ไฟแค้น นิยาย บท 55

"พี่อย่าเป็นอะไรนะ" หญิงสาวเริ่มใจไม่ดี รีบเดินกลับมาหาโทรศัพท์เพื่อที่จะโทรหาเขา

..ในระหว่างที่กำลังเลื่อนหาเบอร์ เมรีได้แต่ภาวนาให้เขายังใช้เบอร์เดิมอยู่ เพราะตั้งแต่กลับมาเธอยังไม่เคยโทรหาเลยสักครั้ง

ตู๊ด~ ตู๊ด~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นระยะ แล้วสายก็ตัดไปเพราะไม่มีใครรับ

ตู๊ด~ ตู๊ด~~ ครั้งที่ 4 ที่ต่อสาย พอสายตัดเธอก็กดซ้ำอีก..จนถึงครั้งที่ 5

"สารวัตรระวังครับ" คำแรกที่ได้ยินเสียงตามสาย พอเจ้าของเครื่องกดรับแต่ยังไม่ได้พูด

"สารวัตรหลบไปก่อน" มันคือเสียงสุดท้ายก่อนที่สายจะตัดไปอีกครั้ง

"พี่ดัมมี่ นี่เมย์เองนะ" หญิงสาวพยายามตะโกนใส่โทรศัพท์ เพื่อหวังให้ปลายสายได้ยิน

พอสายตัดไปเมรีก็รีบออกมาถามผู้หญิงคนเดิม ว่าคนที่โทรมาแจ้งความอยู่เขตไหน

"คุณจะไปจริงเหรอคะ"

"จริงค่ะ"

"ถ้างั้นฉันพาไปค่ะ" ภรรยาตำรวจคนนั้น รีบจูงเอามอเตอร์ไซค์ออกมา แล้วทั้งสองก็มุ่งหน้าไปที่ที่เกิดเหตุ ซึ่งใช้เวลาพอสมควร

"ใช่ตรงนั้นแน่เลยค่ะ" พอขับรถเข้ามาใกล้ก็เห็นไทยมุงยืนอยู่แถวนั้น และก็มีตำรวจอีกหลายคนกำลังเคลียร์พื้นที่..เมรีลงจากมอเตอร์ไซค์ได้ก็รีบตรงเข้าไป

"กรี๊ดดด" หญิงสาวตกใจพอโผล่พ้นผู้คนเข้าไปก็เจอกับร่างของชายที่นอนจมกองเลือดอยู่

"สารวัตรดัมมี่อยู่ไหน" พอตั้งสติได้เธอก็มองหาเขา "มีใครเห็นสารวัตรไหมคะ" หญิงสาวถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ยิ่งไม่เห็นเขาอยู่ในที่นี้ก็ยิ่งตกใจ

"ท่านสารวัตรถูกส่งโรงพยาบาลแล้วครับ" ทันใดนั้นก็มีเสียงใครบางคนพูดมา

"ถูกส่งโรงพยาบาลหมายความว่ายังไงคะ" ขาที่คิดว่าแข่งแกร่งที่สุดในร่างกาย ตอนนี้แทบจะไม่มีแรงรับน้ำหนักของตัวไว้ได้

"ไม่รู้ว่าใครโทรเข้ามาตอนเกิดเหตุ พอท่านสารวัตรเห็นเบอร์ก็รีบกดรับสาย..ท่านก็เลยไม่ได้ระวังตัว"

"แล้วเขาจะรับสายทำไม.." หญิงสาวรู้ได้ในทันทีว่าเบอร์ที่เขารับคงจะเป็นเบอร์ของเธอ

"พาฉันไปโรงพยาบาลทีค่ะ" เมรีรีบกลับมาที่รถมอเตอร์ไซค์คันเดิม

แล้วภรรยาตำรวจคนนั้นก็พาขับรถมาที่โรงพยาบาล

คนตัวเล็กก้าวลงจากมอเตอร์ไซค์ได้ก็วิ่งเข้ามาที่หน้าห้องฉุกเฉิน

"ตำรวจ..ตำรวจคนที่บาดเจ็บอยู่ไหนคะ" หญิงสาวพูดแทบไม่เป็นภาษา เธอถามบุรุษพยาบาลที่อยู่ด้านหน้า

"อยู่ข้างในครับ"

