีก็ยิ่งทำประชด นานวันเข้า นางก็เลยทนไม่ไหว

ส่วนที่อยู่ที่แก้วกานดาให้สุดาไว้ในคราวนั้น.. ก็คือที่อยู่สำนักสงฆ์ที่นี่ กว่าสุดาจะมาถึงก็ใช้เวลาไปหลายวัน เพราะทางหลบเลี่ยงหลีกหนีคนพวกนั้นมันไม่ได้สะดวกเลย

"มันเป็นไปได้ยังไงครับ..นี่แม่ของผมยังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม" ชายหนุ่มกอดแม่แบบไม่ยอมปล่อย

ทั้งสองกอดกันร้องไห้แบบไม่แคร์สายตาของใครเลย และก็ไม่มีใครคิดว่าทั้งสองทำผิด

"ผมจะทำยังไงดีครับแม่" ตอนนี้ปัญหาใหญ่ของเขาไม่ได้มีแค่นี้

"ลูกหมายความว่ายังไง"

"ผมบ้าไปแล้ว ผมจะทำยังไงดี" เขาคิดถึงสิ่งที่ทำกับเธอไว้

"ปัญหาทุกปัญหามันต้องมีทางออก ลูกพยายามใช้จิตใจอันบริสุทธิ์เป็นเครื่องนำพา" แม่ชีสั่งสอนลูกตามหลักธรรมคำสอนของพุทธศาสนา

"แม่จะกลับไปกับผมไหมครับ" ตอนนี้เขาสามารถที่จะปกป้องคุ้มครองแม่ของเขาได้แล้ว และชายหนุ่มคิดว่าสถานที่แบบนี้ไม่เหมาะที่จะให้แม่ของเขาอยู่ต่อไป