"อือออ" เมรีคิดว่าเขาจะไม่ทำถึงขั้นนี้ ซึ่งตอนนี้เขาก็หยุดตัวเองไม่ได้แล้วด้วย "เจ็บ" อะไรที่ไม่ได้ใช้งานมานาน พอมาเจออีกครั้ง ก็เริ่มรู้สึกเจ็บ เหมือนกับครั้งแรก
แต่ก็เจ็บอยู่ไม่นานเมื่อเริ่มมีน้ำหล่อลื่นออกมา..เพราะความเสียดสี "อ๊อย.. พี่ดัมมี่อย่าทำแบบนี้เลยนะ" พอเขาเริ่มกระแทกหนักหน่วงเข้า เธอไม่อยากจะให้มันเกินเลยไปจนถึงขั้นตอนสุดท้าย
แต่ดูเหมือนว่าเขาจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ดัมมี่ยังทำแบบนั้นกับเธอต่อไป
..หรือว่าตอนนี้เขาคิดว่าเราเป็นผู้หญิงคนนั้น ความน้อยใจเริ่มคลืบคลานเข้ามา หวังว่ามันคงไม่ใช่อย่างที่เราคิดนะ
"อ๊อยย" หญิงสาวรีบหาที่เกาะไว้ เพราะตอนนี้ชายหนุ่มกระแทกรัวแบบไม่ยั้ง
"อื้อ อื้อ" เธอไม่ใช่ก้อนหิน..ยังมีเลือดเนื้อ พอเขาปลุกเร้าอารมณ์มากขึ้นก็เริ่มตอบสนอง แต่เมรีก็พยายามห้ามตัวเองไว้ให้มากที่สุด
"โอ้ย..เจ็บ" คนร่างหนาจับขาเรียวขึ้นพาดไหล่ แล้วกระแทกรัวแบบไม่ยั้งอีกครั้ง..แต่ก่อนเขาก็ชอบทำแบบนี้กับเธอ ..แต่อย่างที่ว่าเธอไม่ได้มีอะไรกับเขามาเกินครึ่งปีแล้ว พอเจอหนักหน่วงเข้าเหมือนครั้งที่ยังอยู่ด้วยกัน คนตัวเล็กก็เริ่มจุกจากแรงกระแทก
"อ้าาา" ชายหนุ่มทำอยู่แบบนั้นนานพอสมควรกว่าที่จะสำเร็จความใคร่ในตัวเธอ..แล้วคนร่างหนาก็ฟุบลงข้างกาย แบบหมดเรี่ยวแรง เพราะหมดไปกับแอลกอฮอล์ก็ครึ่งหนึ่งแล้ว
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป.. คนตัวเล็กค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นจากที่นอน ที่จริงเธอไม่ได้หลับใหลไปกับเขา เพียงแค่เจ็บมาก..ก็เลยยังไม่มีแรงที่จะพาตัวเองออกมาจากตรงนั้น
"ทำอะไรอยู่ทำไมไปนานจังเลย" คนที่จะตำหนิรองผู้จัดการได้ก็คือผู้จัดการ พอเห็นว่าเมรีกลับเข้ามา..ก็เลยรีบใช้งาน
หญิงสาวก็ต้องได้ทำตามทั้งๆ ที่เดินไม่ค่อยถนัด และเจ็บร้าวไปทั้งต้นขา
สายตางามแอบมองดูผู้หญิงของเขาอยู่บ้าง เธอคนนั้นก็มองหาเขาจนทั่วงานเหมือนกัน
และงานเลี้ยงก็ได้ล่วงเลยมาถึงช่วงสุดท้าย จนทุกคนเริ่มทยอยออกจากห้องอาหารหรูนั้น
"รถของสารวัตรก็จอดอยู่ที่เดิม" ทีแรกนกเอี้ยงคิดว่าเขาคงหนีกลับไปก่อนเพราะความเมา และคงไม่พอใจเรื่องชุดที่ถูกทำเลอะเทอะ
"พ่อว่าสงสัยนั่งแท็กซี่กลับแน่เลย" ดัมมี่เคยทำแบบนี้ ถ้าเมามากๆ เขาจะไม่ขับรถเอง
ตกลงคืนนั้นนกเอี้ยงก็เลยได้กลับกับพ่อ
เช้าวันต่อมา..
"ทำไมปวดหัวแบบนี้วะ" ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ที่.. "โรงแรม?!" พอคิดขึ้นได้แบบนั้นเขาก็รีบลุกขึ้นนั่ง..มองซ้าย..มองขวา..มองหน้า..มองหลัง มองต่ำลงไปดูที่นอน? ที่มันยับยู่ยี่เหมือนกันผ่านศึกหนักมา
"กับใคร?" เรื่องราวเมื่อคืนก็ได้เข้ามาในหัว แต่มันเลือนรางมาก .. และภาพของเธอก็เด่นชัดขึ้น "เมรี?..หรือว่านก"
เขาไม่เคยเมาจนขาดสติขนาดนี้ ถ้าไม่เจอเธออยู่ในงานเลี้ยงคงไม่ถึงกับฟิวส์ขาด..เรื่องนี้คงถามใครไม่ได้ นอกจากถามตัวเอง ชายหนุ่มก็เลยรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาจากห้องนั้น
พอลงมาถึงชั้นล่างดัมมี่เลือกที่จะกลับเข้าไปในห้องอาหารนั้น..
