ไฟแค้น นิยาย บท 4

"เราจะทำยังไงดี" ระหว่างทางที่ขับรถกลับมา เธอพยายามครุ่นคิดว่าจะเอายังไงต่อ..

ทันใดนั้นหญิงสาวก็รีบหักพวงมาลัยรถกลับเปลี่ยนเลนกระทันหัน ยังไงวันนี้เธอต้องคุยกับพี่สาวให้รู้เรื่องก่อน

"จะรีบไปตายหรือไง!!" เสียงรถคันหลังบีบแตรสนั่นและร้องตะโกนด่า เพราะถ้าเบรกไม่ทันคงได้ชนเข้าให้

แต่ก็เหมือนเธอไม่รับรู้อะไรเลย เพราะกำลังคิดหนักกับเรื่องนี้อยู่

ขับรถมาเพียงไม่นานก็ถึงคฤหาสน์หลังใหญ่โต

หญิงสาวร่างระหงที่อยู่ในชุดเซ็กซี่ ได้ก้าวลงรถแล้วเดินตรงเข้าไปในคฤหาสน์หลังนั้น

ถึงแม้เวลานี้จะดึกดื่น..แต่คนในบ้านยังไม่นอน เพราะว่าต้องได้ดูแลคนป่วย ก็เลยผลัดเปลี่ยนกันเฝ้า

ที่จริงบ้านหลังนี้ถูกขายทอดตลาดไปแล้ว เพราะพ่อของเธอถูกฟ้องล้มละลาย ที่ยังอยู่ได้ก็เพราะรอเจ้าของคนใหม่

แต่วันไหนถ้าพ่อของเธอได้ย้ายออกจากบ้านหลังนี้ คงต้องไปอยู่ที่เดียวกัน ..นั่นก็คือบ้านแม่ของเธอ ซึ่งบ้านหลังนั้นเป็นชื่อของแม่ ที่ไม่มีทะเบียนสมรส ก็เลยไม่ถูกขายทอดตลาดไปด้วย

"วันนี้พ่อดีขึ้นบ้างไหมคะพี่ฟ้า"

"แกยังกล้าโผล่หน้ามาอีกเหรอ ฉันบอกแล้วไงถ้าทำงานไม่สำเร็จ ห้ามมาให้ฉันเห็นหน้า"

"น้องได้คุยกับเขาแล้ว" อัปสรสุดาต้องได้รีบบอกออกไป เพราะไม่งั้นคงถูกเฉดหัวออกจากบ้านก่อนเป็นแน่

"แล้วมันยอมคืนชุดมรกตมาให้เราไหม" น้ำเสียงของอัจฉราภรณ์เปลี่ยนไป

"เขายื่นข้อเสนอมา..เอ่อ"

"ข้อเสนออะไร ทำไมแกไม่จัดการให้มันเสร็จก่อน..ค่อยเสนอหน้ามา"

"สิ่งที่เขายื่นมา..ฉันทำไม่ได้" ถ้าสิ่งที่เขาต้องการคือตัวเธอ หญิงสาวจะไม่รีรอเลย

"แกหมายความว่ายังไง"

"ผู้ชายคนนั้นต้องการตัวพี่"

"หึ!! ต่ำ สถุน!!" ที่จริงอัจฉราภรณ์ยังไม่เคยเจอหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ เพราะเธอคิดว่าเขาต้องเป็นเสี่ยแก่ๆ พวกตัณหากลับ

"แต่มันคือสิ่งเดียวที่.."

