ไฟแค้น นิยาย บท 49

"บ้านหลังนี้ผมไม่ได้อยู่คนเดียวหรอก ถ้าคุณไม่กลัวว่าคนจะรู้เรื่องของเรา คุณก็ต้องนอนห้องเดียวกับผมแล้วล่ะ"

"คุณไม่ได้อยู่คนเดียวได้ยังไง ฉันเห็นป้ายหน้าบ้านบอกว่าเป็นของสารวัตร"

"ผมให้ลูกน้องมาอยู่ด้วย เห็นอีกห้องยังว่างอยู่" เพราะส่วนมากบ้านข้าราชการจะอยู่กันเป็นครอบครัว ส่วนเขาเป็นหนุ่มโสด ก็เลยให้ลูกน้องมาพักด้วย

"มีอะไรกันครับ" ยังพูดไม่ขาดคำ คนที่ดัมมี่กล่าวอ้างก็ได้เข้ามาในบ้าน

"มาพอดีเลย..ผมจะแนะนำให้คุณรู้จักนะ คนนี้คือผู้หมวดประยุทธ์ ส่วนคนนี้..."

"อ๋อคนที่พวกนั้นพูดถึงใช่ไหมครับ ผมออกไปทำงานข้างนอกก็เลยเพิ่งได้ยินข่าว สวัสดีครับคุณนายท่านสารวัตร" ผู้หมวดประยุทธ์ที่ดูท่าทางจะอายุเยอะกว่าสารวัตร ทักทายเมรีก่อน..เธอก็เลยต้องได้พนมมือไหว้

"ผมไม่รู้เลยนะครับว่าท่านสารวัตรแอบซุ่มเงียบอยู่ ที่จริงไม่ใช่แค่ผมหรอกที่ไม่รู้..ทุกคนในที่ทำงานไม่มีใครรู้เรื่องคุณนาย"

"อย่าเรียกฉันว่าคุณนายได้ไหมคะ" เพราะเธอเพิ่งจะอายุ 20 ต้นๆ

"ถ้างั้นให้ผมเรียกว่า..." ประยุทธ์หยุดพูดนิดหนึ่งเพื่อให้อีกฝ่ายเป็นคนตอบ

"ฉันชื่อเมรีค่ะ"

"เมรี.. ชื่อเพราะมากเลยครับ หน้าตาก็สวยด้วย"

"อะแฮ่ม!!" เสียงดัมมี่กระแอม แบบขัดจังหวะ เพราะใครก็รู้ดีว่าประยุทธ์เป็นคนที่ปากหวานกับผู้หญิงขนาดไหน

"ขอโทษครับท่านสารวัตร ผมลืมตัวไป"

"อย่าลืมบ่อยนักแล้วกัน"

"ผมช่วยย้ายของเข้าไปดีกว่าครับ" ประยุทธ์รีบมายกช่วยสารวัตรเอาของเข้าไปในห้อง เมรีก็เลยจำเป็นต้องได้พักห้องเดียวกับเขา

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

สารวัตรดัมมี่ออกมานั่งเล่นกับพวกเพื่อนๆ ตำรวจด้านหน้า ปล่อยให้เธอจัดข้าวของให้เข้าที่

"ท่านครับ" ประยุทธ์แอบสะกิดสารวัตร ให้มองไปดูที่หน้าบ้าน เพราะตอนนี้ภรรยาของท่านกำลังเดินออกมา

เมรีไม่ได้เดินเข้าไปหาเขาหรอก เธอมองซ้ายมองขวา เพื่อที่จะดูว่ามีอะไรพอให้ซื้อกินได้บ้าง เพราะยังไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน

"ขอตัวก่อนนะ" สารวัตรหันไปพูดกับพวกลูกน้องที่อยู่ในกลุ่มเดียวกัน แล้วก็รีบเดินตามหลังเธอมา

"จะไปไหน"

"หิว" เมรีตอบโดยที่ไม่ได้หยุด ยังเดินมองไปตามถนนเผื่อมีรถขายอะไรวิ่งผ่านมา

"เดี๋ยวพาไปซื้อของที่ตลาด" ลืมไปเลยว่าเธอยังไม่ได้ทานอะไร ไม่ใช่แค่เธอหรอกเขาก็ยังไม่ได้ทานเหมือนกัน

