ไฟแค้น นิยาย บท 33

"ฉันจะทำอะไรก็ได้นี่มันร่างกายของฉัน" หญิงสาวมองซ้ายมองขวาเพื่อที่จะหาหนทางหนีออกจากห้องนี้

"ดี..ถ้างั้นต่อไปนี้พยัคฆราชจะได้มีแค่พ่อคนเดียว"

"ใครคือพยัคฆราช?" ในใจของเธอคิดไว้อยู่แล้ว แต่ก็อยากจะถามให้แน่ใจ

"ในเมื่อพ่อคือพญาสิงห์ ลูกก็ต้องเป็นพญาเสือ" ใช่แล้ว..สิงหราชเปลี่ยนชื่อลูกชาย แถมยังเปลี่ยนให้ใช้นามสกุลของตัวเอง

"คุณมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้ นั่นมันลูกของฉันนะ!"

"ตอนนี้เขาเป็นลูกของฉัน" ชายหนุ่มทำท่าทางไม่แยแส แล้วก็เดินออกมาที่ลานจอดรถ โดยมีคนตัวเล็กวิ่งตามหลังมา

"คุณสิงหราช! คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ!!" หญิงสาวรีบตรงมาที่รถของเขา แล้วเปิดเข้าไปนั่งด้านข้างคนขับ เพราะตอนนี้ชายหนุ่มขึ้นประจำที่คนขับเรียบร้อยแล้ว

บรึ๊นนนนน~~

พอเธอขึ้นนั่งรถได้ เขาก็ขับออกตัวอย่างเร็ว จนหญิงสาวต้องได้รีบหาที่เกาะไว้

"คุณจะไปไหน!" เธอมองดูเส้นทางที่เขาขับรถมาไม่ได้กลับไปที่บ้านของเขาเลย แถมยังออกมานอกเมือง

แต่ไม่มีคำตอบใดๆ ออกจากปากของชายร่างหนา

"คุณสิงหราช จอดรถเดี๋ยวนี้นะ!"

เขาขับรถเร็วมาก จนเธอกลัวว่าจะเกิดอันตราย ..ถ้าเป็นอะไรไปกลัวว่าจะไม่ได้เห็นหน้าลูกกับแม่อีก

หญิงสาวยิ่งพยายามพูดคุยกับเขา ชายหนุ่มก็ยิ่งขับรถเร็ว จนเธอหยุดพูดเพราะยังไงเขาก็คงไม่ยอมจอดให้ลงแล้ว

"ที่นี่ที่ไหน" พอหยุดพูดไม่นานเท่าไร อัปสรสุดาก็เผลอหลับไป ตื่นมาอีกทีก็ตอนที่เครื่องยนต์ดับสนิท

ชายหนุ่มไม่ตอบแถมยังลงรถแล้วเดินตรงเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง

หญิงสาวลงรถได้ก็วิ่งตามเข้าไป เผื่อว่าเขาจะเอาลูกน้อยของเธอไว้ที่นี่

"หมาน้อยอยู่ที่นี่ใช่ไหม" เข้ามาด้านในได้อัปสรสุดาก็พยายามมองหา

"ทำไมต้องเลือกไปหาไอ้อิทธิ" เขายืนมองเธอ ที่กำลังค้นหาลูกชายอยู่ครู่หนึ่งก็เลยพูดขึ้น

หญิงสาวหยุดค้นหา ตอนนี้เธอรู้แล้วว่า คงจะเสียรู้ผู้ชายหัวหมอคนนี้แน่

"ฉันขอถามคุณแค่คำเดียว คุณจะคืนลูกให้ฉันไหม" เธอพูดโดยไม่หันหน้ากลับมามอง

"ไม่" เขาตอบออกมาแค่คำเดียว

"คุณไม่มีสิทธิ์มาพรากลูกกับแม่เขานะ" ใบหน้างามค่อยๆ หันมาโดยมีน้ำตาเจือปนในแววตานั้นให้เห็น

"มีสิทธิ์หรือไม่มีสิทธิ์ อยู่ที่ใครเป็นคนตัดสิน"

"ถ้าพูดแบบนั้นฉันคงจะแพ้คุณตั้งแต่ยังไม่ลงบันไดบ้าน เพราะคนรวยอย่างคุณก็ดีแต่ใช่เงินฟาด"

"เธอก็เป็นอีกหนึ่งคนไม่ใช่เหรอ ที่ชอบ.."