"อ๊ะ"

"พ่อ" อัปสรสุดายังพูดไม่จบประโยคก็ได้ยินเสียง ของพ่อ

หญิงสาวรีบวิ่งเข้าไปโดยไม่ฟังเสียงห้ามของพี่สาว พอทั้งสองเข้าไปก็เห็นว่าพ่อไอออกมาเป็นเลือด

"ป้า" อัจฉราภรณ์รีบตะโกนหาแม่บ้านให้มาเช็ดทำความสะอาด

"เดี๋ยวน้องจัดการเองค่ะ"

"ไม่ต้อง! แกกลับไปได้แล้ว เอาแต่เรื่องปวดหัวมาให้พ่อ"

อัปสรสุดาก็เลยต้องได้ก้าวถอยออกมา เพราะเธอคิดว่าพ่อคงได้ยินสิ่งที่เธอพูดกับพี่สาว

..พอก้าวออกมายังไม่พ้นประตูอัจฉราภรณ์ก็ได้เรียกไว้

"ถ้าเอาชุดมรกตนั้นกลับมาให้พ่อไม่ได้ ..ก็ไม่ต้องเสนอหน้ามาที่นี่อีก"

น้ำตาของคนตัวเล็กได้ไหลลงมา ตลอดทางที่ก้าวเดินออกจากบ้าน

แต่ก็ยังดี วันนี้ยังได้เห็นหน้าพ่อนิดหนึ่ง แต่พ่อของเธอซูบผอมลงมาก.. มากจนแปลกตา

"เอาออกไป" เขาสั่งลูกน้องให้พาตัวผู้หญิงคนที่ส่งมาให้เมื่อคืนนี้ออกไป

ชายหนุ่มพลิกดูอีกด้านของกระดาษแผ่นนั้น เพื่ออ่านข้อความที่เธอเขียนไว้ยาวเหยียด

[อัปสรสุดา]

"เมื่อกี้ลูกบอกว่าอะไรนะ" แก้วกานดาแม่ของอัปสรสุดา คิดว่าตัวเองฟังผิด

"ถ้าน้องไม่ได้กลับมา แม่ดูแลตัวเองให้ดีด้วยนะ" เพราะกลัวว่าเขาจะจับได้ในสิ่งที่เธอกำลังคิดจะทำ

ถ้าจับได้..เขาคงไม่ไว้ชีวิตเธอแน่

"บ้านนั้นสั่งให้ลูกทำอะไรอีก"

"มันเป็นสิ่งที่น้องต้องทำอยู่แล้วค่ะแม่ ยังไงท่านก็เป็นพ่อของน้อง"

"แม่ไม่ห้ามเลยที่ลูกจะตอบแทนบุญคุณของพ่อ แต่ถ้ามันถึงขั้นเอาชีวิตตัวเองเข้าไปเสี่ยงด้วย เรื่องนี้แม่ไม่ยอม"

"แม่คะถ้าเรื่องนี้จบลงแล้ว ทุกอย่างก็จะจบลงเหมือนกัน คุณพ่ออาจจะได้ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม" และพ่อเธออาจจะมีกำลังใจที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปก็ได้

"แล้วแม่ล่ะ.. หนูไม่คิดถึงจิตใจของแม่บ้างเลยเหรอ"

"ถ้าชาตินี้..น้องกลับมาตอบแทนบุญคุณของแม่ไม่ได้ น้องจะกลับมาตอบแทนในชาติหน้า" แม่กับลูกได้แต่สวมกอดและร้องไห้ไปด้วยกัน เพราะถ้าบ้านใหญ่ต้องการอะไรแล้ว พวกเธอต้องยอมทำ มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ที่แม่ของเธอตกลงเป็นอนุภรรยาของพ่อ

ในสมัยนั้นนางถูกขายตัวเพื่อมาปลดหนี้ แต่ยังโชคดีที่ถูกยกย่องให้เป็นถึงภรรยารอง ทั้งที่พ่อของเธอก็ยังมีอีกหลายคน

..ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา ยืนมองออกไปนอกหน้าต่าง และหวนคิดถึงอดีตสิ่งที่ตระกูลนั้นเคยทำกับพวกเขาไว้

"แม่..แม่ครับ..แม่!" เด็กชายตัวน้อยๆ คนหนึ่งวิ่งร้องไห้ตามแม่ ตอนนั้นเขายังเล็กมาก แต่เขาจำได้แม่นว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับแม่ของเขาบ้าง