ได้ยินแค่นั้นเมรีก็ไม่รอให้ทางแผนกฉุกเฉินอนุญาต..เธอรีบตรงเข้าไปในห้อง..จนพยาบาลและบุรุษพยาบาลที่อยู่ด้านหน้าตามเข้ามาห้ามไว้

"คุณคะ คุณจะเข้าไปแบบนี้ไม่ได้นะ" พอเสียงพยาบาลดังขึ้น คนที่อยู่ในห้องฉุกเฉินนับสิบชีวิตต่างก็มองมาที่ต้นเสียง

หนึ่งในนั้นก็คือสารวัตรดัมมี่ที่ยืนอยู่ข้างเตียงของตำรวจอีกคน

"พี่ดัมมี่ พี่เป็นอะไรมากไหม" เมรีตรงเข้าไปสำรวจร่างกายของเขา ก็เจอกับผ้าพันแผลที่แขนและรอยฉีกขาดของเสื้อชุดตำรวจ

"เมย์มาได้ไง"

"พี่ตอบมาก่อนสิว่าพี่เจ็บตรงไหนบ้าง" หญิงสาวยังพยายามมองดูตามร่างกายของเขาอีกว่ามีแผลตรงไหนไหม

"แผลที่เย็บไประวังอย่าให้โดนน้ำนะคะ" ทันใดนั้นพยาบาลที่ประจำอยู่ในห้องฉุกเฉินก็ถือยามาให้

"เย็บ?!"

"ใช่ค่ะ เย็บไปสิบกว่าเข็มเลย ต้องระวังให้มากๆ นะคะ กลัวว่าแผลจะอักเสบ" พยาบาลสาวคิดว่าเธอเป็นญาติคนไข้ที่นอนอยู่บนเตียง ก็เลยยื่นยานั้นให้กับเธอไป

"เย็บสิบกว่าเข็มเลยเหรอ" พอได้ยินหญิงสาวแทบจะเป็นลมล้มพับลงตรงนั้น

ผู้หมวดเอนกที่นอนอยู่บนเตียงมองหน้าสารวัตร ..คนที่เย็บสิบกว่าเข็มคือผู้หมวด ส่วนสารวัตรแค่ทำแผล ที่ถูกผู้หมวดเอนกผลักออกจากวิถีคมมีดของชายที่คลั่งยา ..แต่ถ้าผู้หมวดเอนกไม่เข้ามาช่วยจังหวะนั้น ป่านนี้ร่างของสารวัตรคงจะได้อยู่ที่วัดแล้ว

"แล้วพี่ยืนทำไมอยู่ตรงนี้ ทำไมไม่นอนบนเตียง"

"เมย์ฟังพี่ก่อน..โอ้ยย" ทีแรกว่าจะบอกความจริงไปแล้ว แต่พอเห็นท่าทางของเธอที่เป็นห่วงมาก ชายหนุ่มก็เลยเปลี่ยนแผนทำเป็นเจ็บแผลขึ้นมา

"เล่นเหมือนนะครับสารวัตร" ผู้หมวดเอนกแอบกระซิบพูด

"ถ้าไม่อยากเย็บเพิ่ม ก็เงียบไว้" แอบขู่ลูกน้องเบาๆ

ขณะที่ทั้งสองออกมาจากห้องฉุกเฉิน ก็เห็นชายคลั่งยาที่ตอนนี้ไม่มีลมหายใจแล้ว เพราะถูกวิสามัญ ได้ถูกเข็นผ่านหน้าของทั้งสองมา ..ที่ตำรวจต้องวิสามัญ เพราะว่าชายคลั่งยาคนนี้ไม่ได้สติเลย ถ้าปล่อยไว้คนอื่นอาจจะถูกชายคนนี้ทำร้ายหรือไม่ก็อาจจะถึงแก่ชีวิต

หญิงสาวตกใจจนก้าวขาไม่ออก เพราะเธอไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน

มือหนาเลื่อนไปจับใบหน้าของคนรักมาแนบไว้ที่อกเพื่อไม่ให้มองภาพนั้น

"ไม่เป็นอะไรแล้วนะ"

เมรีพยักหน้าให้นิดหนึ่งเพื่อตอบว่าเธอยังไหว

"กลับบ้านกัน" น้ำเสียงของเขาอบอุ่นมาก เธอนึกเสียดายเวลาเกือบครึ่งค่อนปีที่ปล่อยมือเขาไป

