ไฟแค้น นิยาย บท 54

"คุณหมายถึงผู้หญิงคนไหน"

"คนที่สวยๆ นั่นไง" พอพูดคำนี้ออกมาแล้วถึงคิดได้ว่าไม่ควร "แต่สวยน้อยกว่าคุณนิดหนึ่ง" จะรอดไหมวะมึงไอ้สิงห์

"แล้วไงคะ" กัดฟันถามสามีต่อ

"ผมจำได้แล้วว่าเคยเห็นผู้หญิงคนนั้นที่ไหน"

"ที่ไหน"

"ก็เคยเห็นอยู่กับตำรวจคนนั้นไง"

"พี่ดัมมี่น่ะเหรอคะ"

"ใช่แล้ววันที่ไปทานข้าวกับ..เอ่อ" พอมาถึงตรงนี้เกือบหยุดไม่ทัน

"ไปทานข้าวกับใคร" ถามออกมาแบบเก็บอารมณ์มาก แต่คนฟังก็ยังเสียวอยู่ดี

"คุณอย่าโกรธนะแค่ไปทานข้าวกันเฉยๆ"

"ก็บอกมาสิคะว่าไปทานกับใคร"

"กับคุณฟ้าพี่สาวของคุณนั่นแหละ วันนั้นผมเห็นพี่ดัมมี่ของคุณไปทานข้าวกับผู้หญิงคนนี้ และได้ยินเขาบอกเลิกกันด้วย" วันนั้นสิงหราชยังแอบสะใจ ที่ดัมมี่ถูกผู้หญิงบอกเลิก..แต่พอมารู้ความจริงว่าดัมมี่ไม่ข้องเกี่ยวอะไรกับภรรยาของตัวเองถึงกับสำนึกผิดไม่ทัน

"จริงเหรอคะ" ที่แท้ผู้หญิงคนที่เธอขอให้นาฬิกาช่วยตามหาก็อยู่ใกล้ๆ นี่เองเหรอ "พรุ่งนี้คุณพาฉันไปที่โรงแรมนั้นอีกได้ไหมคะ"

"ได้สิจ๊ะ" สิงหราชรู้ดีว่าเธอไม่สบายใจ เรื่องที่ทำให้พี่ชายของเพื่อนต้องได้เลิกรากับภรรยา แต่เขาก็ช่วยเท่าที่ช่วยได้แล้ว

เช้าวันต่อมา..

"ผมรู้ว่าจะไปตอนเช้า แต่ทำไมต้องไปเช้าขนาดนี้ด้วย"

อัปสรสุดาปลุกสามีตั้งแต่ไก่โห่

"กว่าคุณจะตื่นมาแต่งหล่ออีก ก็พอดีเวลาเมียของพี่ดัมมี่เข้างาน"

"ผมหล่ออยู่แล้วไม่ต้องแต่งอะไรมากหรอก" ชายหนุ่มยันกายลุกขึ้นนั่งแบบงัวเงีย

"ก่อนที่จะคลอดลูก ฉันอยากจะแก้ไขเรื่องทุกอย่างให้เสร็จ"

"ก็ได้ครับ" ชายหนุ่มรีบเดินเข้าห้องน้ำทันที

บ้านพักข้าราชการตำรวจ..

"ทานข้าวก่อนนะค่อยไปทำงาน" ดัมมี่ตื่นมาทำกับข้าวแต่เช้า เพื่อเตรียมอาหารไว้ให้เธอก่อนออกไป

"ทำไมพี่ต้องทำแบบนี้ด้วย" เมรีกลัวว่าตัวเองจะเคยตัว เพราะเขาแทบไม่ให้เธอจับงานบ้านเลย

"พี่ว่างก็เลยทำให้ อย่าคิดอะไรมากนะ" เขารีบยกอาหารมาวางบนโต๊ะ "เดี๋ยวพี่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน..จะได้ไปส่งเราที่ทำงานด้วย"

"วันนี้ฉันจะไปเอง"

"ทำไม"

