ไฟแค้น นิยาย บท 52

"ฉันไม่ฉีดค่ะ คุณหมอก็รู้ว่าฉันกลัวเข็ม" หญิงสาวรีบปฏิเสธการฉีดยาในทันทีที่ได้ยินหมอถามแบบนั้น

"คุณจะไม่ฉีดได้ยังไง แผลอักเสบมันอันตรายมากเลยนะ" เรื่องนี้ดัมมี่รู้ดี เพราะว่าการทำงานของเขาเจอเรื่องพวกนี้บ่อย

"คุณหมอคะ ขอเป็นยาทานเฉยๆ ได้ไหม" เมรีไม่สนใจคำพูดของเขา..เธอหันมาพูดกับหมอ

"ได้ค่ะ แต่ยาตัวนี้ทานแล้วจะง่วงหน่อยนะ"

พอหมอจัดยาเสร็จก็อนุญาตให้กลับบ้านได้ แต่หมอก็ไม่ลืมที่จะเตือนว่าถ้าหากไข้ไม่ลดให้กลับมาใหม่อีกครั้ง

บ้านพัก..

"กินยาก่อนนะเดี๋ยวผมจะเช็ดตัวให้" ดัมมี่จัดยาตามที่หมอให้มา ส่งให้เธอพร้อมกับน้ำ

เมรีรับยานั้น..แล้วเธอก็กินมันอย่างว่าง่าย

พอทานยาเสร็จ เขาก็หาผ้ามาเช็ดตัวให้ ..หญิงสาวยอมให้เขาเช็ดตัว เพราะว่ามันเป็นวิธีเดียวที่จะลดไข้เธอได้ เพราะยาที่เธอแกล้งเอาเข้าปาก..ตอนนี้มันได้อยู่ใต้ผ้าปูที่นอน

ดัมมี่ถอดเสื้อและกางเกงของเมรีออก เหลือทิ้งไว้แค่ชุดชั้นใน เพื่อที่จะเช็ดตัวให้ถนัดหน่อย ..ชายหนุ่มเช็ดไปโดยไม่ได้คิดอะไรเพราะเขาเป็นห่วงเธอมากกว่า

สามชั่วโมงผ่านไป..และตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว

"ทำไมยังตัวร้อนอยู่เลย ..กินยาอีกไหม" เขาลุกขึ้นมาเช็ดตัวให้เธอทุกชั่วโมง แต่ไข้ก็ยังไม่ลด

คนตัวเล็กปฏิเสธด้วยการส่ายหน้า แต่ก็ปล่อยให้เขาเช็ดตัวไป

ดัมมี่ก็แปลกใจอยู่บ้าง ทำไมเธอถึงไม่อยากจะกินยา เพราะแต่ก่อนเวลาไม่สบาย เธอชอบถามหายาเพื่อมากินลดไข้ กลัวว่าถ้าไข้สูงจะได้เข้าโรงพยาบาล

เช้าวันต่อมา..

"อึดอัด" หญิงสาวพยายามแกะมือของคนที่นอนกอดเธออยู่ออก

เมื่อคืนนี้ทำยังไงไข้เธอก็ไม่ลดและไม่ยอมกินยาอีก เขาก็เลยใช้วิธีถอดเสื้อผ้าของตัวเองเหมือนกัน..แล้วกอดเธอไว้อยู่แบบนั้นเผื่อว่าความร้อนมันจะระบายมาที่ตัวเขาบ้าง

..และมันก็ได้ผล ตอนนี้เมรีไข้ลดแล้ว ส่วนสารวัตรดัมมี่กลับตัวร้อนแทน

หญิงสาวร่างระหงลุกขึ้นมาก็หาเสื้อผ้าใส่เพื่อปิดบังร่างกายที่เปลือยเปล่า โดยไม่สนใจคนที่นอนแก้ผ้าอยู่บนเตียง

..ตอนนี้เธอรู้สึกอาการดีขึ้นมาก ก็เลยเปลี่ยนชุดออกไปทำงาน

ก๊อก ก๊อก

"ท่านสารวัตรครับ..สายแล้วนะครับ" ผู้หมวดประยุทธ์มาปลุก เพราะเห็นว่าภรรยาของสารวัตรออกไปนานแล้ว แต่สารวัตรทำไมถึงยังไม่ออกมา

พอเคาะแล้วไม่ได้ยินเสียงก็เลยเปิดประตูเข้ามาดู

"อุ๊ย..ถ้าจะหนัก" ผู้หมวดประยุทธ์รีบปิดประตูแล้วกลับออกไป เพราะว่าตอนนี้ท่านสารวัตรยังไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้า

ก่อนที่จะเข้าไปในโรงแรม เมรีแวะร้านยา เพื่อที่จะซื้อ..