[บ้านพัก]

"ท่านสารวัตรเป็นยังไงบ้างคะ" พอรถของเขามาจอด นกเอี้ยงที่เพิ่งได้ข่าวก็รีบเข้ามาถาม

"ไม่เป็นอะไรมากครับ..ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ" เขาจำเป็นต้องได้ตอบก่อน ถึงแม้ว่าจะเสียวสันหลังอยู่มากก็ตาม ..เสียวสันหลังเพราะกลัวว่าผู้หญิงอีกคนจะงอนเอา

แต่กลับไม่เลย..พอเธอลงรถได้ก็เดินเข้ามาประคองเขา

"เข้าไปพักผ่อนก่อนดีกว่าค่ะ" เมรีไม่สนใจผู้หญิงคนนั้นที่แกล้งทำเป็นสนิทกับสามีของเธอเลย ตอนนี้ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถที่จะทำให้เธอหวั่นไหวได้อีกแล้ว

เข้ามาถึงในห้องนอน คนตัวเล็กก็พยุงชายร่างสูงไปนั่งลงที่เตียงเบาๆ

"ระวังนะคะ" แล้วเธอก็จับเขานอนลงที่หมอนแบบเบามือที่สุด

ดัมมี่แอบอมยิ้มรู้แบบนี้ เขาน่าจะเป็นคนที่ถูกแทงเองมากกว่า

"เดี๋ยวเมย์จะไปหาอะไรมาให้ทานก่อนนะ จะได้ทานยา" หญิงสาวกำลังจะออกมา แต่ถูกมือของเขาเหนี่ยวรั้งไว้ก่อน

"ไม่ต้องรีบนะจ๊ะ พี่ไม่เป็นอะไรมาก" เขากลัวว่าเธอจะทำอะไรไม่ระวัง

"ค่ะ" ใบหน้าหวานยกยิ้มให้ก่อนที่จะออกจากห้อง

ชายหนุ่มคิดแปลกใจว่าทำไมท่าทางของเธอถึงเปลี่ยนไปมากทั้งคำพูดคำจา ..ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่สังเกตว่าตอนนี้เธอใช้คำพูดเหมือนแต่ก่อนที่เคยใช้พูดกับเขา..หรืออาจเป็นเพราะที่เขาบาดเจ็บก็เป็นได้

ทานข้าวเสร็จหญิงสาวก็เอายามาให้เขาทานตามในทันที ..ที่จริงไม่ใช่ยาของเขาหรอก .เป็นยาของผู้หมวดเอนก..แต่ชายหนุ่มจำเป็นต้องได้กินยานั่นเข้าไป

"ทะ.. ทำอะไรจ๊ะ" หญิงสาวพยายามถอดเสื้อผ้าของเขาออก

"จะเช็ดตัวไงคะ คุณหมอบอกว่าอย่าเพิ่งให้แผลโดนน้ำ" ถอดเสื้อผ้าเสร็จเธอก็เริ่มเช็ดตามร่างกายของเขา

ดัมมี่ไม่รู้จะพูดยังไงดี ก็เลยต้องได้ปล่อยให้เลยตามเลยไปก่อน

พอเช็ดตัวเสร็จ เมรีก็ห่มผ้าให้

"ไม่ใส่ผ้าก่อนเหรอจ๊ะ" ทั้งเนื้อทั้งตัวของเขาก็มีแค่กางเกงชั้นในตัวเดียว

"ไม่ต้องใส่หรอกค่ะ เดี๋ยวตอนเช้าจะเช็คตัวให้อีกที" และเธอก็กลัวว่าเขาจะตัวร้อนขึ้นมาเหมือนเธอในคืนนั้น เพราะถ้าตัวร้อนจะได้เช็ดให้เลย

เวลาผ่านไป..ตอนนี้ก็เข้ายามวิกาลแล้ว

ชายหนุ่มได้แต่นอนมองหญิงสาวที่กอดเขาไม่ยอมปล่อย

เธอนอนกอดเขาอยู่แบบนั้นตั้งแต่ขึ้นมานอนบนเตียงแล้ว

..มึงแข็งอยู่แบบนี้กูจะนอนหลับไหม? ที่นอนไม่หลับไม่ใช่เพราะถูกกอดนะ แต่เพราะทุ้นเนื้อลำใหญ่ของเขามันแข็งไม่ยอมลง