ไฟแค้น นิยาย บท 53

แอดดด~ ขณะที่ครอบครัวกำลัง เริ่มจะทะเลาะกัน เพราะเรื่องของน้องสามี ทันใดนั้นประตูหน้าบ้านก็ได้เปิดเข้ามา

"ผมไม่คิดเลยว่าพวกคุณจะคิดแบบนี้กับภรรยาของผม"

เมรีนั่งไม่พูดไม่จา เพราะไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตต่อดี..พอได้ยินเสียงเธอก็มองไป

"ผมมารับคุณกลับ" ชายหนุ่มเดินเข้ามาจูงเอามือของเธอให้ลุกขึ้น

"ที่คุณได้ยินมันไม่จริงเลยนะคะ ฉันเป็นห่วงน้องเมย์มากต่างหาก กลัวว่าคุณจะทิ้งขว้างน้องสาวของฉัน" พี่สะใภ้เริ่มหน้าเปลี่ยนสี เพราะไม่คิดว่าสามีของเธอจะได้ยิน

"แต่ที่ผมได้ยินมาตั้งแต่ต้น มันไม่เป็นแบบนั้น" ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ยินมาตั้งแต่ต้นตามที่พูดมา แต่ด้วยหน้าที่การงานของเขา แค่มองตา..ก็รู้ไปถึงไส้พุงว่ามีกี่ขด

"พี่พูดอะไรหน่อยสิ" พี่สะใภ้เริ่มเสียวสันหลัง หันมาหาผู้เป็นสามีให้แก้ต่าง

"อยากปากดีนักเห็นไหม" แต่สามีกลับไม่ช่วย

มือหนาจูงคนตัวเล็กให้ออกจากบ้านหลังนั้นมา..

"ปล่อยก่อนค่ะ" พอออกมาถึงหน้าบ้านเธอก็ขอให้เขาปล่อยมือ

"ยังจะกลับไปให้พวกนั้นโขกสับอีกเหรอ"

"เปล่า..ฉันจะเอาเงินให้เขา"

"เงินอะไร"

"เงินที่บอกว่าจะออกค่าเช่าบ้านช่วย"

"พี่สะใภ้คุณไม่บอกเหรอว่าผมเอาให้แล้ว"

"อะไรนะคะ"

"วันนั้นผมคิดว่าให้ไปมากพอแล้วนะ" วันที่เข้ามารับเธอ เขาให้เงินสดพี่สะใภ้ไปเกือบทั้งกระเป๋า ซึ่งตอนนั้นเธอมัวแต่เก็บของก็เลยไม่รู้เรื่องอะไร ส่วนพี่สะใภ้พอได้เงินก็เงียบ

เมรียอมขึ้นรถกลับมากับเขา..เพียงไม่นานรถก็ขับมาถึงบ้านพัก

"เก็บของเสร็จก็นอนพักสะ" เขาถือกระเป๋าเข้ามาส่งที่ในห้องนอนแล้วก็ออกไป

เช้าวันต่อมา..

"คุณเก็บของจะไปไหนคะ" เมรีกำลังจะไปเข้าห้องน้ำ แต่เห็นตำรวจที่พักอยู่ข้างห้องเก็บของออกมา

"พอดีผมได้บ้านพักแล้วครับ" จบคำพูดผู้หมวดประยุทธก็หิ้วกระเป๋าออกจากบ้านหลังนั้นไป

ที่จริงดัมมี่ให้ประยุทธ์ย้ายไปอยู่บ้านอีกหลัง เพราะเขาอยากจะให้เธอเป็นส่วนตัวในบ้านหลังนี้ เวลาทำอะไรจะได้สะดวกหน่อย

พอเสร็จธุระจากห้องน้ำออกมาก็เห็นว่าเขากำลังเตรียมอาหาร

"มาทานข้าวก่อน"

"ฉันยังไม่หิว"

"ไม่หิวก็ต้องกิน"

วันนี้อาหารที่ดัมมี่เตรียม มีทั้งผักผลไม้มาครบ..แถมยังมีนม

เมรีทานเกือบไม่มีอะไรเหลือ นี่ขนาดไม่หิวนะ ถ้าหิวคงกินทั้งถ้วยชาม

หญิงสาวเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อที่จะออกมาทำงาน ..พอเดินออกมาก็เจอว่าเขาจอดรถรออยู่แล้ว

"สารวัตรจะไปไหนแต่เช้าคะ" นกเอี้ยงซึ่งอยู่ในชุดออกกำลังกายที่เซ็กซี่ล่อตาล่อใจมาก แกล้งหยุดถามเพราะเห็นเมรีกำลังเดินออกมา

"จะไปส่งภรรยาที่ทำงานครับ" ชายหนุ่มตอบออกไปแบบไม่อ้อมค้อมและไม่เก็บงำ จนทำให้คนที่ถามไปไม่เป็น

[โรงแรม]

"ตอนเย็นพี่จะมารับ"

"ฉันกลับเองได้" จบคำพูดหญิงสาวกำลังจะเปิดประตูลง..แต่ดัมมี่ออกตัวรถไปก่อน

"คุณจะบ้าหรือไง!" เมรีตกใจเกาะรถไว้เกือบไม่ทัน

"ถ้าไม่ให้มารับก็ไม่ต้องทำงาน" เขารู้วิธีจัดการกับผู้หญิงดื้อแบบเธอดี

"มารับก็มารับสิ! จอดรถเดี๋ยวนี่นะ!!"

มุมปากสารวัตรดัมมี่ยกยิ้มขึ้นแบบผู้ชนะ..ทันใดนั้นเขาก็เลี้ยวรถกลับมาจอดที่เดิม..

เที่ยงวันเดียวกันนั้น..

"ไหนสัญญากับแม่แล้วว่าจะไม่ซนไง!"

"เด็กผู้ชายก็ซนแบบนี้เป็นธรรมดา"

"คุณอย่าตามใจลูกมากนักสิ"

"ใครบอกผมตามใจ"

หญิงท้องแก่ใกล้คลอดตำหนิสามีที่กำลังวุ่นกับการวิ่งจับลูกชายรอบโต๊ะอาหาร