พอได้สิ่งที่ต้องการแล้วเธอก็ไปเข้าห้องน้ำก่อนเป็นอันดับแรก

"นี่มันอะไรกัน?!" ทั้งๆ ที่เธอกับเขาพยายามกันมาเป็นปีๆ เพื่อที่จะได้ลูก แต่ก็ไม่มาสักที..แล้วนี่มันอะไร?!

หญิงสาวนั่งมองเครื่องตรวจครรภ์ที่ขึ้นมาสองขีด

ใช่แล้วที่เธอไม่ยอมฉีดยาหรือกินยาที่หมอจัดมาให้ เพราะเธอไม่แน่ใจเรื่องนี้

"ไม่สบายหรือเปล่า" ผู้จัดการเห็นเมรีเดินเข้ามาในที่ทำงานด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว

"สบายดีค่ะ" หญิงสาวค่อยๆ ก้าวเดิน เพราะขาที่อักเสบมันเจ็บอยู่มาก แต่จะให้หยุดงานก็ไม่ได้ เพราะตำแหน่งผู้ช่วยผู้จัดการมีแค่เธอคนเดียว

สายๆ ของวันเดียวกันนั้น

"ท่านสารวัตรสุดหล่อมาอีกแล้ว" ตอนนี้ในที่ทำงานของเธอรู้จักเขาดี

"ผมมาขอพบ รองผู้จัดการครับ" ชายหนุ่มเข้ามาก็เดินตรงเข้าไปหาพนักงานเสิร์ฟที่อยู่แถวนั้น

"อยู่ในครัวค่ะ"

มันเป็นเวลาที่เธอต้องเข้าไปตรวจเช็คความเรียบร้อยในห้องครัว

ดัมมี่เห็นเธอทำงานอยู่ก็เลยไม่กวน แต่เขาก็ฝากสิ่งที่เธอลืมเอามาด้วย..ไว้กับเพื่อนร่วมงาน

"อะไรคะ" เมรีมองสิ่งที่ พนักงานหญิงยื่นมาให้

"คุณสารวัตรฝากไว้ให้"

"สารวัตร" หญิงสาวรู้ได้ทันทีว่าสารวัตรคนนั้นต้องเป็นเขาแน่ "ยา"

ใช่แล้วเขาเห็นว่าเธอไม่เอายามาด้วย ก็เลยมาส่ง กลัวว่าจะลืมกินอีก

เมรีถือยาห่อนั้นไปทิ้งลงถังขยะ ยังไงเธอก็คงไม่กินมันอีกแล้ว

เย็นวันเดียวกัน..

"ฉันขอคุยกับคุณหน่อย" หญิงสาวกลับมาจากที่ทำงานก็เห็นเขานั่งเล่นกับพวกกลุ่มเพื่อนอยู่ที่เดิม แต่วันนี้มีเพิ่มเติม..คือมีนกเอี้ยงนั่งอยู่ด้วย

พอนกเอี้ยงเห็นเมรีเดินเข้ามาก็แกล้งนั่งเบียดสารวัตรดัมมี่

จนดัมมี่ต้องได้ลุกขึ้นจากที่นั่งอยู่ ..พอลุกขึ้นได้เขาก็รีบเดินตามเธอเข้ามาในบ้าน

"เรื่องนั้นคงจะจบแล้วใช่ไหมคะ"

"เรื่องอะไร"

"เรื่องที่คุณถูกสอบ"

"ทำไม"

"ถ้ามันจบแล้ว..ฉันจะย้ายออกจากที่นี่"

"ทำไมต้องย้าย"