"ถ้าคุณยังอยากให้ฉันอยู่บ้านหลังนี้เพื่อเล่นละครต่อไป อย่าเข้ามายุ่งกับชีวิตของฉันให้มากกว่านี้ เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว" เมรียังไม่นั่งเลยด้วยซ้ำ พูดจบเธอก็เดินออกมาเลย..ทิ้งให้ดัมมี่ได้แต่มองตาม

พอเธอออกไปแล้ว ชายหนุ่มได้แต่นั่งมองอาหารที่เตรียมให้เธอ กว่าจะได้แต่ละอย่างต้องเปิดเข้าไป search ดูใน Google

[โรงแรม]

หญิงสาวนั่งรถประจำทางมาลงที่ทำงาน ขาเรียวก้าวเดินกำลังจะเข้าไปในโรงแรมนั้น

"คุณเมรีคะ"

เมรีหยุดเมื่อได้ยินเสียงคนเรียกชื่อ..เธอหันกลับมาที่ต้นเสียง พอเห็นว่าเป็นใครที่เรียก ก็เลยมองซ้ายมองขวา เพราะไม่แน่ใจว่าผู้หญิงคนนั้นเรียกเธอไหม

"คุณชื่อเมรีใช่ไหมคะ" อัปสรสุดาถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง เพราะรู้ชื่อนี้มาจากนาฬิกา

"ใช่ค่ะ" ทำไมเมรีจะจำผู้หญิงท้องแก่คนนี้ไม่ได้ เพราะเพิ่งเจอกันเมื่อวานนี้เอง แต่ที่เธอสงสัยผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงมาดักรอที่หน้าโรงแรมแบบนี้

ทั้งๆ ที่เขาบอกว่าเขาไม่ได้เป็นอย่างที่ผู้หญิงคนนั้นกล่าวหามา แต่เธอก็เลือกที่จะเชื่อคนอื่นมากกว่าเชื่อคำพูดของเขา

หนูรู้ใช่ไหมลูกว่าพ่อไม่ผิด ขนาดหนูยังรู้เลยว่าพ่อไม่ผิด ทำไมแม่ถึงได้โง่แบบนี้ ..มือเรียวลูบท้องตัวเองเพื่อคุยกับลูกที่อยู่ในนั้น

หลังเลิกงาน.

พอออกมาถึงด้านนอก เธออดไม่ได้ที่จะมองที่ที่เขาเคยจอดรถรอรับ พอไม่เจอก็แอบผิดหวังอยู่บ้าง ..ใครจะกล้ามารับล่ะ เล่นพูดกับเขาแรงขนาดนั้น

พอรถประจำทางมาจอดที่หน้าสำนักงานตำรวจหญิงสาวก็เดินเข้าไป ในโซนของบ้านพักข้าราชการ

เข้ามาถึงด้านในก็ไม่เจอเขาอยู่ในบ้าน

"ไปไหนของเขา.." ตอนที่เข้ามาก็ไม่เจอตำรวจ นั่งอยู่ที่โต๊ะด้านหน้าสักคน หรือวันนี้มีงานด่วนอะไร

หญิงสาวก็เลยเดินออกมาดูเผื่อว่าจะถามใครได้

"สวัสดีค่ะ วันนี้พวกพี่ๆตำรวจไปไหนกันหมดคะ" หญิงสาวถามบ้านที่อยู่ไม่ไกลกัน คงจะเป็นภรรยาของตำรวจคนใดคนหนึ่งแน่

"ที่จริงเลิกงานมากันแล้วล่ะคะ แต่ได้รับแจ้งความ" ภรรยาตำรวจคนนั้นก็ดูหน้าตาไม่ค่อยสู้ดีเท่าไร

"รับแจ้งความเรื่องอะไรคะ"

"คนเมายาบ้าคลุ้มคลั่งอาละวาด"

"ทำไมพี่ถึงดูสิหน้าไม่ดีล่ะคะ"

"พี่ไม่อยากให้สามีไป แต่เขาบอกว่ามันเป็นหน้าที่"

"ทำไมคะ"

"เคยมีตำรวจคนหนึ่งตาย เพราะเหตุการณ์แบบนี้ พี่ก็เลยกลัว"

"อะไรนะคะ"