ไฟแค้น นิยาย บท 45

"อือออ" เมรีคิดว่าเขาจะไม่ทำถึงขั้นนี้ ซึ่งตอนนี้เขาก็หยุดตัวเองไม่ได้แล้วด้วย "เจ็บ" อะไรที่ไม่ได้ใช้งานมานาน พอมาเจออีกครั้ง ก็เริ่มรู้สึกเจ็บ เหมือนกับครั้งแรก

แต่ก็เจ็บอยู่ไม่นานเมื่อเริ่มมีน้ำหล่อลื่นออกมา..เพราะความเสียดสี "อ๊อย.. พี่ดัมมี่อย่าทำแบบนี้เลยนะ" พอเขาเริ่มกระแทกหนักหน่วงเข้า เธอไม่อยากจะให้มันเกินเลยไปจนถึงขั้นตอนสุดท้าย

แต่ดูเหมือนว่าเขาจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ดัมมี่ยังทำแบบนั้นกับเธอต่อไป

..หรือว่าตอนนี้เขาคิดว่าเราเป็นผู้หญิงคนนั้น ความน้อยใจเริ่มคลืบคลานเข้ามา หวังว่ามันคงไม่ใช่อย่างที่เราคิดนะ

"อ๊อยย" หญิงสาวรีบหาที่เกาะไว้ เพราะตอนนี้ชายหนุ่มกระแทกรัวแบบไม่ยั้ง

"อื้อ อื้อ" เธอไม่ใช่ก้อนหิน..ยังมีเลือดเนื้อ พอเขาปลุกเร้าอารมณ์มากขึ้นก็เริ่มตอบสนอง แต่เมรีก็พยายามห้ามตัวเองไว้ให้มากที่สุด

"โอ้ย..เจ็บ" คนร่างหนาจับขาเรียวขึ้นพาดไหล่ แล้วกระแทกรัวแบบไม่ยั้งอีกครั้ง..แต่ก่อนเขาก็ชอบทำแบบนี้กับเธอ ..แต่อย่างที่ว่าเธอไม่ได้มีอะไรกับเขามาเกินครึ่งปีแล้ว พอเจอหนักหน่วงเข้าเหมือนครั้งที่ยังอยู่ด้วยกัน คนตัวเล็กก็เริ่มจุกจากแรงกระแทก

"อ้าาา" ชายหนุ่มทำอยู่แบบนั้นนานพอสมควรกว่าที่จะสำเร็จความใคร่ในตัวเธอ..แล้วคนร่างหนาก็ฟุบลงข้างกาย แบบหมดเรี่ยวแรง เพราะหมดไปกับแอลกอฮอล์ก็ครึ่งหนึ่งแล้ว

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป.. คนตัวเล็กค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นจากที่นอน ที่จริงเธอไม่ได้หลับใหลไปกับเขา เพียงแค่เจ็บมาก..ก็เลยยังไม่มีแรงที่จะพาตัวเองออกมาจากตรงนั้น

"ทำอะไรอยู่ทำไมไปนานจังเลย" คนที่จะตำหนิรองผู้จัดการได้ก็คือผู้จัดการ พอเห็นว่าเมรีกลับเข้ามา..ก็เลยรีบใช้งาน

หญิงสาวก็ต้องได้ทำตามทั้งๆ ที่เดินไม่ค่อยถนัด และเจ็บร้าวไปทั้งต้นขา

สายตางามแอบมองดูผู้หญิงของเขาอยู่บ้าง เธอคนนั้นก็มองหาเขาจนทั่วงานเหมือนกัน

และงานเลี้ยงก็ได้ล่วงเลยมาถึงช่วงสุดท้าย จนทุกคนเริ่มทยอยออกจากห้องอาหารหรูนั้น

"รถของสารวัตรก็จอดอยู่ที่เดิม" ทีแรกนกเอี้ยงคิดว่าเขาคงหนีกลับไปก่อนเพราะความเมา และคงไม่พอใจเรื่องชุดที่ถูกทำเลอะเทอะ

"พ่อว่าสงสัยนั่งแท็กซี่กลับแน่เลย" ดัมมี่เคยทำแบบนี้ ถ้าเมามากๆ เขาจะไม่ขับรถเอง

ตกลงคืนนั้นนกเอี้ยงก็เลยได้กลับกับพ่อ

เช้าวันต่อมา..

