ไฟแค้น นิยาย บท 27

"หมาน้อย!!" อัปสรสุดาตะคอกลูกอย่างแรง

ยิ่งแม่ตะคอกเด็กน้อยก็ยิ่งกลัว จนตอนนี้กอดขาของผู้ชายแปลกหน้าไว้แน่น แต่ทำไมหมาน้อยถึงรู้สึกอบอุ่นแบบนี้ จนเด็กไม่อยากจะปล่อย

หญิงสาวก้าวเดินเข้ามาแบบเอาเรื่อง ฝ่ามือเรียวกำลังจะฟาดลงที่ก้นลูกน้อย แต่คนตัวสูงรีบเอาตัวเองบังไว้ แล้วคว้าเด็กขึ้นมาอุ้ม

"คืนลูกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ!"

"ใจเย็นก่อนน้อง" สุดารีบเข้ามาห้ามหลานสาวไว้ ถึงแม้นางจะไม่รู้เรื่องอะไร แต่เห็นว่าตอนนี้เธอกำลังโมโหให้ลูกน้อยมาก

หมาน้อยไม่ยอมไปกับแม่แถมยังกอดคอผู้ชายแปลกหน้าไว้แน่น ไม่ได้รู้สึกอบอุ่นแค่หมาน้อย ผู้เป็นพ่อก็อบอุ่นเหมือนกัน ทำไมเขาถึงมีความรู้สึกแบบนี้ให้กับเด็กคนนี้

"นา..พาหลานไปสิ!!"

พอเขาไม่ยอมคืนลูกให้เธอก็เลยหันไปตะคอกเพื่อน ..นาฬิกาที่ยืนมองอยู่ก็รีบเดินเข้ามาอุ้มเอาหลาน

"งื้ออออ..ป๊ะ" หมาน้อยพยายามจะออกเสียงว่าพ่อ

หัวใจของผู้เป็นแม่หล่นวูบเมื่อได้ยินลูกเรียกแบบนั้น หรือแกจะสัมผัสได้ว่านี่คือพ่อของแก

แต่ก็โชคดีที่พวกเขาฟังภาษาเด็กไม่รู้เรื่อง คงมีแต่เธอที่ฟังเข้าใจ

เวลาผ่านไป.. ตอนนี้ทุกคนอยู่บนห้อง

รวมทั้งสิงหราช ก็ยังไม่ยอมกลับไป เพราะเขาต้องรู้ สิ่งที่กำลังสงสัยอยู่ให้ได้

ชายหนุ่มแชทไลน์ตลอดเวลาที่นั่งอยู่ในห้องนั้น

"วันนี้ไม่เข้าโรงงานเหรอลูก ตอนเย็นค่อยมารับแม่ก็ได้นะ เพราะแม่จะอยู่นี่ทั้งวัน"

"ยังไม่เข้าครับ" พูดและก็แชทไลน์ไปด้วย

"คุยกับใครเหรอลูก..หรือคุยกับหนูฟ้า" เพราะนางไม่เห็นอัจฉราภรณ์มาด้วย

"ครับ" ชายหนุ่มไม่ได้สนใจคำถามของแม่แค่ตอบมั่วๆ ไป เพราะตอนนี้ที่สิ่งที่เขากำลังคุยอยู่นั้น มันน่าสนใจยิ่งกว่าคำพูดของแม่เสียอีก

..ติดกันขนาดนี้เลยเหรอ ทำไมไม่มาด้วยกันเหมือนทุกครั้งให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย..แต่คนที่สนใจฟังสิ่งที่แม่กับลูกคุยกันก็คือเธอ ถึงแม้ว่าหญิงสาวกำลังวุ่นอยู่กับการเช็ดตัวให้แม่

"แม่!" จังหวะที่กำลังเช็ดตัวให้แม่อยู่นั้นเห็นมือของแม่ขยับ

"มีอะไรจ๊ะ"

"เมื่อกี้น้องเห็นมือของแม่ขยับค่ะ"

จากที่กำลังวุ่นอยู่กับการอ่านและพิมพ์ข้อความ สายตาชายหนุ่มตวัดมองมาที่ใบหน้างาม เขาเหมือนต้องมนต์เมื่อเห็นรอยยิ้มของเธออีกครั้ง