"คุณตำรวจคนเมื่อคืนนี้นี่" พนักงานสาวจำเขาได้แม่น เพราะว่าหล่อสุดในงานแล้ว
"สวัสดีค่ะ มาแต่เช้าเลยนะคะ" ผู้จัดการออกมาต้อนรับเอง
ไม่นานเท่าไรเมรีที่กำลังเดินตรวจดูความเรียบร้อยของห้องอาหารก็ได้เดินผ่านมา หญิงสาวถึงกับสะดุ้งเล็กน้อยแต่เธอก็ทำให้เป็นปกติเร็วที่สุด
ขาเรียวเดินผ่านมาแล้วก็ผ่านไป..เหมือนว่าเขาเป็นบุคคลธรรมดา ที่ไม่มีความสำคัญอะไรกับเธอเลย
"เชิญนั่งก่อนดีกว่าค่ะ" ผู้จัดการรีบเชื้อเชิญให้ชายหนุ่มนั่ง
"ขอบคุณครับ" แล้วชายหนุ่มก็นั่งลง
"เรื่องเมื่อคืนนี้ทางโรงแรมของเราต้องขออภัยจริงๆ นะคะ ถ้ามีงานเลี้ยงครั้งต่อไป เราจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก"
"แต่ผมคิดว่าคำขอบคุณเฉยๆ คงไม่พอมั้งครับ" ชายหนุ่มร่างสูงนั่งกอดอกพิงเก้าอี้สายตามองหญิงสาวที่เป็นต้นเหตุของเรื่องเมื่อคืน
..แย่แล้วเอาไงดี พอผู้จัดการได้ยินว่าลูกค้าไม่ยอมจบ ก็เริ่มใจไม่ดี "เมรีมานี่ก่อน" ต้องให้คนที่ก่อเรื่องมาขอโทษเองแล้วล่ะถึงจะจบ ผู้จัดการก็เลยเรียกเมรีให้เข้ามาหา
"คะ" หญิงสาวก็เดินเข้ามา
"ขอโทษท่านสารวัตรเกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืนนี้" ผู้จัดการทำตาเขียวใส่ เหมือนบังคับมากกว่า
"ฉันขอโทษไปแล้ว ทำไมต้องขอโทษอีก" คำนี้เธอพูดออกมาโดยที่ไม่มองหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ เมรีทำเหมือนว่าพูดแค่กับผู้จัดการ
"เมรี!"
"จบเรื่องแล้วใช่ไหมคะ..ฉันจะได้ไปทำงานต่อ" หญิงสาวไม่พูดเปล่ายังเดินออกมา ยิ่งสร้างความไม่พอใจให้กับผู้จัดการห้องอาหารนั้น
..เธอเป็นบ้าอะไรเมรี แค่คำว่าขอโทษทำไมเธอถึงพูดไม่ได้ พอหันหลังให้ถึงกับตำหนิตัวเอง แล้วน้ำตาแห่งความน้อยใจมันก็คลอออกมา
"เราจะขอโทษท่านสารวัตรด้วยการไล่พนักงานคนนั้นออกค่ะ"
ทีแรกเขาก็มองที่เธอ แต่พอได้ยินคำที่ผู้จัดการพูดออกมา ชายหนุ่มถึงกับหันกลับมามองหน้าผู้จัดการ "ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้ครับ"
"ไม่ได้ค่ะผิดต้องว่าไปตามผิด แถมผิดแล้วไม่สำนึก ทำกิริยาไม่ดีกับแขก"
"ผมไม่คิดจะเอาความอะไร"
"แต่ทางโรงแรมของเราคงจะให้พนักงานแบบนี้ทำงานต่อไม่ได้ค่ะ"
ทุกคำพูดเธอได้ยินหมด เพราะว่ากำลังยืนจดรายละเอียดอยู่แถวนั้น..
หญิงสาวได้แต่กลืนความน้อยใจลงคอ ..นี่เธอต้องหางานใหม่ทำอีกแล้วเหรอ ตอนที่เลิกกับเขา กว่าจะได้งานก็ผ่านไป 2 เดือน ทำงานมาเพิ่งจะได้บรรจุก็จะถูกเอาออกอีกแล้ว
"ยังไม่มาขอโทษท่านสารวัตรอีก!" ผู้จัดการแค่อยากจะขู่ให้เมรีมาขอโทษ
"ช่วยเบิกชุดกาแฟของแขก vip มาไว้เพิ่มหน่อยนะ" หญิงสาวทำเป็นไม่ได้ยินสิ่งที่ผู้จัดการสั่ง เธอหันไปพูดกับพนักงานที่รอรับคำสั่งจากเธอ
และผู้จัดการก็เสียหน้ามากที่เธอไม่ยอมฟังคำสั่ง
"ค่าความเสียหายเมื่อคืนนี้ บอกฝ่ายบัญชีด้วยว่าให้เก็บกับรองผู้จัดการเมรี..ก่อนที่จะไล่ออก" ผู้จัดการหันไปสั่งพนักงานอีกคน..ทีแรกคิดจะขู่แต่ตอนนี้เอาจริง
สายตางามที่เจือปนไปด้วยม่านน้ำตา ได้ตวัดมองไปสบดวงตาคมของผู้เป็นสามีเก่า คนที่กำลังทำให้เธอลำบากอยู่ในตอนนี้..
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไฟแค้น