ไฟแค้น นิยาย บท 51

"ฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก..ทำไมต้องไปโรงพยาบาลด้วย" เมรีเริ่มหน้าเปลี่ยนสี เพราะสิ่งที่เธอไม่ชอบมากที่สุดก็คือโรงพยาบาล

"แผลมันลึกต้องได้ไปทำแผลที่โรงพยาบาล..เผื่อว่าได้เย็บ"

"เย็บเลยเหรอ" จากตกใจเรื่องที่เกิดขึ้น ตอนนี้เปลี่ยนมาตกใจเรื่องที่จะต้องได้เย็บแผลของตัวเอง

"ผมขอพาภรรยาไปโรงพยาบาลก่อนได้ไหมครับ" ชายหนุ่มหันไปพูดกับผู้จัดการและคนที่คาดว่าจะใหญ่กว่าผู้จัดการ

"พะ..ภรรยา?" ไม่ต้องสงสัยว่าเป็นเสียงของใครบ้าง เพราะตอนนี้ทุกคน พูดออกมาเสียงเดียวกัน

..มีแค่นกเอี้ยงที่รู้เรื่องนี้ดี วันนี้เธอแค่อยากจะมาแกล้งให้เมรีตกงานเล่นๆ แต่เอาไปเอามาตัวเองเป็นคนหน้าแตก

"ดะ..ได้ครับ" ผู้บริหารระดับสูงเป็นคนอนุญาตเอง.. และได้แค่สงสัยว่าเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่

"รบกวนจ่ากับหมวดช่วยเคลียร์ทางนี้ให้ด้วยนะ" สารวัตรดัมมี่หันไปสั่งลูกน้องที่ติดตามมาด้วย

"ได้ครับ"

"ฉันไม่ไปโรงพยาบาลนะ!"

"ไม่ไปไม่ได้" จบคำพูดชายหนุ่มร่างสูงโน้มตัวลงไปช้อนเอาคนตัวเล็กขึ้นมาไว้ในวงแขนอย่างง่ายดาย

"คุณ! ฉันไม่ไปโรงพยาบาลจริงๆ นะ" หญิงสาวตวัดมือโอบต้นคอเขาไว้แน่น เพราะกลัวตก

แต่ดัมมี่ไม่ฟังสิ่งที่เธอท้วงติง ชายหนุ่มรีบพาออกมาด้านนอก โดยลืมไปเลยว่าลูกสาวของผู้บังคับบัญชาก็เจ็บตัวไม่แพ้กัน

"นกเรากลับก่อนดีไหม" เพื่อนที่มาด้วยหันไปกระซิบพูดกับนกเอี้ยง เพราะดูเหมือนว่าตอนนี้คดีจะพลิก

"ก็กลับสิจะอยู่ทำไมอีก!!" ด้วยความที่เป็นลูกสาวของคนที่มีตำแหน่งสูง และชอบเอาแต่ใจ จนไม่ค่อยมีเพื่อนที่อยากจะคบอยู่แล้ว

เพื่อนๆ ต่างก็มองหน้ากันแล้วเบะปาก แต่จำเป็นต้องได้เดินตาม เพราะถ้าไปกับคุณหนูแล้ว..กินฟรีตลอดงาน

"มีใครพอจะอธิบายอะไรให้ผมฟังได้ไหม" พอเรื่องทุกอย่างสงบ เจ้าหน้าที่ตำรวจก็กลับไปหมดแล้ว ท่านประธานเจ้าของโรงแรมได้เรียกทุกคนที่เกี่ยวข้องเข้ามาพบ

พอมีคำถามนั้นออกมา ผู้จัดการก็เลยต้องได้อธิบายยืดยาว เรื่องที่เมรีเป็นผู้ช่วยและเพิ่งได้บรรจุ ..แต่ก็เกิดเรื่องในคืนวันงานเลี้ยง ที่ไปนอนค้างอ้างแรมกับแขกที่มียศถึงพันตำรวจตรี

โรงพยาบาล..