พูดมาแค่นี้ก็พอจะรู้แล้วว่าเขาหมายถึงอะไร

"คุณ!!"

"เถียงมาสิ ถ้าไม่จริงวิ่งไปหามันทำไม!" เขาโมโหมากที่เธอเลือกไปขอความช่วยเหลือจากไอ้อิทธิคู่แข่งทางธุรกิจ

"ค่ะ เงินซื้อฉันได้..ไม่ว่าจะเป็นเงินของใคร"

"ดี!!" ชายหนุ่มเดินไปที่ตู้ในบ้านหลังนั้น แล้วคว้ากระเป๋าออกมา ในกระเป๋านั้นมีเงินมากมาย เขาควักมันออกมาแล้วโปรยไปทั่วห้อง

"ถ้างั้นฉันจะใช้มันซื้อตัวเธอ"

จบคำพูดสิงหราชก็ตรงมาที่คนตัวเล็ก แล้วพาเธอไปที่เตียง โดยที่เธอไม่ต่อสู้ขัดขืน

อุ้บ..เสียงร่างระหงกระทบกับที่นอนนิ่มๆ

ชายหนุ่มค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกแบบใจเย็น สายตาคมมองเธอที่อยู่บนเตียงเหมือนเป็นเหยื่อคนหนึ่ง

พอเขาจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองจนหมดทุกชิ้น ..ก็ตามลงมาจัดการกับเสื้อผ้าของคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียง โดยที่เธอก็ปล่อยให้เขาทำไป

"หมอคนไหนทำคลอด" ถ้าฟังให้ชัดคงจะได้ยินเสียงกัดฟันพูด

"แต่เสี่ยครับเรื่องมันผ่านไปแล้ว" แค่นี้ลูกน้องก็รู้แล้วว่าเจ้านายคิดจะทำอะไร

"มันผ่านไปแล้ว..หรือยังไม่ผ่าน อยู่ที่กูตัดสิน!! มึงไปสืบดู" ถ้ารู้ว่าหมอคนนั้นไม่ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านนี้ ได้ถูกเขาเล่นงานแน่

ชายหนุ่มกลับเข้ามาที่ห้องอีกครั้ง

ตอนนี้คนตัวเล็กยังนอนหลับอยู่บนเตียง ร่างหนาค่อยๆ ทิ้งตัวนั่งลงเก้าอี้ด้านข้าง ที่อยู่ไม่ไกลจากเตียงนอนนั้น

เขาคิดว่าจะทำยังไงกับคนดื้ออย่างเธอดี

ในขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น เธอก็ได้ลืมตาขึ้นมา..ดวงตาของทั้งสองสบกันเข้า

หญิงสาวรีบลุกขึ้นมา โดยมีผ้าห่มปิดบังหน้าอกและลำตัวที่เปลือยเปล่าไว้

มือเรียวยื่นลงไปหยิบเสื้อผ้าที่กองอยู่กับพื้น ขึ้นมาเพื่อที่จะสวมใส่

"เสื้อผ้าชุดใหม่อยู่ในตู้" เขาพูดขึ้นเมื่อเห็นเธอควานหาเสื้อผ้า

แต่อัปสรสุดก็ไม่สนใจคำพูด หญิงสาวยังหยิบเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมา

"อยากเจอลูกไหม"

จากที่ไม่มองไม่สนใจและไม่ฟังสิ่งที่เขาพูด ทำเหมือนว่าไม่มีเขาอยู่ในห้องนี้ ..แต่พอได้ยินเรื่องลูก ดวงตางามคู่นั้นรีบตวัดไปมอง แบบมีความหวัง

"ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่อยู่ในตู้..เดี๋ยวจะพาลูกมาหา"

หญิงสาวรีบลุกขึ้นอย่างว่าง่าย แต่ก็ไม่ลืมที่จะหอบผ้าห่มผืนนั้นไปด้วย เพื่อปิดบังร่างกายที่เปลือยเปล่า

ชายหนุ่มรีบลุกขึ้น เพราะมองดูแล้ว ว่าเธอคงจะไม่รอด มันก็เป็นอย่างที่เขาคิดไว้ ..เท้าของเธอเหยียบเข้ากับปลายผ้าห่มผืนนั้นจนเกือบล้มลงไป..ถ้าเขารับไว้ไม่ทัน

"ปล่อย" หญิงสาวพยายามจะก้มลงไปเก็บผ้าห่มที่กองอยู่ เพราะตอนนี้เรือนร่างของเธอ...