ที่หญิงสาวยิ้ม เพราะดีใจที่แม่มีปฏิกิริยาตอบสนองมาบ้าง

"ป้าว่าเรียกคุณหมอมาเช็คดูดีกว่า..สิงหาไปเรียกหมอหน่อยสิลูก"

"ไม่ต้องหรอกค่ะ น้องไปเอง" หญิงสาวรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนที่เขาจะลุก

ผ่านไปเพียงไม่นานคุณหมอก็เช็คอาการเสร็จ

"ตอนนี้คนไข้รับรู้ได้เยอะมาก วันนี้เกิดอะไรขึ้นครับ" เพราะชีพจรและการตอบสนอง ดีขึ้นกว่าทุกวันคุณหมอก็เลยถามดู

"คงเป็นเพราะหนูน้องพาหลานมาเยี่ยมยายแน่เลย" สุดาเป็นคนออกความคิดเห็น

และอัปสรสุดาก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน เพราะวันนี้ หลานเล่นกับยายที่นอนหลับอยู่ ก่อนออกไปเธอยังให้ลูกหอมแก้มยาย

หลายชั่วโมงผ่านไป..

"ป้ากลับก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาหาแต่เช้า"

"คุณป้าไม่ต้องมาเช้ามากก็ได้ค่ะ น้องเกรงใจ"

ชายหนุ่มเดินตรงมาที่โซฟาตัวนั้น เขามองดูเด็กที่นอนหลับอยู่ให้เต็มตา ..วันนี้พอได้รับรายงานจากลูกน้องที่ให้เช็ค เขามั่นใจ 50 เปอร์เซ็นต์แล้ว ..เพราะวันเดือนปีเกิดของเด็ก และช่วงนั้นดัมมี่ก็ยังวุ่นอยู่ที่โรงพัก..ด้วยฝีมือของเขาเอง

วันนี้ที่สิงหราชวุ่นๆ กับการแชทไลน์นั้น ชายหนุ่มคุยกับลูกน้อง เพื่อให้สืบเรื่องของเด็กคนนี้แบบละเอียด

"จุ๊จุ๊" นิ้วชี้ได้ถูกยื่นขึ้นไปแตะริมฝีปากตัวเอง เพื่อส่งสัญญาณให้เด็กน้อยที่ลืมตาขึ้นมาอย่าส่งเสียง เพราะกลัวว่าแม่ของแกจะตื่น

หมาน้อยส่งยิ้มให้ผู้ชายที่ยื่นมือลงมาอุ้มแกขึ้น

"ป๊ะ"

"อย่าเสียงดังนะครับ" เขาแอบกระซิบกับเด็ก..แล้วก็อุ้มแกเดินออกมาเล่นด้านนอก

"ทำไมหนูรีบตื่นล่ะครับ" พอออกมาแล้วถึงกล้าคุยด้วย

"ป๊ออออ" เสียงเด็กพูดได้ยาวขึ้น แต่ก็ยังมีคำเดียวที่เปล่งออกมาจากปากได้

"อย่าเสียงดังสิครับ ถ้าแม่ของหนูตื่นมานี่แย่เลยนะ รู้ไหมว่านั้นตัวอันตรายเลย"

"ป๊ะ" ที่จริงหมาน้อยพูดได้หลายคำกว่านี้ แต่แกอยากจะสื่อสารคำนี้มาก

"หมาน้อย!" พอตื่นขึ้นมาไม่เจอลูก อัปสรสุดาแทบช็อก เธอเปิดประตูเข้าไปดูในห้องน้ำก็ไม่เจอ หญิงสาวก็เลยรีบออกมาด้านนอก เห็นเขากำลังอุ้มลูกอยู่

"คุณทำอะไร!!" ด้วยความโมโหอัปสรสุดาเดินตรงเข้ามา

เพี๊ยะ!! สิ่งเดียวที่เธออยากจะทำกับเขามากที่สุดในตอนนี้..และเธอก็ได้ทำ

ลูกน้องที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ถึงกับเดินเข้ามา.. ชายหนุ่มรีบชูนิ้วขึ้นมาเพื่อห้ามลูกน้องไว้

"คืนลูกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ!!"

"หนูจะไปกับแม่... หรือจะไปกับ..." สิงหราชทิ้งคำพูดไว้แค่นี้เพื่อที่จะดูปฏิกิริยาของอีกฝ่าย..