เมรีเกาะแขนดัมมี่ไว้แน่น ตอนที่คุณหมอกำลังเย็บแผลให้ ที่ต้องได้เย็บ เพราะแผลของเธอลึก ถ้าปล่อยไปอาจจะเป็นแผลเป็น..ซึ่งดัมมี่ไม่ยอมอยู่แล้ว

"เหลืออีกเข็มหนึ่งนะคะ"

"คุณหมอไม่ต้องบอกได้ไหมคะ รีบเย็บเถอะ" หญิงสาวเกร็งจนไม่รู้จะเกร็งยังไงแล้ว จากที่เกาะเขาอยู่แบบห่างๆตอนนี้เริ่มเอาใบหน้าซุกเข้าลำตัวของเขาไว้

หลายคนที่อยู่ในห้องฉุกเฉินนั้น ต่างก็แอบมองดู ชายหนุ่มรูปหล่อที่อยู่ในเครื่องแบบเต็มยศ และก็แอบอิจฉาคนไข้ ที่ได้กอดสารวัตรแน่นขนาดนั้น

"อยากถูกเย็บบ้าง"

"ถ้าแบบเราถูกเย็บจะมีใครมาให้เกาะแบบนี้ไหมเนี่ย" พยาบาลที่ประจำการอยู่ในห้องฉุกเฉินต่างก็พูดคุย

"ช่วงนี้อย่าเพิ่งให้แผลถูกน้ำนะคะ ต้องได้เย็บสี่เข็ม สองเข็มเย็บด้านใน อีกสองเข็มเย็บด้านนอก" หมอเริ่มพูดบรรยายให้คนไข้และญาติได้รู้ไว้..แต่ตอนนี้เมรีเกือบจะเป็นลมอยู่แล้ว

พอทำแผลเสร็จ ดัมมี่ก็พาเธอนั่งรถออกมาจากโรงพยาบาล

"คุณจะไปไหน" เมรีเห็นว่าเขาไม่ได้ขับรถไปทางโรงแรม

"กลับบ้านพัก"

"ฉันต้องกลับไปทำงานต่อ"

"จะไปทำงานได้ไง ดูขาตัวเองสิ"

"เมื่อวานนี้ฉันขาดงานทั้งวันแล้ว..วันนี้จะขาดอีกไม่ได้"

"ถ้าหยุดไม่ได้ก็ลาออก"

"คุณพูดง่ายจังเลยนะ ถ้าลาออกแล้วจะเอาอะไรกิน" กว่าจะได้งานนี้ต้องรอเกือบสองเดือน

ชายหนุ่มอยากจะบอกว่า เขาเลี้ยงเธอได้ แต่มันก็เร็วเกินไป กลัวว่าเธอจะไม่ฟังแล้วหนีไปเหมือนครั้งนั้นอีก

ดัมมี่จำเป็นต้องได้เลี้ยวรถกลับมาส่งที่โรงแรม

"คุณจะไปไหน" เมรีเห็นเขาเดินตรงไปในที่ทำงานของเธอก็เลยรีบเดินตามมา

"กินข้าว" พูดแค่นั้นแล้วเขาก็เดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ในห้องอาหาร

พนักงานเสิร์ฟรีบเอาเมนูมาส่งให้เขา

"ขาดีขึ้นแล้วเหรอ ทำไมรีบกลับมาทำงานจัง" คำพูดของผู้จัดการดูเปลี่ยนไป

"ฉันทำไหวค่ะ" เมรีตอบออกไปแบบงงๆ เพราะเธอคิดว่าจะถูกตำหนิเหมือนทุกครั้ง

เย็นวันเดียวกันนั้น.. เมื่อตอนกลางวันพอดัมมี่กินข้าวเสร็จเขาก็ต้องกลับไปที่ทำงาน

และตอนนี้ก็เป็นเวลาเลิกงาน..ในขณะที่หญิงสาวออกมายืนรอรถเพื่อกลับที่พัก ก็ได้มีรถเก๋งคันหนึ่งวิ่งมาจอดด้านหน้า

"ขึ้นรถ" กระจกได้ถูกเลื่อนลงพร้อมกับคำพูดของคนที่นั่งอยู่ในรถ

เมรีจะไม่ขึ้นก็ไม่ได้ เพราะตอนนี้เพื่อนที่ยืนอยู่แถวนั้นต่างก็มอง

เธอนั่งรถมากับเขาแบบเงียบๆ ยังแอบคิดว่าที่เขามารับคงเพราะออกไปทำธุระ และเป็นทางผ่านด้วย

บ้านพักข้าราชการ..