"ฉันไปซื้อที่ร้านสะดวกซื้อก็ได้" หญิงสาวไม่อยากสนิทกับเขามาก เพราะเธอไม่ใช่ภรรยาของเขาเหมือนแต่ก่อนแล้ว

พอออกมาถึงหน้าสถานีตำรวจ ..ฝั่งตรงข้ามมีร้านสะดวกซื้อ หญิงสาวก็เลยข้ามไปที่นั่น

เขายังคงเดินตามมา..พอเมรีหยิบของใส่ตะกร้า ดัมมี่ก็หยิบช่วย

"ทำไมต้องเอาเยอะแยะด้วย เอาอย่างละห่อพอแล้ว"

"คุณจะกินคนเดียวหรือไง"

"ไม่กินคนเดียวจะให้ฉันกินกับใคร"

"ก็ผมไง"

"คุณก็ไปกินกับแฟนของคุณสิ"

"แฟน?" ดัมมี่แอบน้อยใจที่เธอดูไม่สนใจเขาเลย แถมยังผลักไสเขาไปให้ผู้หญิงคนอื่น ชายหนุ่มก็เลยเดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อก่อน

หญิงสาวได้ของที่ต้องการแล้วก็เดินกลับมาตามทางเดิม พอมาถึงที่หน้าบ้านก็แอบมองไปเห็นเขานั่งอยู่กับเพื่อนกลุ่มเดิม

"คุณนายได้อะไรมาบ้างครับ" หนึ่งในกลุ่มคนที่เขานั่งอยู่ตะโกนมาถาม ซึ่งเธอก็ไม่ได้มองว่าเป็นใคร ..เมรีได้แต่รีบเดินเข้าบ้านไม่กล้าตอบ

"หน้าแหกเลยไหมล่ะจ่า" ผู้หมวดเอนกพูดเย้ยจ่า แบบขำๆ ที่คุณนายท่านสารวัตรไม่ตอบ

"คืนนี้ไปดื่มกันอีกดีไหม" ผู้หมวดประยุทธ์ชวนเพื่อนๆ

"พวากเราน่ะไปได้ แต่คิดว่าท่านสารวัตรคงจะไปไม่ได้หรอก"

"ท่านกลัวเมียเหรอครับ" อีกคนที่นั่งอยู่ในกลุ่มนั้นหันมาถามสารวัตร

"จะคุยอะไรก็ไม่ต้องพาดพิงถึงผมได้ไหม"

"ขอโทษครับ" ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นรีบลุกขึ้นเพื่อขอโทษขอโพย

"ผมล้อเล่นพวกคุณก็จริงจังกันไปได้"

ผ่านไปสักพักเขาก็ขอตัวกลับเข้าบ้าน ตอนนี้กลิ่นมาม่าฉุนเข้าจมูกหอมมาก

"หอมจัง" ชายหนุ่มแอบพูดคนเดียวเบาๆ แต่ก็หวังให้อีกคนที่อยู่ในนั้นได้ยิน "ยังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เมื่อเช้านี้แล้ว" เขายังพูดต่อ

แต่ดูเหมือนว่าคนที่นั่งซดมาม่าอยู่จะไม่สนใจเลย

พอกินเสร็จเมรีก็เอาถ้วยชามไปล้าง เก็บไว้ที่เดิม

"ในหม้อยังเหลือ" หญิงสาวพูดออกมาลอยๆ เหมือนกัน แล้วเธอก็เดินเข้าห้องไป

ใบหน้าหล่อคมกระตุกยิ้มขึ้นมาทันใด เพราะคิดว่าเธอคงจะทำเผื่อ

ดัมมี่ตักมาม่าส่วนที่เหลือขึ้นมายืนทานตรงนั้น เขาคิดถึงสมัยตอนที่อยู่กับเธอ มีอยู่ช่วงหนึ่งที่เงินช็อต ทั้งสองต้องได้กินมาม่าซองเดียวกัน.. และเขาก็จำได้ดีว่าช่วงที่เงินช็อตคือช่วงที่เขาถูกเล่นงานหนักๆ จากคนที่มีอิทธิพล..นั่นก็คือสิงหราช จนถูกสั่งย้าย และมีผลพวงจากคนคนเดียวกันที่ทำให้เขาต้องได้เลิกกับภรรยาอีก

