ไฟแค้น นิยาย บท 49

"บ้านหลังนี้ผมไม่ได้อยู่คนเดียวหรอก ถ้าคุณไม่กลัวว่าคนจะรู้เรื่องของเรา คุณก็ต้องนอนห้องเดียวกับผมแล้วล่ะ"

"คุณไม่ได้อยู่คนเดียวได้ยังไง ฉันเห็นป้ายหน้าบ้านบอกว่าเป็นของสารวัตร"

"ผมให้ลูกน้องมาอยู่ด้วย เห็นอีกห้องยังว่างอยู่" เพราะส่วนมากบ้านข้าราชการจะอยู่กันเป็นครอบครัว ส่วนเขาเป็นหนุ่มโสด ก็เลยให้ลูกน้องมาพักด้วย

"มีอะไรกันครับ" ยังพูดไม่ขาดคำ คนที่ดัมมี่กล่าวอ้างก็ได้เข้ามาในบ้าน

"มาพอดีเลย..ผมจะแนะนำให้คุณรู้จักนะ คนนี้คือผู้หมวดประยุทธ์ ส่วนคนนี้..."

"อ๋อคนที่พวกนั้นพูดถึงใช่ไหมครับ ผมออกไปทำงานข้างนอกก็เลยเพิ่งได้ยินข่าว สวัสดีครับคุณนายท่านสารวัตร" ผู้หมวดประยุทธ์ที่ดูท่าทางจะอายุเยอะกว่าสารวัตร ทักทายเมรีก่อน..เธอก็เลยต้องได้พนมมือไหว้

"ผมไม่รู้เลยนะครับว่าท่านสารวัตรแอบซุ่มเงียบอยู่ ที่จริงไม่ใช่แค่ผมหรอกที่ไม่รู้..ทุกคนในที่ทำงานไม่มีใครรู้เรื่องคุณนาย"

"อย่าเรียกฉันว่าคุณนายได้ไหมคะ" เพราะเธอเพิ่งจะอายุ 20 ต้นๆ

"ถ้างั้นให้ผมเรียกว่า..." ประยุทธ์หยุดพูดนิดหนึ่งเพื่อให้อีกฝ่ายเป็นคนตอบ

"ฉันชื่อเมรีค่ะ"

"เมรี.. ชื่อเพราะมากเลยครับ หน้าตาก็สวยด้วย"

"อะแฮ่ม!!" เสียงดัมมี่กระแอม แบบขัดจังหวะ เพราะใครก็รู้ดีว่าประยุทธ์เป็นคนที่ปากหวานกับผู้หญิงขนาดไหน

"ขอโทษครับท่านสารวัตร ผมลืมตัวไป"

"อย่าลืมบ่อยนักแล้วกัน"

"ผมช่วยย้ายของเข้าไปดีกว่าครับ" ประยุทธ์รีบมายกช่วยสารวัตรเอาของเข้าไปในห้อง เมรีก็เลยจำเป็นต้องได้พักห้องเดียวกับเขา

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

สารวัตรดัมมี่ออกมานั่งเล่นกับพวกเพื่อนๆ ตำรวจด้านหน้า ปล่อยให้เธอจัดข้าวของให้เข้าที่

"ท่านครับ" ประยุทธ์แอบสะกิดสารวัตร ให้มองไปดูที่หน้าบ้าน เพราะตอนนี้ภรรยาของท่านกำลังเดินออกมา

เมรีไม่ได้เดินเข้าไปหาเขาหรอก เธอมองซ้ายมองขวา เพื่อที่จะดูว่ามีอะไรพอให้ซื้อกินได้บ้าง เพราะยังไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน

"ขอตัวก่อนนะ" สารวัตรหันไปพูดกับพวกลูกน้องที่อยู่ในกลุ่มเดียวกัน แล้วก็รีบเดินตามหลังเธอมา

"จะไปไหน"

"หิว" เมรีตอบโดยที่ไม่ได้หยุด ยังเดินมองไปตามถนนเผื่อมีรถขายอะไรวิ่งผ่านมา

"เดี๋ยวพาไปซื้อของที่ตลาด" ลืมไปเลยว่าเธอยังไม่ได้ทานอะไร ไม่ใช่แค่เธอหรอกเขาก็ยังไม่ได้ทานเหมือนกัน

"ฉันไปซื้อที่ร้านสะดวกซื้อก็ได้" หญิงสาวไม่อยากสนิทกับเขามาก เพราะเธอไม่ใช่ภรรยาของเขาเหมือนแต่ก่อนแล้ว

พอออกมาถึงหน้าสถานีตำรวจ ..ฝั่งตรงข้ามมีร้านสะดวกซื้อ หญิงสาวก็เลยข้ามไปที่นั่น

เขายังคงเดินตามมา..พอเมรีหยิบของใส่ตะกร้า ดัมมี่ก็หยิบช่วย

"ทำไมต้องเอาเยอะแยะด้วย เอาอย่างละห่อพอแล้ว"

"คุณจะกินคนเดียวหรือไง"

"ไม่กินคนเดียวจะให้ฉันกินกับใคร"

"ก็ผมไง"

"คุณก็ไปกินกับแฟนของคุณสิ"

"แฟน?" ดัมมี่แอบน้อยใจที่เธอดูไม่สนใจเขาเลย แถมยังผลักไสเขาไปให้ผู้หญิงคนอื่น ชายหนุ่มก็เลยเดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อก่อน

หญิงสาวได้ของที่ต้องการแล้วก็เดินกลับมาตามทางเดิม พอมาถึงที่หน้าบ้านก็แอบมองไปเห็นเขานั่งอยู่กับเพื่อนกลุ่มเดิม

"คุณนายได้อะไรมาบ้างครับ" หนึ่งในกลุ่มคนที่เขานั่งอยู่ตะโกนมาถาม ซึ่งเธอก็ไม่ได้มองว่าเป็นใคร ..เมรีได้แต่รีบเดินเข้าบ้านไม่กล้าตอบ