วันนี้เมรีทานข้าวมาเรียบร้อยแล้ว เพราะคิดว่ามาถึงบ้านก็ไม่มีอะไรจะทาน และไม่อยากจะไปใช้เครื่องครัวของเขาด้วย

ดัมมี่มาถึงบ้านพักก็ทำเหมือนทุกครั้ง ออกไปนั่งคุยเล่นกับพวกลูกน้องที่อยู่ด้านหน้า

พอกลับเข้ามาอีกทีก็เห็นว่า หญิงสาวนอนหลับอยู่ที่เดิม..ที่เธอนอนเมื่อคืนนี้

"ทำไมนอนแต่หัววันจัง" ดัมมี่เข้าไปใกล้คิดว่าจะอุ้มขึ้นมานอนบนเตียงดีๆ แต่พอแตะถูกตัวก็รู้สึกว่าอุณหภูมิในร่างกายของเธอไม่ปกติ "ไม่สบายเหรอ" ชายหนุ่มรีบอุ้มขึ้นไปนอนบนเตียง

"เมย์..เมย์.." เขาไม่ได้เรียกชื่อเล่นเธอแบบนี้มาหลายเดือนแล้ว

"อือ" เมรีได้ยินเสียงปลุกแต่ก็ลืมตาไม่ขึ้น

"คุณกินยาที่หมอให้มาหรือยัง"

หญิงสาวได้แต่ส่ายหน้า เธอทำงานยุ่งทั้งวันจนลืมกินยาแก้อักเสบที่หมอให้

"ลุกขึ้นมากินข้าวจะได้กินยา"

"ฉันกินข้าวแล้ว" เธอพูดออกมาเบาๆ แบบไม่มีแรง ตอนนี้รู้สึกเจ็บแผลที่ถูกเย็บมาก

สารวัตรดัมมี่รีบไปค้นดูกระเป๋าของเธอ เพื่อที่จะเอายาออกมาให้ทาน

..พอได้ยาและน้ำพร้อม เขาก็ประคองคนตัวเล็กให้ลุกขึ้น

"กินยาก่อน..ค่อยนอนพัก" ชายหนุ่มกำลังจะป้อน

"ฉันกินเองได้" เมรีรับยาจากมือของเขามา แล้วเอาเข้าปากตามด้วยน้ำ "อ้วกกกก" น้ำลงไปยังไม่ถึงไหนเธอก็อ้วกออกมาหมดทั้งยาและก็น้ำ

"ไปหาหมอดีกว่า" ดูอาการจะไม่ค่อยดีแล้ว

"ฉันไม่ไป"

ถึงแม้ว่าจะปฏิเสธแต่เขาก็ไม่ฟังแล้ว ชายหนุ่มอุ้มเธอลอยขึ้นจากเตียงพามาที่รถ

"คุณนายเป็นอะไรครับ" พวกลูกน้องยังนั่งคุยกันอยู่ที่เดิม พอเห็นเขาอุ้มภรรยาออกมา ก็รีบไปเปิดประตูรถให้

ดัมมี่ไม่มีเวลาอธิบายอะไรให้ลูกน้องฟัง เขารีบขับรถออกมาทันที

โรงพยาบาล

"แผลเกิดการอักเสบค่ะ ทำไมถึงไม่ทานยาตามที่หมอจัดให้ล่ะ" พอมาถึงหมอเจ้าของไข้คนเดิมก็รีบมาดูอาการ

"ผมผิดเองครับที่ไม่ได้ดูแลเธอให้ดี" เขาน่าจะใจแข็งมากกว่านี้ พาเธอกลับมาพักผ่อนก่อน..แต่นี่อะไรยังปล่อยเธอให้ไปเดินทำงานทั้งวันอีก

"เดี๋ยวหมอจะฉีดยาแก้อักเสบให้นะคะ..ทั้งสองคุมกำเนิดกันแบบไหนคะ" แพทย์หญิงสอบถามขณะที่กำลังเตรียมยา

เพราะก่อนที่จะให้ยาในคนไข้ที่มีสามีแล้ว ต้องให้แน่ใจก่อนว่า ยาตัวนั้นสามารถที่จะฉีดให้ได้ไหม