"ทำไมปวดหัวแบบนี้วะ" ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ที่.. "โรงแรม?!" พอคิดขึ้นได้แบบนั้นเขาก็รีบลุกขึ้นนั่ง..มองซ้าย..มองขวา..มองหน้า..มองหลัง มองต่ำลงไปดูที่นอน? ที่มันยับยู่ยี่เหมือนกันผ่านศึกหนักมา

"กับใคร?" เรื่องราวเมื่อคืนก็ได้เข้ามาในหัว แต่มันเลือนรางมาก .. และภาพของเธอก็เด่นชัดขึ้น "เมรี?..หรือว่านก"

เขาไม่เคยเมาจนขาดสติขนาดนี้ ถ้าไม่เจอเธออยู่ในงานเลี้ยงคงไม่ถึงกับฟิวส์ขาด..เรื่องนี้คงถามใครไม่ได้ นอกจากถามตัวเอง ชายหนุ่มก็เลยรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาจากห้องนั้น

พอลงมาถึงชั้นล่างดัมมี่เลือกที่จะกลับเข้าไปในห้องอาหารนั้น..

"คุณตำรวจคนเมื่อคืนนี้นี่" พนักงานสาวจำเขาได้แม่น เพราะว่าหล่อสุดในงานแล้ว

"สวัสดีค่ะ มาแต่เช้าเลยนะคะ" ผู้จัดการออกมาต้อนรับเอง

ไม่นานเท่าไรเมรีที่กำลังเดินตรวจดูความเรียบร้อยของห้องอาหารก็ได้เดินผ่านมา หญิงสาวถึงกับสะดุ้งเล็กน้อยแต่เธอก็ทำให้เป็นปกติเร็วที่สุด

ทีแรกเขาก็มองที่เธอ แต่พอได้ยินคำที่ผู้จัดการพูดออกมา ชายหนุ่มถึงกับหันกลับมามองหน้าผู้จัดการ "ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้ครับ"

"ไม่ได้ค่ะผิดต้องว่าไปตามผิด แถมผิดแล้วไม่สำนึก ทำกิริยาไม่ดีกับแขก"

"ผมไม่คิดจะเอาความอะไร"

"แต่ทางโรงแรมของเราคงจะให้พนักงานแบบนี้ทำงานต่อไม่ได้ค่ะ"

ทุกคำพูดเธอได้ยินหมด เพราะว่ากำลังยืนจดรายละเอียดอยู่แถวนั้น..

หญิงสาวได้แต่กลืนความน้อยใจลงคอ ..นี่เธอต้องหางานใหม่ทำอีกแล้วเหรอ ตอนที่เลิกกับเขา กว่าจะได้งานก็ผ่านไป 2 เดือน ทำงานมาเพิ่งจะได้บรรจุก็จะถูกเอาออกอีกแล้ว

"ยังไม่มาขอโทษท่านสารวัตรอีก!" ผู้จัดการแค่อยากจะขู่ให้เมรีมาขอโทษ

"ช่วยเบิกชุดกาแฟของแขก vip มาไว้เพิ่มหน่อยนะ" หญิงสาวทำเป็นไม่ได้ยินสิ่งที่ผู้จัดการสั่ง เธอหันไปพูดกับพนักงานที่รอรับคำสั่งจากเธอ

และผู้จัดการก็เสียหน้ามากที่เธอไม่ยอมฟังคำสั่ง

"ค่าความเสียหายเมื่อคืนนี้ บอกฝ่ายบัญชีด้วยว่าให้เก็บกับรองผู้จัดการเมรี..ก่อนที่จะไล่ออก" ผู้จัดการหันไปสั่งพนักงานอีกคน..ทีแรกคิดจะขู่แต่ตอนนี้เอาจริง

สายตางามที่เจือปนไปด้วยม่านน้ำตา ได้ตวัดมองไปสบดวงตาคมของผู้เป็นสามีเก่า คนที่กำลังทำให้เธอลำบากอยู่ในตอนนี้..