ชายหนุ่มทานไม่เหลือแม้แต่น้ำซุป..เขายังคิดว่ามาม่ายี่ห้ออะไรทำไมอร่อยจัง ทั้งๆ ที่เธอไม่ได้ปรุงอะไรเพิ่มแต่มันก็อร่อยมาก

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป..

บ้านข้าราชการหลังนี้ ไม่มีห้องน้ำในห้องนอน ถ้าจะอาบน้ำต้องออกมาอาบห้องน้ำด้านนอก แต่ก็ยังอยู่ในตัวบ้าน

หญิงสาวแอบเปิดประตูออกมาดูไม่เห็นใครอยู่ด้านนอก เธอก็เลยกลับเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อที่จะออกมาอาบน้ำ

แอดดดด~ พอประตูเปิดออกคนตัวเล็กก็เดินออกมา ยังไม่ได้มองอะไรเธอก็หันกลับไปปิดประตูไว้เหมือนเดิมก่อน

"ทำไมใส่ชุดนี้" ดัมมี่รีบเดินเข้ามาเอาลำตัวของตัวเองบังเธอไว้ เพราะทั้งเนื้อทั้งตัวของเธอมีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่พันรอบ

หญิงสาวก็ตกใจไม่แพ้กัน เพราะเธอเช็คดีแล้วว่าไม่มีใครอยู่ แต่ตอนนี้มีนายตำรวจถึงสามคน

"พวกผมออกไปก่อนก็ได้ครับ" หมวด จ่า หมู่ ที่เข้ามาเพื่อที่จะยกของให้ท่านสารวัตร ต่างก็รีบออกไปแทบไม่ทัน

"ฉันคิดว่าไม่มีคนอยู่" เมรีรีบกลับเข้าไปในห้อง..เธอมีผ้าเช็ดตัวติดมาแค่ผืนเดียว ก็เลยไม่มีผืนอื่นที่จะมาคลุมไหล่ไว้

"ผมผิดเอง ว่าจะให้พวกเขามาช่วยย้ายตู้" เพราะตู้ในห้องครัววางไม่เป็นระเบียบ เขาคิดว่าจะจัดระเบียบบ้านหลังนี้ใหม่ .. แต่ก่อนอยู่ยังไงก็ได้ แต่เดี๋ยวนี้ไม่ได้แล้ว เพราะมีเธอมาอยู่ด้วย

พอหญิงสาวอาบน้ำเสร็จ ชายหนุ่มถึงให้ลูกน้องเข้ามาช่วยย้ายของ และจัดอีกหลายอย่างให้เป็นระเบียบ

กว่าทุกอย่างจะเสร็จก็ใช้เวลาพอสมควร เข้ามาในห้องอีกที..เจอว่าเธอนอนอยู่ข้างเตียง

"ทำไมต้องไปนอนตรงนั้นด้วย" ดัมมี่มองแบบขัดใจที่เห็นเธอปูผ้าผืนบางๆ นอนที่พื้น

เช้าวันต่อมา..

"คุณ!" เมรีตกใจที่ตื่นมาอยู่ในอ้อมกอดของเขา

"เสียงดังทำไมแต่เช้า" ชายหนุ่มพูดแบบงัวเงีย

"ปล่อย!" เธอไม่ได้ผลักไสเขาออก แค่พูดให้เขาเกรงในตัวเธอ

และมันก็ได้ผล..ดัมมี่รีบปล่อยคนตัวเล็กออก

"อย่าลืมว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว" จบคำพูดหญิงสาวก็ลุกออกจากเตียง

"ครับ ผมจะจำไว้..ว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว" ชายหนุ่มพูดออกมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ขนาดไม่ได้เป็นอะไรกันยังได้นอนกอดทั้งคืน ถ้าเป็นจะขนาดไหน..