ไฟแค้น นิยาย บท 52

"ฉันไม่ฉีดค่ะ คุณหมอก็รู้ว่าฉันกลัวเข็ม" หญิงสาวรีบปฏิเสธการฉีดยาในทันทีที่ได้ยินหมอถามแบบนั้น

"คุณจะไม่ฉีดได้ยังไง แผลอักเสบมันอันตรายมากเลยนะ" เรื่องนี้ดัมมี่รู้ดี เพราะว่าการทำงานของเขาเจอเรื่องพวกนี้บ่อย

"คุณหมอคะ ขอเป็นยาทานเฉยๆ ได้ไหม" เมรีไม่สนใจคำพูดของเขา..เธอหันมาพูดกับหมอ

"ได้ค่ะ แต่ยาตัวนี้ทานแล้วจะง่วงหน่อยนะ"

พอหมอจัดยาเสร็จก็อนุญาตให้กลับบ้านได้ แต่หมอก็ไม่ลืมที่จะเตือนว่าถ้าหากไข้ไม่ลดให้กลับมาใหม่อีกครั้ง

บ้านพัก..

"กินยาก่อนนะเดี๋ยวผมจะเช็ดตัวให้" ดัมมี่จัดยาตามที่หมอให้มา ส่งให้เธอพร้อมกับน้ำ

เมรีรับยานั้น..แล้วเธอก็กินมันอย่างว่าง่าย

พอทานยาเสร็จ เขาก็หาผ้ามาเช็ดตัวให้ ..หญิงสาวยอมให้เขาเช็ดตัว เพราะว่ามันเป็นวิธีเดียวที่จะลดไข้เธอได้ เพราะยาที่เธอแกล้งเอาเข้าปาก..ตอนนี้มันได้อยู่ใต้ผ้าปูที่นอน

ดัมมี่ถอดเสื้อและกางเกงของเมรีออก เหลือทิ้งไว้แค่ชุดชั้นใน เพื่อที่จะเช็ดตัวให้ถนัดหน่อย ..ชายหนุ่มเช็ดไปโดยไม่ได้คิดอะไรเพราะเขาเป็นห่วงเธอมากกว่า

สามชั่วโมงผ่านไป..และตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว

"ทำไมยังตัวร้อนอยู่เลย ..กินยาอีกไหม" เขาลุกขึ้นมาเช็ดตัวให้เธอทุกชั่วโมง แต่ไข้ก็ยังไม่ลด

คนตัวเล็กปฏิเสธด้วยการส่ายหน้า แต่ก็ปล่อยให้เขาเช็ดตัวไป

ดัมมี่ก็แปลกใจอยู่บ้าง ทำไมเธอถึงไม่อยากจะกินยา เพราะแต่ก่อนเวลาไม่สบาย เธอชอบถามหายาเพื่อมากินลดไข้ กลัวว่าถ้าไข้สูงจะได้เข้าโรงพยาบาล

เช้าวันต่อมา..

"อึดอัด" หญิงสาวพยายามแกะมือของคนที่นอนกอดเธออยู่ออก

เมื่อคืนนี้ทำยังไงไข้เธอก็ไม่ลดและไม่ยอมกินยาอีก เขาก็เลยใช้วิธีถอดเสื้อผ้าของตัวเองเหมือนกัน..แล้วกอดเธอไว้อยู่แบบนั้นเผื่อว่าความร้อนมันจะระบายมาที่ตัวเขาบ้าง

..และมันก็ได้ผล ตอนนี้เมรีไข้ลดแล้ว ส่วนสารวัตรดัมมี่กลับตัวร้อนแทน

หญิงสาวร่างระหงลุกขึ้นมาก็หาเสื้อผ้าใส่เพื่อปิดบังร่างกายที่เปลือยเปล่า โดยไม่สนใจคนที่นอนแก้ผ้าอยู่บนเตียง

..ตอนนี้เธอรู้สึกอาการดีขึ้นมาก ก็เลยเปลี่ยนชุดออกไปทำงาน

ก๊อก ก๊อก

"ท่านสารวัตรครับ..สายแล้วนะครับ" ผู้หมวดประยุทธ์มาปลุก เพราะเห็นว่าภรรยาของสารวัตรออกไปนานแล้ว แต่สารวัตรทำไมถึงยังไม่ออกมา

พอเคาะแล้วไม่ได้ยินเสียงก็เลยเปิดประตูเข้ามาดู

"อุ๊ย..ถ้าจะหนัก" ผู้หมวดประยุทธ์รีบปิดประตูแล้วกลับออกไป เพราะว่าตอนนี้ท่านสารวัตรยังไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้า

ก่อนที่จะเข้าไปในโรงแรม เมรีแวะร้านยา เพื่อที่จะซื้อ..

พอได้สิ่งที่ต้องการแล้วเธอก็ไปเข้าห้องน้ำก่อนเป็นอันดับแรก

"นี่มันอะไรกัน?!" ทั้งๆ ที่เธอกับเขาพยายามกันมาเป็นปีๆ เพื่อที่จะได้ลูก แต่ก็ไม่มาสักที..แล้วนี่มันอะไร?!

หญิงสาวนั่งมองเครื่องตรวจครรภ์ที่ขึ้นมาสองขีด

ใช่แล้วที่เธอไม่ยอมฉีดยาหรือกินยาที่หมอจัดมาให้ เพราะเธอไม่แน่ใจเรื่องนี้

"ไม่สบายหรือเปล่า" ผู้จัดการเห็นเมรีเดินเข้ามาในที่ทำงานด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว

"สบายดีค่ะ" หญิงสาวค่อยๆ ก้าวเดิน เพราะขาที่อักเสบมันเจ็บอยู่มาก แต่จะให้หยุดงานก็ไม่ได้ เพราะตำแหน่งผู้ช่วยผู้จัดการมีแค่เธอคนเดียว

สายๆ ของวันเดียวกันนั้น

"ท่านสารวัตรสุดหล่อมาอีกแล้ว" ตอนนี้ในที่ทำงานของเธอรู้จักเขาดี

"ผมมาขอพบ รองผู้จัดการครับ" ชายหนุ่มเข้ามาก็เดินตรงเข้าไปหาพนักงานเสิร์ฟที่อยู่แถวนั้น

"อยู่ในครัวค่ะ"

มันเป็นเวลาที่เธอต้องเข้าไปตรวจเช็คความเรียบร้อยในห้องครัว

ดัมมี่เห็นเธอทำงานอยู่ก็เลยไม่กวน แต่เขาก็ฝากสิ่งที่เธอลืมเอามาด้วย..ไว้กับเพื่อนร่วมงาน

"อะไรคะ" เมรีมองสิ่งที่ พนักงานหญิงยื่นมาให้