ไฟแค้น นิยาย บท 26

"พ่อของหลานเลยเหรอ?!!" ผู้หญิงที่มากับดัมมี่ถึงกับของขึ้น ..ลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างแรงจนเก้าอี้ตัวนั้นล้มลงไป

"เมย์..ฟังเราก่อน"

เพี๊ยะ!! ฝ่ามือเรียวฟาดลงที่ใบหน้าผู้เป็นสามีอย่างแรง

"เราจบกันแค่นี้" จบคำพูดเมรีก็วิ่งออกจากร้านอาหารนั้นมา น้ำตาของหญิงสาวไหลมาตลอดทาง สิ่งที่เธอคิดไว้มันเป็นจริง

เธอไม่ค่อยไว้ใจเขาตั้งแต่ตอนอยู่ที่โรงพักเก่าแล้ว จนถูกสั่งย้ายไปต่างจังหวัด ซึ่งเมรีก็ตามไปไม่ได้ เพราะติดงาน..ทั้งสองแต่งงานกันมาได้หนึ่งปีแล้ว แต่ก็ยังไม่มีลูกด้วยกัน ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ไปตรวจแล้วหมอบอกว่าเธอมีภาวะมีลูกยากแต่ไม่ได้เป็นหมัน ..พอได้ยินว่าเขามีลูกกับผู้หญิงคนอื่น เรื่องนี้เธอรับไม่ได้จริงๆ

สิงหราชได้แค่นั่งมอง เหมือนกับดูละครฉากใหญ่

เย็นวันเดียวกันนั้น..

"แม่คะ แม่พูดกับน้องหน่อยสิ" หญิงสาวกุมมือผู้เป็นแม่ไว้แน่น เธอพร่ำพูดกับแม่อยู่แบบนี้มาทั้งวัน

"ป้าว่าหนูทานอะไรบ้างเถอะนะ อย่าเพิ่งกดดันแม่มากนักเลย"

"ทำไมแม่หลับไปอีกล่ะคะคุณป้า"

"หนูน่าจะพาหลานมาเยี่ยมคุณยายบ้างนะลูก เผื่อว่าคุณยายจะมีกำลังใจมากกว่านี้"

..จริงด้วยถ้าแม่เห็นหลานอาจจะ มีกำลังใจมากขึ้นก็ได้ จังหวะที่หญิงสาวกำลังคิดอยู่นั้นก็ได้มีใครบางคนเปิดประตูเข้ามาทำลายภวังค์ความคิดของเธอ

"หนูฟ้า" สุดาทักขึ้นทันทีที่เห็นว่าเป็นใครเข้ามาในห้อง

"สวัสดีค่ะคุณแม่" อัจฉราภรณ์ไหว้หญิงวัยกลางคนอย่างสวยงามแบบไม่ต้องสอน เพราะท่านคือแม่ของผู้ชายที่เธอหมายปอง

ถึงแม้อัปสรสุดาจะไม่ได้มองไปก็รู้แล้วว่าพี่สาวคงมากับเขา เธอเลือกที่จะไม่หันกลับไปมอง

และดูเหมือนว่าเขาจะไม่มองมาที่เธอเหมือนกัน

"ฉันมีอะไรจะพูดกับแกหน่อยยัยน้อง"

"มีอะไรคะ" พอพี่สาวเอ่ยชื่อเธอจึงหันไปมอง

"ฉันว่าออกไปคุยข้างนอกดีกว่า"

"ไม่ค่ะคุยตรงนี้แหละ" มันยังจะมีอะไร ที่ต้องอับอายไปมากกว่านี้อีกงั้นเหรอ

"คุยตรงนี้ก็ได้ ฉันอยากจะบอกแกว่า วันนี้ฉันเห็นผัวของแก ไปกินข้าวกับผู้หญิงคนอื่น"

"อะไรนะคะ"

"ก็พ่อของลูกแกไง ไปกินข้าวกับผู้หญิงคนอื่น"

แว๊บหนึ่งสายตาของเธอมองไปดู คนที่พี่สาวพูดถึง นั่นก็คือพ่อของลูก

แต่อัปสรสุดาก็ต้องได้รีบดึงสติตัวเองกลับมา เพราะพี่สาวไม่รู้ว่าใครคือพ่อของลูกเธอ..ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ ว่าขอร้องดัมมี่ให้เล่นบทบาทนี้ให้

"เรื่องครอบครัวของฉัน เดี๋ยวฉันจัดการเอง" ถึงไม่มองไปดูหน้าผู้ชายคนนั้น ก็รู้ว่าเขาคงจะมองเธอแบบน่าสมเพช

"ฉันไม่รู้จะพูดยังไงกับแกดีแล้ว! กลับกันดีกว่าค่ะคุณสิงห์ ฟ้ากลับนะคะคุณแม่" ถ้าอยู่บ้านป่านนี้ได้ฟาดให้ก้นลายไปแล้ว พูดไม่รู้จักฟัง อัจฉราภรณ์ก็เลยตัดปัญหาออกจากห้องไปก่อน กลัวว่าจะควบคุมอารมณ์โมโหให้น้องสาวไม่ได้

ดึกๆ วันเดียวกันนั้น

"เสี่ยดื่มมากแล้วนะครับ"

"ไปเอามาอีก!" สิงหราชพูดพร้อมกับวางแก้วเหล้าลงที่โต๊ะอย่างแรง

เวลาผ่านไป..เพียงไม่นานเท่าไร

"เสี่ยไม่เป็นแบบนี้นานแล้วนะพี่"

"อืมใช่" ตอนนี้ลูกน้องได้หิ้วปีกเจ้านายขึ้นรถพาออกมาจากคลับ

"กูถามมึงหน่อยไอ้แชมป์!!"

"ถามมาได้เลยครับเสี่ย" แชมป์ซึ่งนั่งอยู่ตรงข้างคนขับก็ได้หันกลับมา คุยกับคนที่นั่งอยู่เบาะหลัง

"มึงว่ากูไม่ดีตรงไหนวะ!!"

"ตอบยากนะครับเสี่ย"

"มึงหมายความว่ายังไง!" สิงหราชเป็นแบบนี้เวลาที่เมา คนทั่วไปจะไม่รู้หรอกว่าเขาเมา นอกจากลูกน้องคนสนิท เพราะเขาไม่แสดงอาการใดๆออกมาให้คนเห็น

"เปล่าครับผมหาข้อเสียของเสี่ยไม่เจอเลยครับ" เหงื่อเริ่มจะหยดลง ทั้งๆ ที่เครื่องปรับอากาศในรถทำงานเย็นเฉียบ