"ฉันอึดอัดที่ต้องมาอยู่แบบนี้ และฉันก็อยากจะมีชีวิตเป็นของตัวเองด้วย ในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกันทำไมฉันต้องมาอยู่ที่นี่กับคุณด้วย" ตอนนี้เธอชักแม่น้ำทั้งห้าเพื่อที่จะออกจากที่นี่ไปก่อน

เพราะเรื่องผู้หญิงที่ท้องกับเขามันเด่นชัดขึ้นมา..ก็ตอนที่เธอท้องนี่แหละ ทีแรกคิดว่าเขามีลูกยากไม่จริงเลย แค่เด็กยังไม่เลือกที่จะมาเกิดกับเธอ..แต่เลือกที่จะไปเกิดกับผู้หญิงของเขาอีกคนมากกว่า

ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะไม่รู้ว่าเขาเอาผู้หญิงคนนั้นไปไว้ที่ไหนแล้ว แต่หญิงสาวก็ไม่คิดจะถาม

ดัมมี่เดินออกมาจากบ้านแบบหัวเสีย

เมรีเห็นเขาออกไปแบบไม่พูดอะไร เธอก็รีบกลับเข้าไปเก็บเสื้อผ้า

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

ดัมมี่กลับเข้ามาใหม่พร้อมกับถุงกับถุงอาหาร ..พอเขาเตรียมข้าวเสร็จก็ยกเข้ามาที่ห้องนอน คิดว่าจะให้เธอทานข้าวแล้วทานยา

แต่พอประตูห้องเปิดเข้ามาก็พบแต่ความว่างเปล่า

"เมรี" ชายหนุ่มรีบวางอาหารลงที่เตียง แล้วเดินออกมาดูห้องน้ำ ก็ไม่เจอใคร

เขาก็เลยออกมาหน้าบ้านเพื่อที่จะถามพวกลูกน้องที่นั่งอยู่แถวนั้น

"ผมเห็นออกไปพร้อมกับกระเป๋าใบหนึ่งครับ"

"กระเป๋า" ดัมมี่รีบกลับเข้ามาดูเสื้อผ้าของเธอ

..กระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กของเธอหายไป แต่ข้าวของก็ยังอยู่

เขาเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนที่เตียง หัวใจชายหนุ่มเริ่มสั่นหวิว เมื่อรู้ว่าข้างกายของเขาจะไม่มีเธออีกแล้ว

มือหนาลูบที่นอนตรงที่เธอเคยนอน.. กว่าเขาจะผ่านช่วงเวลาที่ไม่มีเธอไปได้ มันยากลำบากมาก เขาจำเหตุการณ์นั้นได้ดี

"อะไร" และมือของเขาก็ไปสะดุด อะไรบางอย่าง ชายหนุ่มจึงหยิบขึ้นมาดู "ยา"

รู้ได้ในทันทีว่ายานี้คือยาอะไร เพราะเมื่อคืนนี้เขาให้เธอกินยาแค่ชุดเดียว แต่เธอก็ไม่ยอมกินเพราะอะไร?

คำถามของหมอเริ่มเด่นชัดขึ้นมาในความคิด ..เรื่องที่หมอถามถึงการคุมกำเนิด

ดัมมี่รีบวิ่งออกมาที่รถ แล้วขับออกไป ที่แรกที่เขาจะไปตามก็คือบ้านของพี่ชาย เพราะเธอไม่มีที่ไหนจะให้ไปอีกแล้ว

ดัมมี่ใช้เวลาเพียงไม่นานก็มาถึง เขาไม่พูดพร่ำลงรถได้ ก็รีบตรงไปที่ประตูหน้าบ้าน..

"ฉันละเหนื่อยใจกับเธอจริงๆ คงถูกทิ้งอีกแล้วสิถึงได้ซมซานกลับมา"

"ถ้าจะพูดแบบนี้ก็หยุดพูดดีกว่า" มันคือเสียงผู้ชายที่ดังออกมา

"พี่จะว่าให้ฉันทำไม ก็น้องสาวของพี่ชอบมาอยู่มากินฟรีแบบนี้"

"บอกให้หยุดพูดไง"

คนร่างหนาที่ยืนอยู่หน้าประตูในตอนนี้ถึงกับทำอะไรไม่ถูก..เมื่อได้ยินสิ่งที่ครอบครัวของเธอพูด