ไฟแค้น นิยาย บท 51

"ฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก..ทำไมต้องไปโรงพยาบาลด้วย" เมรีเริ่มหน้าเปลี่ยนสี เพราะสิ่งที่เธอไม่ชอบมากที่สุดก็คือโรงพยาบาล

"แผลมันลึกต้องได้ไปทำแผลที่โรงพยาบาล..เผื่อว่าได้เย็บ"

"เย็บเลยเหรอ" จากตกใจเรื่องที่เกิดขึ้น ตอนนี้เปลี่ยนมาตกใจเรื่องที่จะต้องได้เย็บแผลของตัวเอง

"ผมขอพาภรรยาไปโรงพยาบาลก่อนได้ไหมครับ" ชายหนุ่มหันไปพูดกับผู้จัดการและคนที่คาดว่าจะใหญ่กว่าผู้จัดการ

"พะ..ภรรยา?" ไม่ต้องสงสัยว่าเป็นเสียงของใครบ้าง เพราะตอนนี้ทุกคน พูดออกมาเสียงเดียวกัน

..มีแค่นกเอี้ยงที่รู้เรื่องนี้ดี วันนี้เธอแค่อยากจะมาแกล้งให้เมรีตกงานเล่นๆ แต่เอาไปเอามาตัวเองเป็นคนหน้าแตก

"ดะ..ได้ครับ" ผู้บริหารระดับสูงเป็นคนอนุญาตเอง.. และได้แค่สงสัยว่าเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่

"รบกวนจ่ากับหมวดช่วยเคลียร์ทางนี้ให้ด้วยนะ" สารวัตรดัมมี่หันไปสั่งลูกน้องที่ติดตามมาด้วย

"ได้ครับ"

"ฉันไม่ไปโรงพยาบาลนะ!"

"ไม่ไปไม่ได้" จบคำพูดชายหนุ่มร่างสูงโน้มตัวลงไปช้อนเอาคนตัวเล็กขึ้นมาไว้ในวงแขนอย่างง่ายดาย

"คุณ! ฉันไม่ไปโรงพยาบาลจริงๆ นะ" หญิงสาวตวัดมือโอบต้นคอเขาไว้แน่น เพราะกลัวตก

แต่ดัมมี่ไม่ฟังสิ่งที่เธอท้วงติง ชายหนุ่มรีบพาออกมาด้านนอก โดยลืมไปเลยว่าลูกสาวของผู้บังคับบัญชาก็เจ็บตัวไม่แพ้กัน

"นกเรากลับก่อนดีไหม" เพื่อนที่มาด้วยหันไปกระซิบพูดกับนกเอี้ยง เพราะดูเหมือนว่าตอนนี้คดีจะพลิก

"ก็กลับสิจะอยู่ทำไมอีก!!" ด้วยความที่เป็นลูกสาวของคนที่มีตำแหน่งสูง และชอบเอาแต่ใจ จนไม่ค่อยมีเพื่อนที่อยากจะคบอยู่แล้ว

เพื่อนๆ ต่างก็มองหน้ากันแล้วเบะปาก แต่จำเป็นต้องได้เดินตาม เพราะถ้าไปกับคุณหนูแล้ว..กินฟรีตลอดงาน

"มีใครพอจะอธิบายอะไรให้ผมฟังได้ไหม" พอเรื่องทุกอย่างสงบ เจ้าหน้าที่ตำรวจก็กลับไปหมดแล้ว ท่านประธานเจ้าของโรงแรมได้เรียกทุกคนที่เกี่ยวข้องเข้ามาพบ

พอมีคำถามนั้นออกมา ผู้จัดการก็เลยต้องได้อธิบายยืดยาว เรื่องที่เมรีเป็นผู้ช่วยและเพิ่งได้บรรจุ ..แต่ก็เกิดเรื่องในคืนวันงานเลี้ยง ที่ไปนอนค้างอ้างแรมกับแขกที่มียศถึงพันตำรวจตรี

โรงพยาบาล..

เมรีเกาะแขนดัมมี่ไว้แน่น ตอนที่คุณหมอกำลังเย็บแผลให้ ที่ต้องได้เย็บ เพราะแผลของเธอลึก ถ้าปล่อยไปอาจจะเป็นแผลเป็น..ซึ่งดัมมี่ไม่ยอมอยู่แล้ว

"เหลืออีกเข็มหนึ่งนะคะ"

"คุณหมอไม่ต้องบอกได้ไหมคะ รีบเย็บเถอะ" หญิงสาวเกร็งจนไม่รู้จะเกร็งยังไงแล้ว จากที่เกาะเขาอยู่แบบห่างๆตอนนี้เริ่มเอาใบหน้าซุกเข้าลำตัวของเขาไว้

หลายคนที่อยู่ในห้องฉุกเฉินนั้น ต่างก็แอบมองดู ชายหนุ่มรูปหล่อที่อยู่ในเครื่องแบบเต็มยศ และก็แอบอิจฉาคนไข้ ที่ได้กอดสารวัตรแน่นขนาดนั้น

"อยากถูกเย็บบ้าง"

"ถ้าแบบเราถูกเย็บจะมีใครมาให้เกาะแบบนี้ไหมเนี่ย" พยาบาลที่ประจำการอยู่ในห้องฉุกเฉินต่างก็พูดคุย

"ช่วงนี้อย่าเพิ่งให้แผลถูกน้ำนะคะ ต้องได้เย็บสี่เข็ม สองเข็มเย็บด้านใน อีกสองเข็มเย็บด้านนอก" หมอเริ่มพูดบรรยายให้คนไข้และญาติได้รู้ไว้..แต่ตอนนี้เมรีเกือบจะเป็นลมอยู่แล้ว

พอทำแผลเสร็จ ดัมมี่ก็พาเธอนั่งรถออกมาจากโรงพยาบาล

"คุณจะไปไหน" เมรีเห็นว่าเขาไม่ได้ขับรถไปทางโรงแรม

"กลับบ้านพัก"

"ฉันต้องกลับไปทำงานต่อ"

"จะไปทำงานได้ไง ดูขาตัวเองสิ"

"เมื่อวานนี้ฉันขาดงานทั้งวันแล้ว..วันนี้จะขาดอีกไม่ได้"

"ถ้าหยุดไม่ได้ก็ลาออก"

"คุณพูดง่ายจังเลยนะ ถ้าลาออกแล้วจะเอาอะไรกิน" กว่าจะได้งานนี้ต้องรอเกือบสองเดือน

ชายหนุ่มอยากจะบอกว่า เขาเลี้ยงเธอได้ แต่มันก็เร็วเกินไป กลัวว่าเธอจะไม่ฟังแล้วหนีไปเหมือนครั้งนั้นอีก